Του Αντώνη Χαρχαλάκη
Δύο τινά είναι τα αίτια για να γραφτεί το παρόν.
1) Η αθρόα είσοδος λαθρομεταναστών, με τις φαμίλιες των στη χώρα, σε καιρούς μεγάλης ανεργίας του ντόπιου εργατικού δυναμικού. 2) Ο πνιγμός των 700 λαθρομεταναστών, όπως έγραψε τοπική εφημερίδα την 20η Απριλίου. Ας τα δούμε ένα – ένα χωριστά, χωρίς να κατηγορηθεί ο γράφων που γνωρίζουνε αρκετοί το πολιτικό φάσμα στο οποίο ανήκει: Προσωπικά δεν έχω τίποτε με τους δυστυχείς που πνίγονται στα ελληνικά νερά, μικροί – μεγάλοι. Δεν μπορώ όμως να μην κατηγορήσω τους στις χώρες των υπευθύνους, καθώς και τους υπευθύνους εν Ελλάδι! Που είναι αρκετοί και θα τους κατονομάσω: Η ελληνική εργοδοσία, που της εξασφαλίζονται εργάτες με μηδαμινές αμοιβές, ενώ το ελληνικό εργ. δυναμικό απολύεται ή εκβιάζεται για αμοιβές που, για τις οικογένειες των δεν είναι βιώσιμες! Τις φρουρές στεριανών – θαλασσίων συνόρων, που είναι μιλημένες να αφήνουν εργάτες να μπαίνουν αθρόα, ενώ ποτέ η παραβίαση των συνόρων δεν ήταν επ ουδενί επιτρεπτή! Όμως τα βασικά είναι αφ’ ενός η λαθραία εισαγωγή εργατών σε βάρος του ντόπιου, που μένει άνεργος ή εκβιάζεται.
Υπάρχει λοιπόν εν κρυπτώ μια αγαστή συνεργασία ντόπιων – ξένων. Που οι ξένοι δια χειρός των διακινητών, από τη μια… ξεφορτώνονται το περισσευούμενο εργατικό τους δυναμικό κι από την άλλη (πιστεύω ακράδαντα) παίρνουν μέρος από τα καταβαλλόμενα στους διακινητές! Ακούγεται για τρελά λεφτά, που παίρνονται κατά κεφαλής από αυτούς τους δυστυχείς. Και συχνά, ίσως κοινή συναινέσει τρυπάνε τις βάρκες και πνίγουν αυτά τα ατυχή πλάσματα!! Ομολογουμένως, ο γράφων είναι ενάντια σ’ αυτό το είδος της «Μετανάστευσης» για τους μερικούς λόγους που εκθέτω! Το ζήτημα μ’ αυτό το είδος μετανάστευσης είναι πως είμαι κάθετα αντίθετος μ’ αυτήν, αν και λυπούμε σαν άνθρωπος αυτά τα θύματα νεκρά και ζωντανά. Όμως αν δεν ήταν τόσο απελπισμένοι – από τους όρους ζωής των και εργασίας των – δεν θα ‘πρέπει να μπαίνουν στα πλωτά φέρετρα, πληρώνοντας κιόλας για ένα ταξίδι που θα τελειώνει στο βυθό του Αιγαίου. Παίρνοντας επιπλέον τα μεροκάματα του ντόπιου εργατικού δυναμικού, που δεν τους φτάνει σε τίποτα!! Σαν άνθρωπος λυπάμαι αυτά τα θύματα της διεθνούς συνωμοσίας. Όμως για τους παραπάνω λόγους δεν μπορώ να τους λυπηθώ! Λυπούμαι το ντόπιο εργατικό δυναμικό, που αφήνει απροστάτευτη και άσιτη τη φαμίλια τους, χάνει τα ασφάλιστρα του, παιδιά που τυχόν σπουδάζουν, διακόπτουν τις όποιες σπουδές τους και άλλα που ουκ έστι αριθμός!
Για όσους τυχόν δεν συμφωνήσουν με τα γραφόμενά μου, έχω να παρατηρήσω τα παρακάτω: Κι οι Έλληνες είναι λαός μεταναστευτικός, όμως παλιότερα έφευγαν με βάση διακρατικές συμφωνίες και όχι με πλεούμενα – πλωτά φέρετρα! Όμως σήμερα η κατάσταση στο μεταναστευτικό έχει φτάσει στα μη περαιτέρω… Δείγμα κι αυτό της αντιανθρώπινης και αναρχούμενης εποχής που διερχόμεθα! Κατά την οποία ο άνθρωπος – εργαζόμενος δεν λαμβάνεται καθόλου υπ’ όψιν! Και θυσιάζεται για τη μεγέθυνση της παραγωγής αγαθών σε διεθνή βαθμό… Έτσι για να πλουτίζουν τα μονοπώλια και οι εθνικές οικονομίες, συμβεβλημένες με αυτά τα αδηφάγα τέρατα.. Το ερώτημα στίχος του ποιητή, είναι το εξής: Πότε θ’ αστράψει φως να γνωρίσει ο νιός (οι νιοι για την ακρίβεια) τους εαυτούς των; Κι άλλο ερώτημα: Αυτοί οι δύστυχοι (οι ενήλικες βέβαια) τι άλλο είναι παρά φυγάδες; Γιατί το σκάνε από τις εστίες τους, από τον γεννέσιο τόπο, χωρίς κατ’ ουσίαν να δώσουν μάχη, όπως οι Έλληνες ομοιοπαθής των; Οπότε βέβαια «βολεύεται» άνετα, το μαφιόζικο πλήθος, που τους ξαποστέλνει για να γλυτώσει από το δημογραφικό βάρος… Εκεί έφτασαν τους λαούς των οι υπεύθυνοι αυτής της τραγωδίας… Τι άλλο να πει κανείς; Παρά πως στην περίπτωση τους δικαιολογείται ο καθόλου τιμητικός χαρακτηρισμός όχλος…