Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Μέσα στο θείο δράμα, μετά από το οποίο ανέτειλε το ανέσπερο φως της Αναστάσεως, είναι η δίκη και η καταδίκη του Χριστού και μάλιστα έπειτα από μια «λαϊκή ετυμηγορία»! Οι άρχοντες του Εβραϊκού Έθνους ήθελαν μ’ αυτήν την ετυμηγορία να ξεπλύνουν το έγκλημα τους και εκάλεσαν για τον λόγον αυτόν τον αιώνιον όχλον. Μια τακτική που ακολουθούν δικοί μας και ξένοι άρχοντες και λαοπλάνοι που την δική τους θέληση την βαπτίζουν «λαϊκή θέληση».
Κάνοντας αυτούς τους θλιβερούς λογισμούς, που η καθημερινή εμπειρία μου προκαλεί, διάβασα το υπέροχο κύριο άρθρο του ορθοδόξου περιοδικού «ΖΩΗ», φύλλον 4022, ειδικά τώρα επίκαιρο, το οποίο μεταφέρω αυτούσιο χάριν των αγαπητών μας αναγνωστών, με τίτλον «Βαραββάν ή Ιησούν»
«Ο ΟΧΛΟΣ, τι φοβερό πράγμα , Θεέ μου! Ο λαός να γίνεται όχλος να μεταβάλλεται σε άβουλο κοπάδι, σε ανεύθυνη μάζα. Να οδηγείται από επιτήδειους λαοπλάνους με σφυρίγματα, για να εκτελέσει τα σκοτεινά σχέδιά τους. Και από τη στιγμή που ο λαός γίνεται όχλος, είναι ικανός και για τα πιο τρομερά εγκλήματα.
Χαρακτηριστική η στάση του όχλου στη δίκη του Ιησού Χριστού. Ποιος θα το περίμενε; Ένας τόσο ευεργετημένος λαός, όπως ο Ιουδαϊκός, να προτιμάει ένα εγκληματία από τον μεγάλο Ευεργέτη του ! Ούτε καν προβληματίζεται. Ούτε καν αντιμετωπίζει δίλημμα στο ερώτημα του Πιλάτου: «Τίνα θέλετε απολύσω υμίν; Βαραββάν ή Ιησούν τον λεγόμενο Χριστόν;» (Ματθ. 27,17). Ο όχλος την απάντηση την έχει έτοιμη. Του την προσφέρει έτοιμη η πλανεύτρα και ύπουλη ηγεσία του. Αυτός δεν σκέπτεται. Πώς να σκεφθεί; Το είπαμε. Δεν είναι πια λαός. Είναι όχλος. Η ηγεσία του τον έχει αφιονίσει. Του έχει καταργήσει τη σκέψη. Αυτή σκέπτεται και αποφασίζει για λογαριασμό του. Αχρήστευσε και την ψυχή του. Αυτή κινεί τώρα πια τα νήματα της συνειδήσεώς του: «Οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι έπεισαν τους όχλους ίνα ασκήσωνται (να ζητήσουν) τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν απολέσωσιν»(θανατώσουν) (Ματθ. 27,20). Διεφθαρμένη η ηγεσία διέφθειρε και τους όχλους.
Ο όχλος προτιμάει τον Βαραββά από τον Ιησού! Αλλά ποιος είναι αυτός ο Βαραββάς που τόσο βαραίνει στην πλάστιγγα της προτιμήσεώς του; Είναι τόσο αξιοσυμπάθητο θύμα; Τόσο άδικα ρίχτηκε στις φυλακές και τώρα ο λαός αξιώνει την απελευθέρωσή του; Ποιος είναι ο Βαραββάς; Σεσημασμένος κακοποιός. Γνωστός σε όλους για την αγριότητα και τα εγκλήματά του. Φυλακισμένος για στάση και φόνο. Δημόσιος κίνδυνος. Αυτός ήταν ο Βαραββάς. Και αυτός ο επικίνδυνος κακοποιός προτιμάται από τον αναμάρτητο Κύριο. Ο όχλος καλείται να διαλέξει ανάμεσα στον κακοποιό και στον μοναδικό Ευεργέτη που γέμισε με θαύματα την Ιουδαία «Ευεργετών και ιώμενος πάντας…» Και διαλέγει τον Βαραββά!
Αυτός είναι ο όχλος. Ακολουθεί όποιον τον κολακεύει. Όποιον χαϊδεύει τις αδυναμίες του. Χειροκροτεί όποιον τον χειροκροτεί. Ο Κύριος όμως δεν κολακεύει τις αδυναμίες του λαού. Αγαπάει τον λαό, γι’ αυτό και ελέγχει τις αδυναμίες του. Ο άστατος όχλος δεν θέλει ηγέτες αληθινούς. Δεν θέλει μορφές με ακεραιότητα, με ήθος, με εντιμότητα. Θέλει ασήμαντους, καιροσκόπους. Αποδοκιμάζει τους μεγάλους, γιατί δεν είναι στα μέτρα του.
Το φανταζόμαστε, αλήθεια; Να προτιμούν ένα ισάξιό σου το καταλαβαίνεις και μπορεί να το δεχθείς. Να προωθούν όμως τους καιροσκόπους, τους ασήμαντους, τους διαπλεκόμενους και να παραμερίζουν τους ικανούς, τους ασυμβίβαστους με το ψέμα και την απάτη, αυτό είναι πρόκληση. Είναι ανατροπή της ηθικής τάξεως, της κοινωνικής συνοχής. Αποτελεί θρίαμβο της αναξιοκρατίας. Τραυματίζει βαριά το αίσθημα της δικαιοσύνης. Και όταν παραμερίζεται το αίσθημα του δικαίου, τότε δεν έχουμε συντεταγμένες κοινωνίες. Έχουμε κυριαρχία της ζούγκλας, αποθράσυνση των υπανθρώπων.
Αλλά ο όχλος δεν είναι μονάχα οι πολλοί. Όχλος είναι και οι λίγοι, οι μικροί και ανάξιοι. Όχλος ήταν και οι αρχιερείς, αφού αυτοί οχλοποιούσαν τον λαό. Όχλος ήταν και ο δειλός και καιροσκόπος Πιλάτος, αφού δεν δίκαζε ο ίδιος, αλλά στη θέση του έβαζε τον όχλο να δικάσει. Ο οδηγός είχε γίνει ουραγός, δηλαδή όχλος. Τυφλοί οδηγοί, οδηγούσαν τυφλούς, για να πέσουν όλοι στο βάραθρο της ανυποληψίας και του εξευτελισμού.
Αυτόν το όχλο μήπως κι εμείς τον φοβούμεθα μερικές φορές; Μήπως τις κρίσεις και επικρίσεις και ειρωνείες αυτού του όχλου υπολογίζουμε και δειλιάζουμε; Μήπως αυτό το πεζοδρόμιο κάποτε το τρέμουμε και αρνούμεθα τις αρχές μας και προδίνουμε το πιστεύω μας; Μήπως κι εμείς φωνάζουμε υπέρ του Βαραββά, όταν ο Βαραββάς εκπροσωπεί την κοσμική εξουσία , την αναρρίχηση σε αξιώματα, τους ένοχους συμβιβασμούς, ενώ ο Χριστός είναι ο «πράος και ταπεινός τη καρδία» που δεν ήλθε να κατακυριεύσει, αλλά να υπηρετήσει και να θυσιασθεί για τους ανθρώπους; Ναι, αλλά αυτό πια δεν είναι βαραββισμός. Είναι βαρβαρισμός».
Αγαπητοί μου αναγνώστες: Φοβερό το κείμενο αυτό. Μια ανάγλυφη εικόνα και διαχρονική. Ένα κείμενο που δεν πρέπει να μπει στο «αρχείο» μας, αλλά πάντοτε να το έχομε μπροστά στα μάτια μας και εγρήγορσή μας, γιατί πάντοτε, και σήμερα υπάρχουν οι «άρχοντες» και ο «ο όχλος», που καταδικάζουν τους καθαρούς και άξιους και ανυψώνουν τους άχρηστους τους διαπλεκόμενους και τους «προσοντούχους»…
Χριστιανοί μας: Μην αφήσετε κανένα να σας πιάνει ένα άβουλο κοπάδι. Σήμερα , στις δύσκολες στιγμές που ζούμε, δεν θα έπρεπε να μέναμε αδρανείς και να κοιμόμαστε. Οι εξεγερμένοι Ισπανοί που ξεσηκώθηκαν κατά των μέτρων αφανισμού και αφαιμάξεώς τους από τους άρχοντές τους, είχαν και το εξής σύνθημα: «Σιγά, μη φωνάζετε να μην ξυπνήσομε τους Έλληνες»!! Καλά τα παθαίνομε.