Κύριε διευθυντά,
Θέλω μέσω της έγκριτης εφημερίδας σας να εκφράσω όχι μόνο την βαθιά απογοήτευση, πίκρα κι ένα σωρό άλλα αρνητικά συναισθήματα που τύλιξαν την ψυχή μου, πόνο, θυμό κ.α. τη μέρα που διεξαγότανε στη βουλή των Ελλήνων η συζήτηση για την τραγωδία των Τεμπών, που σείστηκε όλη η γη από τις απελπισμένες κραυγές και τους θρήνους των συγγενών των αδικοχαμένων ανθρώπων τους, σε ένα τόσο σοβαρό γεγονός.
Πρώτον, ο κύριος πρωθυπουργός της χώρας μας έλαμψε δια της απουσίας του, αλλά και τα έδρανα της βουλής, από τους τριακόσιους που αντιπροσωπεύουν όλους τους Έλληνες ελάχιστοι βρίσκονταν στη θέση τους. Τι το πιο τραγικό συμβάν θα ήταν εκείνο που θα τους ξύπναγε τη φωνή της συνειδήσεως τους ώστε να τους οδηγήσει στα έδρανα που ο λαός τους τοποθέτησε, ώστε να ανταλλάξουν γνώμες και να βρουν τους αίτιους που προκάλεσαν το δυστύχημα ώστε να οδηγηθούν επιτέλους οι υπεύθυνοι στο εδώλιο του κατηγορουμένου;
Πενήντα επτά ήταν οι συνάνθρωποί μας που εκείνη την αποφράδα μέρα αναίτια έχασαν την ζωή τους. Τίποτε δεν σας συγκινεί εσάς κύριοι της βουλής; Χιλιάδες μηνύματα σας έχουν στείλει εκατοντάδες άνθρωποι από όλα τα σημεία της γης ζητώντας το αυτονόητο. Να πληρώσουν οι ιθύνοντες όσο ψηλά κι αν βρίσκονται στην πυραμίδα της εξουσίας κι όχι μόνο. Ένας χρόνος έχει περάσει κι αν δεν απατώμαι κανένας δεν έχει λογοδοτήσει για τα λάθη του. Κάποιοι ευθύνονται, δεν πήραν λάθος πορεία οι αιματοβαμμένες αμαξοστοιχίες. Το 70% του ελληνικού λαού, αν θυμάστε καλά τον αριθμό, έχουν υπογράψει ζητώντας να πληρώσουν οι ένοχοι και να μην γίνει η συγκάλυψη του αποτρόπαιου εκείνου εγκλήματος.
Ναι, κανένας από τους υπεύθυνους της εν λόγω τραγωδίας δεν έκανε τίποτα εσκεμμένα. Κανείς δεν θα ήθελε να γίνει το κακό που έγινε, αλλά κάποιοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Δεν μπορεί να ήταν ευθύνη μόνο του σταθμάρχη, μήτε ανθρώπινο λάθος ήταν. Να πω ότι ήταν αδιαφορία… είναι πολύ βαριά λέξη. Να πω ήταν επιπολαιότητα, ίσως, ορισμένων. Δεν ξέρω τι να υποθέσω.
Ναι, δεν είναι βέβαια εκείνης μόνο της στιγμής η επιπολαιότητα που έδειξαν, τα προβλήματα που οδήγησαν στην ανείπωτη τραγωδία ήταν συσσωρευμένα πριν από πολλά χρόνια. Κι όπως διαβάζω κι ακούω απ’ όλα τα Μ.Μ.Ε. από ειδικούς, ήταν και πολλά και χρόνια. Τα οποία όμως οι εργαζόμενοι στον χώρο του σιδηροδρόμου τα είχαν εντοπίσει πριν από πολύ καιρό και τις ανησυχίες τους πως εγκυμονεί μεγάλος κίνδυνος για σοβαρό ατύχημα τις είχαν αναφέρει εγκαίρως στις αρμόδιες αρχές. Τώρα, γιατί οι υπεύθυνοι δεν πήραν στα σοβαρά τις καταγγελίες τους, αυτό πρέπει να το δικαιολογήσουν μόνοι τους κι όχι να ρίχνει τις ευθύνες του ο ένας στον άλλο κι ο άλλος στον επόμενο κ.ο.κ. Αλλά πως να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα προσπαθώντας με κάθε τρόπο να διώξουν από τις πλάτες τους τη βαριά ευθύνη που τους λυγίζει τα πόδια. Βέβαια, θα μου πείτε, ποιος είναι εκείνος που θέλει να βρεθεί πίσω από τα σιδερένια κάγκελα της φυλακής για την όποια απερισκεψία του ή το όποιο λάθος που τον βαραίνει.
Ναι, κύριοι, όσοι ευθύνεστε να βρεθείτε στο κελί της φυλακής για τα λάθη σας που έκοψαν το νήμα της ζωής από 57 συνανθρώπους μας. Κι αν δεν ομολογήστε μόνοι σας και δεν λογοδοτήσετε, οφείλει η δικαιοσύνη να σας αποκαλύψει και ο πέλεκυς να πέσει με πολύ δύναμη πάνω σας.
Τέλος και κλείνω το σημερινό άρθρο μου, αφήστε την να κάνει της δουλειά της όπως αυτή ξέρει να την κάνει και μην της βάζετε τρικλοποδιές. Τρίζουν τα κόκαλα των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας ζητώντας δικαιοσύνη και μην απομακρύνεστε δια της τεθλασμένης οδού τέτοιες κρίσιμες ώρες και τόσο σοβαρά θέματα αποποιώντας με αυτόν τον δόλιο τρόπο τις ευθύνες σας.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων