Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος – ερευνητής – αναλυτής AEJ/IFJ
Στον καπιταλισμό, ο πρωταρχικός ρόλος του κράτους είναι να εξασφαλίζει τα συμφέροντα του ιδιωτικού κεφαλαίου. Τα όργανα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού (παγκόσμια τράπεζα, ΔΝΤ, και ο ΠΟΕ) έχουν το δικαίωμα να ορίζουν τις συμβατές γραφειοκρατίες των εθνικών κρατών, ώστε να διευκολύνει την ιδιωτική συσσώρευση πλούτου, που έχει ως αποτέλεσμα τις μορφές των διορθωτικών ανισοτήτων και τη βία (ανεργία, φτώχεια, εκτόπιση πληθυσμών, καταστροφή του περιβάλλοντος), και έχουν γίνει «αποδεκτά» από τα ΜΜΕ και πολιτικών αφηγήσεων.
Μας έχουν εκπαιδεύσει να πιστεύουμε πως η ευημερία των πολλών προάγεται με τον καλύτερο τρόπο, όταν φροντίζουμε και επιθυμούμε, στηρίζουμε και επιβραβεύουμε τις ικανότητες των ολίγων.
Η κοινωνική ανισότητα στις πλούσιες χώρες διατηρείται επειδή οι άνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν στις αρχές της αδικίας, και θα σοκάρονταν αν συνειδητοποιούσαν πως μπορεί κάτι να πηγαίνει στραβά σε μεγάλο τμήμα της ιδεολογικής δομής της κοινωνίας μας. Όπως ακριβώς οι οικογένειες που κάποτε είχαν στην ιδιοκτησία τους φυτείες με σκλάβους θεωρούσαν φυσική αυτή την ιδιοκτησία σε μια εποχή σκλαβιάς, και όπως ακριβώς η απαγόρευση των γυναικών να ψηφίζουν θεωρούνταν κάποτε «φυσική», έτσι και οι μεγάλες αδικίες της εποχής μας.
Η απάντηση σε όσους ακόμα ψάχνουν το πώς θα βγούμε από το τούνελ βρίσκεται στη λύση αυτής της αντίθεσης με τον έναν και μοναδικό τρόπο που μπορεί να λυθεί: Απαγορεύοντας στους καπιταλιστές να είναι οι ρυθμιστές της ζωής. Κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια. Επιβάλλοντας σχέσεις παραγωγής που θα υπακούουν σε ένα καθεστώς λαϊκής οικονομίας. Προοπτική που ήδη από σήμερα επιβάλλει να έχουν και πολιτικό στόχο οι αγώνες.
Σ’ αυτή τους την πάλη οι εργάτες δεν είναι μόνοι αυτοί απέναντι στο βασικό αντίπαλο. Ένα μεγάλο μέρος των αυτοαπασχολούμενων πληρώνει ήδη ακριβό το μάρμαρο της καπιταλιστικής κρίσης και όπως ανοιχτά δηλώνεται οπό τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, στους μικρούς επιφυλάσσεται μία μόνο προοπτική: Η εξαφάνιση τους. Και γι’ αυτούς είναι η ώρα που πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται για να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως: Ποια ανάπτυξη, για ποιον, σε ποια οικονομία, με ποια εξουσία. Την απάντηση θα τη βρουν στα ίδια τα αιτήματα των εργατών όπως αυτό για την προστασία και αύξηση του λαϊκού εισοδήματος, την κατάργηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη, την αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν Παιδεία, Υγεία, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητος, κλπ.
Σ’ έναν τέτοιο δρόμο είναι αυτονόητο το μέτωπο του αγώνα που πρέπει να συγκροτηθεί και που στην κατάληξη του ανάπτυξη θα σημαίνει ευημερία για το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων.
Η αστική προπαγάνδα κάνει καθαρό πως δίνει μάχη για πλήρη ανατροπή όχι μόνο μέσα στους χώρους δουλειάς, αλλά βαθιά στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Γι’ αυτό στα ΝΕΑ, που πλασάρονται σαν εφημερίδα του Κέντρου, διαβάζουμε κύριο άρθρο j που μόνο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ θα είχε θέση και αν…
Μιλάνε για αυθαιρεσία της μειοψηφίας κι αναφέρονται στην πλειοψηφία των εργατών που ψήφισαν «ναι» στην απεργία. Μιλάνε για εφαρμογή των νόμων όταν ακόμα και τους δικούς τους νόμους παραβιάζουν.
Νόμος προστατεύει το δικαίωμα στην απεργία. Το ίδιο το Σύνταγμα, μάλιστα. Τότε, γιατί τσακίστηκε αυτό το δικαίωμα στη Χαλυβουργία; Γιατί είναι ο συσχετισμός δύναμης που καθορίζει ποιο δικαίωμα προστατεύεται και ποιο όχι. Γιατί την εξουσία την έχει η αστική τάξη.
Νόμος διασφαλίζει τη δημόσια και δωρεάν Υγεία. Γιατί, τότε, ο λαός τη χρυσοπληρώνει και δεν την έχει; Γιατί ο τομέας είναι κερδοφόρος γιο την αστική τάξη και η αστική τάξη είναι στην εξουσία.
Διά ταύτας Με την αστική προπαγάνδα δεν ξεμπερδεύεις μόνο με την αποκάλυψη της.
Είναι οι συσχετισμοί που καθορίζουν την εξέλιξη. Κι αυτό σημαίνει πως η εργατική τάξη αν θέλει να δει άσπρη μέρα πρέπει – επιβάλλεται να ανατρέψει τους συσχετισμούς που επιτρέπουν στην αστική τάξη να παρουσιάζει τη νύχτα για μέρα. Για να μπορέσει έτσι να υπερασπίσει το δίκιο της που δεν επιβάλλεται, επειδή «ο νόμος το λέει», αλλά μόνο όταν έχεις τη δύναμη να το επιβάλεις.