Κύριε δ/ντά,
Θέλω μέσω της έγκριτης εφημερίδας σας να εκφράσω την απογοήτευσή που ένιωσα ακούοντας τους πρώτους ταξιδιώτες των πρώτων δρομολογίων με το τρένο της γραμμής Αθήνα – Θεσσαλονίκη, έπειτα από την αποκατάστασή του από την τραγωδία των Τεμπών.
Έχουν περάσει περίπου 10 μήνες από την αποφράδα εκείνη μέρα που από το περιβόλι της ζωής κόπηκαν 57 άπειρου κάλλους λογής – λογής λουλούδια και οι ένοχοι της φρικτής εκείνης τραγωδίας δεν έχουν βρει ακόμα ποιοι και πόσοι είναι.
Παρόλες τις διαβεβαιώσεις και του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας αλλά και από πλήθος άλλων κυβερνητικών φορέων ότι θα βρεθούν και θα λογοδοτήσουν ενώπιον της δικαιοσύνης, ακόμα δεν έχει βρεθεί κανένας. Θα μου πείτε γιατί αναμοχλεύω τ’ αποκαΐδια μιας ανείπωτης τραγωδίας! Για να μην ξεχαστεί ποτέ κύριοι υπεύθυνοι, να μην απομονωθεί κλεισμένη στο χρονοντούλαπο και στ’ απύθμενο πέλαος της λησμονιάς. Γιατί αν γίνει κάτι τέτοιο, τα κόκαλα των αδικοχαμένων εκείνων παιδιών θα τρίζουν στους τάφους τους, όσοι βέβαια βρέθηκαν… κι όπως βρέθηκαν… και θάφτηκαν, γιατί πολλοί έγιναν στάχτες. Τι είναι εκείνο που είναι υπεράνω της δικαιοσύνης και μοιράζει συγχωροχάρτια στους εγκληματίες, γιατί περί εγκληματιών πρόκειται! Κάπου διάβασα, σε μια έγκριτη εφημερίδα, ότι θα επέμβουν οι ευρωπαίοι. Τι είδους επέμβαση θα είναι αυτή και γιατί άργησαν τόσο πολύ δεν το γνωρίζω. Ίδωμεν!
Είδα όμως και άκουσα ότι η αποκατάσταση της μιας γραμμής έγινε και πήρε σάρκα και οστά το πρώτο δρομολόγιο Αθήνας – Θεσσαλονίκης. Από τους ερωτηθέντες πρώτους ταξιδιώτες, άκουσα και είδα στις συνεντεύξεις τους στα κανάλια των τηλεοράσεων, ότι, μόνο δρομολόγιο δεν ήταν εκείνο. Ήταν δρομολόγιο, έτσι διαβεβαίωναν, δρομολόγιο με πάρα πολλές ελλείψεις. Ποιες ήταν… για να μην γράφω ψέματα δεν θα μπω σε λεπτομέρειες.
Καταλαβαίνετε το μέγεθος της απογοήτευσης που ένιωσαν όχι μόνο εκείνοι οι ταξιδιώτες αλλά και όλοι οι Έλληνες. Θα μπαίνουμε στα τρένα και πριν φύγουν θα κάνουμε το σταυρό μας; Θα ζούμε δηλαδή με το φόβο ότι στο ταξίδι μας θα περιφέρεται γύρω μας και πάνω από τα κεφάλια μας η σκιά του θανάτου; Ή μήπως είναι υπερβολή αυτή μου η διατύπωση; Όχι κύριοι, δεν υπερβάλω καθόλου, την πικρή αλήθεια λέω και μόνο την αλήθεια. Την αλήθεια που άκουσα από τους παραπάνω ταξιδιώτες.
Πέστε μου κάτι κύριοι και υλοποιήστε το, να πιστέψω στα λόγια σας και να διευρύνω τους ορίζοντες των ονείρων μου. Διατυμπανίζετε ότι η οικονομία της χώρας πήρε τ’ απάνω της και θα δούμε καλύτερες μέρες. Μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που λέτε αλλά εγώ δεν είδα καμιά αλλαγή στην καθημερινότητά μου. Ειδικά τούτες τις χρονιάρες μέρες, αντί να μου φέρουν χαρά αντίθετα απογοητεύομαι όλο και περισσότερο, μέρα με τη μέρα. Άλλωστε, όλοι οι ερωτηθέντες στα κανάλια, στις συνεντεύξεις τους λένε ότι η ακρίβεια είναι πλέον ανεξέλεγκτη όσον αφορά τα τρόφιμα της ημέρας και ο μισθός που παίρνουν ή η σύνταξή τους δεν φθάνει μήτε για το 15νθήμερο.
Ή έχετε την εντύπωση κύριοι με τα 4 ευρώ που θα δώσετε στους γεωργοκτηνοτρόφους θα καλύψουν τις τεράστιες ανάγκες τους ή μήπως είναι – λέω εγώ τώρα – δεύτερης κατηγορίας συνάνθρωποί μας;
Τέλος, δεν θα συνεχίσω να γράφω κι άλλα παράπονα γιατί βαρέθηκαν να τα διαβάζουν στις εφημερίδες οι αναγνώστες μου. Δεν μπορώ όμως και να σιωπήσω… κάπου – κάπου θα σας θυμίζω ότι οι μικρομεσαίοι, οι συνταξιούχοι και πολύ περισσότερο οι αγροτοκτηνοτρόφοι της χώρας μας έχουν έρθει σε απόγνωση. Μην προσπαθείτε με διάφορους αριθμούς επιδομάτων να με πείσετε να πιστέψω ότι φαίνεται επιτέλους κάποιο φως στο βάθος του τούνελ. Μαυρίλα φαίνεται προς όλες τις κατευθύνσεις και οι ορίζοντες των ονείρων μου γκρίζοι ήταν και γκρίζοι φαντάζουν. Ως πότε όμως;
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων