Του Μιχαήλ Γ. Κελαϊδή | Η επιστολή του τότε Ρωμαίου ανθύπατου στην Ιουδαία Πούπλιο Λεντούλου προς τον Αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριο Ιούλιο Καίσαρα, μας περιγραφει το πως ήταν η Ιησούς Χριστός.
Ο Πούπλιο Λεντούλο ήταν ο προκάτοχος του Πόντιου Πιλάτου και από τη θέση αυτή που είχε, ενημέρωνε τον Καίσαρα για τον άνθρωπο που ήταν άξιος λόγου. Ο συντάκτης είχε αντικρίσει τον Χριστό και είναι ακριβέστατος στην περιγραφή του. Όπως διαπιστώνεται το έγγραφο συμφωνεί με την χριστιανική παράδοση σύμφωνα με την οποία ο Χριστός ήταν ξανθός με ελληνική κατατομή.
Την έκθεση είχε ζητήσει ο αυτοκράτορας εξαιτίας του θορύβου που προκάλεσαν στη Ρώμη η διδασκαλία και τα θαύματα Του. Ο ανθύπατος λοιπόν έγραψε. Ιερουσαλήμ Ινδικτιώνος 7, Σελήνη 11 «Ήκουσα, ω Καίσαρι, ότι επιθυμείς να μάθειες, ότι σοι γράφων νυν περί ανθρώπου τίνος εναρέτου, καλούμενου Ιησού Χριστού, oς είναι Υιός Θεού Δημιουργού των Ουρανών, της γης και πάντος υπέρ υπάρχει. Αλήθεια ω Καίσαρι, καθ’ ημερών ακούονται θαυμάσια πράγματα δια μιας λέξεως και μόνης.
Είναι ανήρ μετρίου αναστήματος. Καλός την όψιν, περιβεβλημένος με μεγαλοπρέπειαν, ιδίως κατά το πρόσωπον, ώστε όσοι τον κοιτάζουν αναγκάζονται να τον αγαπούν και να τον σέβωνται. Έχει την κόμην χρώματος καρύου ωρίμου, εξικνουμένην μέχρι των ώμων και εκείθεν μέχρι των ωμοπλατών του διχάζεται δε αυτή εν τω μέσω άνωθεν κατά το σύστημα των Ναζαρηνών (το 95% των κατοίκων της περιοχής ήταν Έλληνες). Το μέτωπον του είναι λείον και γαλήνιον, το πρόσωπο του άνευ ρυτίδος, η ρίς και τα χείλη κανονικώτατα. Το γένειον του είναι πυκνόν και του αυτού χρώματος της κόμης, διχάζεται δε εις το μέσον. Το βλέμμα του είναι λίαν σοβαρόν και εμπνέει φόβον, έχει δεν ηλιακής ακτίνος δύναμιν. Ουδείς δύναται να τον παρατηρήση ατενώς.
Όταν εκτιμά φοβίζει, όταν δε πράττη τούτο κλαίει. Έχει ωραίας τα χείρας και τους βραχίονας. Εν τη συνομιλία ευχαριστεί πάντας, δυσκόλως όμως φαίνεται, όταν δεν φανή κάπου είναι μετριόφρων και έχει το ωραιότερον παράστημα του κόσμου.
Είναι ωραίος ως η μητέρα του, ήτις είναι η ωραιοτέρα γυνή ταύτα,.
Εάν όμως η ση Μεγαλειότης, ω Καίσαρ, ποθή να ίδη αυτόν, πληροφόρησόν με, διότι θα σοι τον στείλω πάραυτά. Πάντες εν Ιερουσαλήμ θαυμάζουσι την σοφίαν του, και τοι ουδέποτε εσπούδασε τι και όμως είναι κάτοχος πάσης επιστήμης.
Περιπατεί ανυπόδητος και ασκεπής. Πολλοί βλέποντες αυτόν, γελώσιν, αλλ’ όταν ευρίσκωνται προς αυτού τρέμουσι και θαυμάζουν αυτόν. Λέγουσιν ότι ουδέποτε άνθρωπος ως αυτός εφάνη εκ τα μέρη ταύτα.
Τη αληθεία ως μοι λέγουσιν οι Εβραίοι, ουδέποτε εκηρύχθει διδασκαλία ως η δική του.
Άλλοι πάλι μας λέγουσιν ότι είναι εχθρός της Σης Μεγαλειότητος, ω Καίσαρ. Πολλαπλώς με ενοχλούσιν, οι μοχθηροί αυτοί Εβραίοι. Λέγεται ότι αυτός ουδέποτε δυσαρεστησε τινά, άλλά ότι μάλλον εποίησε το αγαθόν.
Όλοι όσου εγνώρισαν αυτόν ευηργετήθησαν παρ’ αυτού.
Όμως εις την Σην Μεγαλειότητα, ω Καίσαρι, εις της την προς Σε υπακοήν, ειμί πρόθυμος, ότι διατάξης θέλει εκτελεσθή.
Τη Ση Μεγαλειότητι πιστότατος και ευπειθέστατος.
ΠΟΥΛΙΟΣ ΛΕΝΤΟΥΛΟΣ
Κυβερνήτης της Ιουδαίας.»
Ως γνωστό ο Τιβέριος δεν ήθελε τον θάνατο του Ιησού, έλεγε μάλιστα ότι αφού λατρεύουμε τόσους Θεούς ένας παραπάνω τι πειράζει.
Σύμφωνα με την περιγραφή του Λεντούλου, διέταξε να χαρακτεί η εικόνα του Χριστού επάνω σε σμαράγδι. Το κειμήλιο αυτό φυλασσόταν στην Κωνσταντινούπολη μέσα σε ειδικό θησαυροφυλάκιο ως το 1453 όπου περιήλθε στους Οθωμανούς. Το 1484 ο διάδοχος του πορθυτή το χρησιμοποίησε ως λύτρο για την απελευθέρωση ενός αδελφού του από τους Χριστιανούς. Κατέληξε στα χέρια του πάπα Ινοκέντιου Η΄ όπου εξαφανίστηκε.
Η επιστολή βρίσκεται στην Βιβλιοθήκη Geranini στη Ρώμη.