Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
Μέλος της “Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων”
Εποχή εκπτώσεων: Γεγονός, πριν λίγο καιρό…. Κίνησε ο γυναικείος -και όχι μόνο- πληθυσμός να εφοδιαστεί απ ’τά φτηνά τα εμπορεύματα που φιγουράρουν εις τις βιτρίνες με τις τιμές να σουλατσάρουν κάτω από του κόστους τους τον πήχη, κατά που λένε οι εμπόροι.… Πολίτες βιαστικοί αντροκαλούνται τον τιμάριθμο (που όλο και ψηλώνει σαν φόρεσε εκείνου του Ευρώ τα «ψηλοτάκουνα») και βλέπει από ψηλά τα μισοάδεια πορτοφόλια να το πασχίζουν να τον συναγωνιστούν….
…Άρχισε όμως άγνωστο σε ποια χρονοστιγμή, μια άλλη εποχή εκπτώσεων και συνεχίζεται αμείωτα αυξανόμενη στις μέρες μας. Κίνησε η κοινωνία να εφοδιαστεί απ’τις φτηνές τις «μετοχές» που φιγουράρουν γύρωθε, με τις τιμές να σουλατσάρουν κάτω απ’της αξιοπρέπειας τον πήχη, κατά που λένε οι σώφρονες. Κάποιοι πολίτες (όχι λίγοι), τάχα αντροκαλούνται τη χρυσοσκέπαστη θεότητα του Μαμμωνά (που όλο και ψηλώνει σαν φόρεσε της ανθρωπίσιας ματαιοδοξίας τα «ψηλοτάκουνα») και βλέπει από ψηλά τις μισοάδειες συνειδήσεις ν’ανταγωνίζονται αλλήλους, για να κερδίσουν λίγη από την εύνοιά του…
…Κι ο Μαμμωνάς, για να διευκολύνει τους «φερέλπιδες», τους δείχνει την οδό που ξεκινάει από ανεξερεύνητες πτυχές της terra incognita του εγκεφάλου, περνάει από τη γαστέρα και καταλήγει εις το υπογάστριο. Εύκολος δρόμος σαν είναι αθέατος απ’ τους πολλούς, καθώς ίδιο υπόγειο λαγούμι στην κύρια πορεία, βγάζει στην υστεριά σε όμορφη χλυδάτη λεωφόρο που καταλήγει σε παλάτια, βίλες, αξιώματα. Αστραφτερά τα αποχτήματα ετούτα για τον αμύητο τον μισθοδίαιτο, τον μεροκαματιάρη και τον απόμαχο της εργασίας, που βλέπει κι απορεί για την αναξιότητά του να’χει και κείνος κάτι ανάλογο (και γιατί όχι;) μιας και δουλεύει ευσυνείδητα – συνειδητά ολάκερη ζωή, σταυροκοπιέται στο ξεκίνημα της κάθε μέρας, δεν βλάπτει ενσυνείδητα ούτε μυρμήγκι… Ε, και λοιπόν; Εκπτώσεις είπαμε κίνησαν… Μα από πού ν’ αρχίσουμε; Μα από τον Οίκο της Δημοκρατίας, το Εθνικό το Κοινοβούλιο, κατάμεστο από ταγούς που το μετέτρεψαν σε Οίκο Ενοχής απ’ τις αδεξιότητές τους, απ’ τον αριβισμό τους και την προσήλωση στον Μαμμωνά! Και οι δικές τους ενοχές, το ανερμάτιστο “Εγώ” τους μα και τα λάθη τους, γίνανε πάθη για το λαό στη Χώρα του Φωτός, τη Χώρα μας. Κι αδυνατεί από τα λάθη τούτα να επιβιώσει ο μισθοδίαιτος, ο μεροκαματιάρης και ο απόμαχος συνταξιούχος!
“Εκπτώσεις” στη Δημοκρατία, συνεπώς…
“Εκπτώσεις” και στην ιδεολογία, σαν το πασχίζουν οι πολιτικάντηδες να φτιάξουν, να στεριώσουν μα και να διαδώσουν μια ιδεολογία επίπλαστη… Μα ο λαός δεν τρέφεται με κείνο το “κουτόχορτο” που πλέρια σπέρνουν στα χωράφια της ψυχής ετούτοι οι πολιτικάντηδες και τούτο δεν φυτρώνει, σαν είναι ο λαός νοήμων!
“Εκπτώσεις” και στην ανθρωπιά, σαν ξεριζώνονται από τη γη τους ολάκεροι λαοί, μιας κι έτσι το προστάζουν οι όπου Γης εκείνοι Ισχυροί σε όπλα και σε χρήμα. Και οι δύσμοιροι γίνονται βορά στις φλόγες των βομβών και των μυδράλιων ή παίρνουν το δόμο προσφυγιάς για να σωθούν, μα οι πλείστοι καταλήγουν να βουλιάζουν αβοήθητοι στην απεραντοσιά της όποιας θάλασσας, που ’λαχε εις τις μέρες μας να είναι το Αιγαίο! Μα χάνονται και αναρίθμητα παιδιά εις το λυκόφως της ζωής τους. Ε, και λοιπόν; «Παράπλευρες συνέπειες» θα πουν οι Ισχυροί! Φευ!
“Εκπτώσεις” και εις τους ταγούς της διάδοσης της Πίστης. Μα είπε ο Κύριος «…δεν μπορείς να έχεις δυο Κυρίους, το Θεό και το Μαμμωνά…»…«Ε, και λοιπόν;…» λέει ο ρασοφόρος που εμπορευματοποιεί τα Άγια μυστήρια…
“Εκπτώσεις” και στις σχέσεις των δύο ανθρωπίσιων φύλων που φέρνει σύγχυση στη φτερωτή θεότητα του Έρωτα. Μάταια τούτη αποζητά εκείνο το ατόφιο το αρσενικό κι εκείνο το ατόφιο θηλυκό να τα τοξεύσει…Να τα ενώσει, σαν έτσι όρισε η Μάνα-Φύση με τους αρχέγονους της Νόμους στις σχέσεις των δυο φύλων! Κι όμως, μυρίζει οιστρογόνα το αρσενικό, μυρίζει και το θηλυκό τεστοστερόνη! Σύγχυση στη θεότητα του Έρωτα…“Εκπτώσεις” στις έννοιες του “φυσικού” και του “αφύσικου”! Φευ!…
“Εκπτώσεις”… “εκπτώσεις”… “εκπτώσεις”… Και πλάι εις τον Πύργο της νέο-Βαβέλ που το πασχίζει να φτάσει στα πέρατα του αχανούς του ουρανίσιου θόλου, οικοδομούνται νέο-Σόδομα και νέο-Γόμορρα που τείνουν να καλύψουν τον πλανήτη…Και είναι υπαρκτός ο κίνδυνος του ολοκαυτώματος, μα ο βιβλικός ο Λωτ, δεν άφησε απογόνους, να λάβουν το θεόσταλτο το μήνυμα του ερχομού του… Μένουν μοναχιασμένοι κάποιοι ελάχιστοι νοήμονες, να στρέφουνε τα όμματα εις τα ψηλά, καθώς αναφωνούν: “Quo Vadis Domin
