Από τις αρχές του 20ου αιώνα ως τις μέρες μας, ο λαός μας συγκαταλέγεται στην πρώτη δεκάδα των λαών που τόσο ακριβά πλήρωσε και την ιμπεριαλιστική «ειρήνη» και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που γεννιέται από αυτήν.
Το χαμόγελο, που πήγε να ανθίσει στα χείλη εκατομμυρίων ανθρώπων με την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, στις 9 Μάη 1945, σκιάστηκε αμέσως από το πυρηνικό μανιτάρι των ατομικών βομβών που έριξαν οι ΗΠΑ στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, στις 6 και 9 Αυγούστου 1945. Eκείνο το χαμόγελο πάγωσε από την κήρυξη του «Ψυχρού Πολέμου» το 1946, από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, για να ακολουθήσει στην συνέχεια το Δόγμα Τρούμαν, η ίδρυση της Δυτικής Ένωσης το 1948 και του ΝΑΤΟ, το 1949.
Ο ιμπεριαλισμός – στη συνέχεια των δύο ιμπεριαλιστικών πολέμων του 20ου αιώνα – έδειχνε τα δόντια του στους λαούς που με πρώτη τη Σοβιετική Ένωση είχαν σπάσει την αλυσίδα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Στην Ελλάδα, μετά την υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), το καλοκαίρι του 1949, οι δυνάμεις που κυριάρχησαν με την αμέριστη υποστήριξη των ΗΠΑ και του κεφαλαίου, έβαλαν στο στόχαστρο το μαχόμενο λαϊκό κίνημα.
Χιλιάδες αγωνιστές πήραν το δρόμο προς τις φυλακές, τα ξερονήσια, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν. Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα της εποχής ένας νεολαίος ΕΠΟΝίτης αγωνιστής ο Νίκος Νικηφορίδης, οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, στις 5 του Μάρτη το 1951. Η κατηγορία: Συγκέντρωνε υπογραφές σχετικά με την Έκκληση της Στοκχόλμης για την απαγόρευση και την κατάργηση των πυρηνικών όπλων.
Εν τω μεταξύ, η αστική τάξη στην Ελλάδα μεριμνούσε για την παραπέρα θωράκιση της εξουσίας της με την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, την ελληνοαμερικανική συμφωνία για την εγκατάσταση των βάσεων στην Ελλάδα και τη συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία στην Κορέα.
Στις 6 Αυγούστου 1948, συνήλθε στο ισοπεδωμένο από τους Ναζί Βρότσλαβ της Πολωνίας, το Πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο των Διανοουμένων για την Ειρήνη και τον επόμενο χρόνο, στις 20 Απρίλη 1949 συνήλθε ταυτόχρονα στο Παρίσι και την Πράγα το Πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο των Δυνάμεων της Ειρήνης, ενώ η πρώτη παγκόσμια εκστρατεία για τον αφοπλισμό που οργάνωσε το ΠΣΕ ήταν η συγκέντρωση υπογραφών κάτω από την Έκκληση της Στοκχόλμης.
Στις 15 Μάη 1955, δόθηκε στη δημοσιότητα η Ιδρυτική Διακήρυξη της ΕΕΔΥΕ, την οποία υπέγραφαν 77 προσωπικότητες της δημόσιας ζωής. Μέσα σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, η ΕΕΔΥΕ ανέπτυξε δράση, συμμετέχοντας παράλληλα σε διεθνείς δραστηριότητες του ΠΣΕ, ενώ σταθμό στον αγώνα κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων και σημαντικό όπλο του κινήματος αποτέλεσε η έκδοση του περιοδικού «Δρόμοι της Ειρήνης», στις 9 Μάη 1958. Τη δεκαετία του ΄60 η ΕΕΔΥΕ με τη δράση της γίνεται αναπόσπαστο τμήμα του εργατικού-λαϊκού κινήματος, κατάκτηση με ιδιαίτερη σημασία, ενώ ταυτόχρονα συσπειρώνει πλατιές λαϊκές μάζες.
Σταθμοί στην πορεία ανάπτυξής της αποτέλεσαν το 1ο Εθνικό Συνέδριο, τον Απρίλη 1962 και οι Μαραθώνιες Πορείες Ειρήνης με την πρώτη να πραγματοποιείται, παρά την απαγόρευση και το πογκρόμ του αστικού κράτους, στις 21 Απρίλη 1963 από τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τους συνοδοιπόρους του Ανδρέα Μαμμωνά, Παντελή Γούτη και Μπάμπη Παπαδόπουλο.
Ένα μήνα αργότερα, στις 22 Μάη 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονείται στην Θεσσαλονίκη από το αστικό κράτος και παρακράτος, που έβαλαν σε εφαρμογή σχέδιο για την κατάπνιξη κάθε αντιιμπεριαλιστικής-φιλειρηνικής πρωτοβουλίας. Ο λαός συγκλονισμένος, απάντησε με ένταση της δράσης του, καθώς εκατοντάδες «Λαμπράκηδες» και χιλιάδες λαού συμμετέχουν στις Μαραθώνιες Πορείες Ειρήνης, οι οποίες απαγορεύθηκαν από τη φασιστική δικτατορία του 1967, μαζί με τη δράση της ΕΕΔΥΕ και δεκάδων άλλων μαζικών οργανώσεων που διέλυσε η χούντα.
Η ΕΕΔΥΕ ανασυγκροτήθηκε στις 16 Μάη 1975, επαναλειτουργώντας τις Επιτροπές Ειρήνης, ενώ οι «Δρόμοι της Ειρήνης» επανακυκλοφόρησαν τον Απρίλη του 1977. Οι πρωτοβουλίες της ΕΕΔΥΕ, όπως η συγκέντρωση 1.500.000 υπογραφών κάτω από τη «Νέα Έκκληση της Στοκχόλμης» συνάντησαν την πλατιά λαϊκή αποδοχή, ενώ καθιερώνονται νέες μορφές δράσης όπως το «Δεκαήμερο Ειρήνης», δίπλα στις Μαραθώνιες Πορείες.
Αποκορύφωμα της δράσης της ΕΕΔΥΕ στη δεκαετία του ’80 ήταν η πλατιά διαφωτιστική εκστρατεία εναντίον της εγκατάστασης των αμερικανικών πυραύλων Πέρσινγκ και Κρουζ στην Ευρώπη με την κινητοποίηση στο Πεδίον του Άρεως στις 3 Νοέμβρη 1983 να συγκεντρώνει 200.000 λαού, ενώ σημαντικές κινητοποιήσεις πραγματοποίησε η ΕΕΔΥΕ και κατά της ανανέωσης της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας για τις βάσεις που υπέγραψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το 1983.
Η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού που αυξήθηκε μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, έθεσε πιο οξυμμένα προβλήματα στην ΕΕΔΥΕ, η οποία έχοντας κατακτημένο τον αγωνιστικό της προσανατολισμό συνέβαλε στην ανασυγκρότηση του ΠΣΕ και με συμμετοχή από τις θέσεις ευθύνης του Γενικού και του Εκτελεστικού Γραμματέα.
Στα χρόνια της φωτιάς των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, με πρώτο τον πόλεμο κατά του Ιράκ και κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999, η ΕΕΔΥΕ αποτέλεσε σοβαρό πόλο συσπείρωσης και δράσης χιλιάδων αγωνιστών, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στο «νέο δόγμα του ΝΑΤΟ», στην πολεμική-ιμπεριαλιστική δράση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Oλα αυτά τα χρόνια η ΕΕΔΥΕ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων ενάντια στις επεμβάσεις σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Μάλι, Ουκρανία. Αντιμετώπισε μαχητικά την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα αποκάλυψε και φώτισε τις πραγματικές αιτίες των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Κράτησε στάση σταθερής διεθνιστικής αλληλεγγύης απέναντι στο δοκιμαζόμενο λαό της Κύπρου, της Παλαιστίνης, στους λαούς της Κούβας, της Βενεζουέλας και σε όλους όσους αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.
Σε αντίθεση με άλλες φιλειρηνικές κινήσεις που «εμφανίστηκαν» με την πάροδο του χρόνου και άμεσα ή έμμεσα επιχείρησαν να στρέψουν την πάλη του λαού σε ανώδυνα κανάλια, η ΕΕΔΥΕ στάθηκε όχι μόνο όρθια, αλλά πλάτυνε κιόλας την παρέμβασή της γιατί η γραμμή πάλης της στρεφόταν ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο των λαών και στη μήτρα που γεννά τους πολέμους, το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και τα στηρίγματά του σε όλα τα επίπεδα.
Συνεχίζοντας και αναπτύσσοντας αυτή τη γραμμή πάλης, η ΕΕΔΥΕ στο 17ο Συνέδριό της, το Δεκέμβρη του 2014 εξέτασε αναλυτικά την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί στον κόσμο και στην ευρύτερη περιοχή. Ανάδειξε το οικονομικό υπόβαθρο των εξελίξεων και τα κίνητρα των επιδιώξεων του ιμπεριαλισμού, εξοπλίζοντας έτσι το ταξικό εργατικό-λαϊκό κίνημα. Έθεσε σαν στόχο την ένταση της πάλης, συντονισμένα με το εργατικό-λαϊκό κίνημα, στην αντιμετώπιση κάθε είδους συμμετοχή της αστικής τάξης της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις ανεξάρτητα από προσχήματα.
Καθοριστικός παράγοντας για τη μέχρι τώρα πορεία της ΕΕΔΥΕ και εγγύηση για την ισχυροποίησή της είναι οι θέσεις της, η σταθερότητα και η συνέπειά της σε δύσκολους καιρούς, ενάντια στο «ρεύμα».
Κλείνοντας 60 χρόνια από την ίδρυσή της η ΕΕΔΥΕ δυναμώνει την αντιιμπεριαλιστική πάλη της και μαζί με το μαχόμενο εργατικό-λαϊκό κίνημα διεκδικούμε:
· Καμία εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους
· Επιστροφή όλων των στρατιωτικών δυνάμεων από το εξωτερικό.
· Κλείσιμο των ευρωατλαντικών βάσεων και των στρατηγείων.
· Αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Η Επιτροπή Ειρήνςη Χανίων διοργανώνει εκδήλωση την Κυριακή 17 Μάη, στις 8 το απόγευμα, στο Ενετικό Λιμάνι των Χανίων, στο χώρο πίσω από το Γυαλί Τζαμισί.
Στην εκδήλωση συμμετέχουν:
– Χορευτικός Σύλλογος «Πελασγοί»
– Ο Γιώργος Βαβουλές και το συγκρότημά του
– Οι Ρούσσος Λειβαδιωτάκης, Ηλίας Ψηλάκης, Γιώργος Κιάσος, και Μαρία Κωνσταντινήδου
