Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Τις συνέπειες της εξώσεως από τον Παράδεισο πληρώνει ακόμα ο άνθρωπος, κι ας πέρασαν από τον ερχομό του Χριστού δύο χιλιάδες χρόνια.
Από φιέστες και επετείους χορτάσαμε. Πεινάμε όμως από χριστιανική ζωή. Από Φιλοπατρία. Από αγάπη. Γι’ αυτό ποτέ αυτές οι φιέστες και οι επέτειοι δεν προήγαγαν την πίστη και τις θεόδοτες αρετές. Κοσμική προβολή. Σπατάλη τρισεκατομμυρίων. Κατάφορη εκμετάλλευσις των ιερών και όσιων.
Για την έμπρακτη επιστροφή μας στον Παράδεισο και την εξορία μας, λόγω της παρακοής μας, κανένας λόγος ! Βλέπετε αυτό το γεγονός δεν συμφέρει τους οργανωτές και τους χειροκροτητές αυτών των εκδηλώσεων…
Στους περισσότερους «χριστιανούς» η ακοή για την έξωση από τον Παράδεισο τους φαίνεται αστείο. Τους φαίνεται «ωσεί λήρος» ο λόγος αυτός. Εάν δεν είναι και κανένας «φιλελεύθερος» θεολόγος, θα δεχθεί το πράγμα με έννοια αλληγορική, μεταφορική. Είναι παρατηρημένο, ότι όσον αφορά στην Αγία Γραφή, όσα μας συμφέρουν τα παίρνομε κατά γράμμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ιερούς Κανόνες. Σε όσα όμως (νομίζομε πως) δεν μας συμφέρουν, δίνομε αλληγορική ερμηνεία , ή και τα απορρίπτομε. Παρ’ όλα αυτά, είναι και η έξωσις από τον Παράδεισον, ένα από τα γεγονότα εκείνα, που δεν επιδέχονται αλληγορική ερμηνεία, γιατί είναι αλήθεια. Η έξωσις από τον Παράδεισο είναι το γεγονός του πνευματικού θανάτου του ανθρώπου, του χωρισμού του από τον Θεόν δια της αμαρτίας. Το τραγικότερο δε σημείο της γνωστής αγιογραφικής διηγήσεως (Γεν. Κεφ. Γ’ ) είναι ότι, ενώ δόθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο η δυνατότης της μετανοίας μέσα στον Παράδεισο ακόμη, ο άνθρωπος δεν θέλησε να παραδεχθεί την ενοχή του.
Η πτώσις, λοιπόν, του ανθρώπου υπήρξε η αιτία της ελεύσεως του χριστού στον κόσμο. Για να μας οδηγήσεις και πάλι «εκ του θανάτου εις την ζωήν». Ο Χριστός όμως χειραγωγεί τον άνθρωπο από της οδού της μετανοίας και της ολοκληρωτικής αφοσιώσεως στον Θεό. Δυστυχώς, για τους περισσοτέρους μας έχει ισοπεδωθεί κάθε διάθεση πνευματικής ανατάσεως. Και το χειρότερο είναι ότι δεν αρκείται ο κατ’ όνομα χριστιανισμός της εποχής μας στα έργα της ασωτίας, αλλά έχει το θράσος να απαιτεί να τα αναγνωρίσει και η Εκκλησία, ο Χριστός. Να προσαρμοστεί το Ευαγγέλιο στα γούστα και στα μέτρα του…. Και δυστυχώς, τις περισσότερες φορές το πετυχαίνει…
Έτσι φθάσαμε σε μια «μακαρία» κατάσταση πνευματικού υπνωτισμού, από τον οποίος κερδισμένος βγαίνει ο διάβολος και τα όργανά του και χαμένος ο άνθρωπος. Εάν όμως γρηγορούσε, ο άνθρωπος. Εάν είχε «καρδίαν νήφουσαν», δεν θα έφθανε στα σημερινά χάλια και δεν θα μετρούσε το χρηματιστήριο και το χρήμα γενικότερα, αλλά ο άνθρωπος. Με τον πνευματικόν υπνωτισμό που του επέβαλαν. Μ’ αυτήν την πνευματική νάρκωση που του επέβαλαν, του αφαίρεσαν την αίσθηση της από τον Παράδεισο εξορίας του και τον οδήγησαν στη μέθη του «Παραδείσου» του εφήμερου πλουτισμού, των ναρκωτικών , της κραιπάλης και του τελικού αφανισμού του. Του πήραν από τα χέρια του το εισιτήριο της επιστροφής του στον Παράδεισο. Τον αφόπλισαν από τα όπλα «του φωτός» (Ρωμ. 13,12) και τον έκαναν αιώνιο σκλάβο τους.