Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος, τ. Λυκειάρχης
Καιροί δύσκολοι, ειδικά για τη χώρα μας. Απανωτά προβλήματα, και μερικά πρωτόγνωρα. Φταίμε κι εμείς γιατί ξεφύγαμε από τις ρίζες μας. «Μεταφυτευτήκαμε» σε άλλα χωράφια. Ποτιστήκαμε με μολυσμένα ξενόφερτα νερά και μπολιαστήκαμε με ξένα παρακλάδια που έφεραν διάφορους καρπούς άσχετους μ’ αυτούς που επί αιώνες αιώνων μας κρατούσαν ακέραιους ως άτομα και ως έθνος. Με άλλα λόγια, ξεριζωθήκαμε και γινήκαμε μετανάστες και πρόσφυγες σε άλλους κόσμους, μέσα στη χώρα μας. Ένα θαύμα καυτό, για να μην πω τραγικό.
Στροβιλιζόμενος πραγματικά πάνω σ’ αυτήν την, όντως, τραγικότητα, διάβασα σε αθηναϊκή εφημερίδα το οποίο και, χάριν των αναγνωστών μας το παραθέτω, με τίτλο «Η σωτήρια παράδοση»:
Στα δύσκολα, όλοι επιστρέφουν στις ρίζες τους για να αντλήσουν δύναμη. Οι άνθρωποι που έχουν υποστεί πλήγμα στη ζωή τους προστρέχουν στους γονείς, στους συγγενείς, στους παιδικούς φίλους για να βρουν παρηγοριά και μια ζεστή αγκαλιά να τους ανακουφίσει.
Το σπίτι στο χωριό, το πατρικό, η έδρα της οικογένειας είναι ο ιερός τόπος, όπου βρίσκουν καταφύγιο όσοι δοκιμάζονται.
Αυτόν τον ρόλο παίζει η παράδοση για τα έθνη. Πατρίδα μας δεν είναι μόνο ο τόπος και οι άνθρωποί του, αλλά και οι εμπειρίες, τα συναισθήματα, οι αντιλήψεις, η θρησκεία, τα έθιμα που έχουν πιστωθεί πάνω στις γενιές κι έχουν σχηματίσει το μοναδικό κράμα σωμάτων και πνευμάτων, το οποίον συνιστά το εθνικό σύνολο.
Τα θεμέλιά μας βρίσκονται βαθιά στις χιλιετίες και ξεκινούν από τους προϊστορικούς οικισμούς των Κυκλάδων, περνούν από τον τάφο απ’ όπου δραπέτευσε αν αναστάς Ιησούς και μετασχηματίζονται στην πολεμική ιαχή «Αέρα:», που συντάραξε τον πλανήτη το 1940.
Πάνω κει και σε χιλιάδες άλλες αγέραστες και αγέλαστες πέτρες δημιουργήθηκαν τούτα τα ακλόνητα θεμέλια όπου στηρίζεται αυτός που αποκαλούμε Έλληνας άνθρωπος.
Οι κυβερνήσεις δεν έχουν μεγαλύτερη αξία από μια πρόσκαιρη φθαρτή ταπετσαρία σ’ αυτόν τον εθνικό οίκο και δεν έχουν δικαίωμα να αμφισβητούν με τις πράξεις τους την αγιοσύνη της παράδοσης.
Τα φερέφωνα εκείνων που επιθυμούν την μετατροπή της ανθρωπότητας σε παγκόσμιο χυλό (για να την ελέγξουν ευκολότερα) συνηθίζουν να μιλούν για τη «συντήρηση», λες και όσα έχουν κατακτήσει οι λαοί οι λαοί με το πέρασμα των αιώνων είναι τα συντηρητικά που βρίσκομε εμείς στις κονσέρβες και είναι επιβλαβή για τον οργανισμό του καταναλωτή.
Προσπαθούν με παραπειστικές λέξεις να διαμορφώσουν την δική τους, καθ’ όλα εφιαλτική και απάνθρωπη πραγματικότητα.
Δεν είναι πρόοδος να προσπαθείς να ξεθεμελιώσεις μια Πατρίδα, ούτε μπορεί να θεωρηθούν «εξέλιξη» όσα πρεσβεύουν οι σκληροπυρηνικοί νεοταξίτες του δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ.
Πρόοδος είναι να αξιοποιείς όσα κληρονόμησες και να δημιουργείς πάνω τους, όχι να αποδομείς.
Πρόοδος, και προαγωγή εν Χριστώ, είναι να ανοίγεις την καρδιά σου και ν’ αγκαλιάζεις όλους τους συνανθρώπους σου. Να κάνει τον πλησίον σου εαυτόν σου (alter ego).