Του Μανώλη Καπετανάκη *
Ετούτη η μέρα είναι καθιερωμένη από τον «ευαγή» ΟΗΕ σαν παγκόσμια ημέρα ευτυχίας. Πράγματι, τόση έγνοια για την ουσιαστική ευδαιμονία της ανθρωπότητας δεν βαστιέται. Θα λυγίσουμε από το υπερβολικό βάρος. Άραγε το περίσσευμα της αγωνίας των καλών σαμαρείτιδων που θα το εναποθέσουμε; Μάλλον ας το επωμιστεί ο πρωτοκάθεδρος των αρίστων (τουλάχιστον στον βαλκανικό νοτιά) Μητσοτάκης, ώστε να ανεβάσει τη χώρα από την 64η θέση (από τις 143 συνολικά) της διεθνής κατάταξης, λίγο ψηλότερα.
Βέβαια όσο και να μοχθήσει άοκνα ο ευλογημένος (γιατί οπωσδήποτε κάποιοι τον ευγνωμονούν), απίθανο να πλησιάσει τη ζηλευτή τέταρτη (εκτιμήσεις προ γενοκτονίας) του Ισραήλ!! Επιβραβεύεται όμως η προσπάθεια του, αδιάκριτα τελικού αποτελέσματος.
Έτσι λοιπόν αμολά τους ροπαλοφόρους γενίτσαρους να τσακίζουν στο ξύλο και συλλαμβάνουν αθρόα φοιτητές, με σκοπό να κλειδώσει οριστικά τη τελευταία επιτυχία θέσπισης ιδιωτικών ανώτατων σχολών. Σαν επακόλουθο της οποίας λίαν συντόμως μέσα σε πέλαγα «ευτυχίας» θα πληρώνει ο λαός για τις σπουδές των παιδιών του (που δεν θα μπορεί δηλαδή) αλμυρότατα δίδακτρα στα δημόσια πανεπιστήμια.
Εξίσου «περιχαρείς» και καθόλου περιδεείς θα κάνουν οι νέοι το στερνό της ζωής τους ταξίδι «αναψυχής» με τα ιδιωτικοποιημένα και εκσυγχρονισμένα τραίνα. Θα προσφέρουν τα στρατευμένα αρσενικά το αίμα τους μέσα σε δίνη «αγαλλίασης» στα όποια πολεμικά μέτωπα προστάξει το εθνικό γόητρο και εθνικιστικό καθήκον αγαστά αγκαλιασμένο (υποταγμένο) με τις ιμπεριαλιστικούς αμερικανονατοϊκούς μακάβριους σχεδιασμούς. Όπως ακριβώς έπραξαν «ένδοξα» οι πρόγονοι σε Κριμαία, Σαγγάριο και Κορέα.
Μέσα σε παραζάλη «μακαριότητας» επίσης θα κατακτούν την επουράνια αιωνιότητα αποχαιρετώντας τον μάταιο κόσμο της ύλης (που το χριστεπώνυμο κηφηναριό της κοινωνίας απολαμβάνει σε μυθικές δοσολογίες) στην πυρά του Ματιού (επίτευγμα όχι άμεσα της τωρινής κυβέρνησης, αλλά οπωσδήποτε συστημικό) ή στους πνιγμούς της νεροποντής. Συντροφιά θα έχουν φυσικά την αθάνατη (κατά θρησκεία) ψυχή των «απρόσεχτων» σκοτωμένων εργατών στα εργοδοτικά κολαστήρια. Εκεί όπου με ασυγκράτητο «ενθουσιασμό» εξουθενώνεται ο πένητας βιοπαλαιστής για την παραγωγική ανάπτυξη του τόπου δίνοντας καρτερικά την καθημερινή μάχη με το μη καπιταλιστικό και μάλλον εξωγήινης προέλευσης τέρας της ακρίβειας.
Αρκεί μολαταύτα να μην παρασυρθεί από δημαγωγικές, κακεντρεχείς σειρήνες το διευθυντήριο της ολιγαρχίας λαβώνοντας οδυνηρά την λαϊκή «ευφορία». Η οποία πηγάζει από την αποκαθήλωση της καλπάζουσας πολιτικής λαιμητόμου των κατακτημένων απομειναριών του κράτους πρόνοιας. Με «φρικτή» συνέπεια αντί της «λαχταριστής» προσφυγής στα απογευματινά χειρουργεία να υποχρεώνεται ο λαός σε αναζήτηση … δωρεάν θεραπείας στα νοσοκομεία και σε βάρος πάντα της ιερής εξοικονόμησης πόρων. Των αναγκαίων δηλαδή θυσιών για την αγορά αμυντικών (η οποία άμυνα δίχως αγκυλώσεις εσωστρέφειας εξαπλώνεται θαλερά ίσαμε την Ερυθρά θάλασσα) σύνεργων «ειρηνοποιού» θανάτου και αισθήματος ασφάλειας … συριακής ή ιρακινής χροιάς. Τέτοιου μεγέθους μάλιστα γρανιτένια σιγουριά, παντελώς ακλόνητη από τους «αστεϊσμούς» του απειλητικού Πούτιν περί πυρηνικού ολοκαυτώματος.
Το «θεσπέσιο δε κλίμα έκστασης και ανεμελιάς» του λαού εμπλουτίζεται και ολοκληρώνεται με τα ηδονικά αναφωνητά δωδεκάχρονων κοριτσιών, ανάμεικτα με «ευγνωμοσύνη» προς τον μαστροπό τους. Ο οποίος με τη βούλα της ατιμωρησίας του (αστικού) νόμου τα εκδίδει «αλτρουιστικά» στους διεστραμμένους, για να κερδίζουν οι άπορες κορασίδες «ευχάριστα» τα προς το ζην.
Δεν φτάνει που η απανταχού της γης κυριαρχία κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών καταντά γνήσιο εφιάλτη την επιβίωση των εργατολαϊκών μαζών, παρά μας εμπαίζουν συνάμα ασύστολα. Καθιερώνουν μέρες γιορτής και βαφτίζουν καθεμιά από τις 365 μαρτυρικές μέρες του χρόνου με ευφάνταστες ονομασίες. Σε μια υδρόγειο πείνας, πόνου, τρόμου και σπαραγμού.
Ακούς εκεί ευτυχία. Που άραγε και με τι κριτήρια την προσμετρούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των μεγαλύτερων εγκλημάτων της οικουμένης; Στα κρεματόρια Γάζας και Ουκρανίας ή στους σχεδόν εννέα εκατομμύρια νεκρούς σε ετήσια βάση στον πλανήτη από οξεία ασιτία; Μήπως με τις εκατοντάδες πρόσφυγες στον βυθό Πύλου ή στα 35.000 μνήματα των αδικοχαμένων από την πανδημία μονάχα στην Ελλάδα;
Οι λαοί μια μονάχα αναστάσιμη γιορτή πρέπει να προγραμματίζουν κάθε μέρα και στιγμή. Εκείνη της αντίστασης απέναντι στη βαρβαρότητα και υποκρισία του συστήματος. Είναι αδύνατον να πανηγυρίζουν ταυτόχρονα όλοι μαζί, αφεντικά και δούλοι. Ή οι τύραννοι θα γλεντούν την ανομολόγητη (επίσημα έστω) παραδεισένια καλοπέραση προξενώντας στις μάζες ασφυκτικές στερήσεις, απελπισία, στυγνή καταστολή και πολεμικά μακελειά ή οι λαοί θα ανασαίνουν ελευθέρα, γαλήνια, δημιουργικά, ελπιδοφόρα στις λεωφόρους των αγώνων και επαναστατικών αναμετρήσεων.
Η ευαρέσκεια των λίγων ποδοπατά ανελέητα την ικανοποίηση των συμφερόντων της πλειοψηφίας. Ενώ η ευτυχία των πολλών προϋποθέτει την ήττα και συντριβή των ταξικών αντίπαλων της μιας χούφτας εκμεταλλευτών. Τίποτα ενδιάμεσο δεν νοείται.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης