Σε μια μοιραία «προφητική» συνέντευξή του, και σε μια ερώτηση που θα έπρεπε να απευθυνθεί σε όσους παρακολούθησαν άπραγοι τους δύο άντρες να κλωτσούν και να σπάνε τη τζαμαρία απ΄όπου προσπαθούσε να ξεφύγει, ο Ζακ Κωστόπουλος είχε αναρωτηθεί, στο 3pointmagazineτον Φεβρουάριο του 2017, :« Όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, γιατί κοιτάς από την άλλη;».
Συγκεκριμένα είχε δηλώσει: «Όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, γιατί κοιτάς από την άλλη; Δε λέω να παίξεις ξύλο γιατί ούτε εγώ το έχω με το ξύλο αλλά μπορείς να βάλεις μια φωνή. Να κάνεις κάτι, να αντιδράσεις με κάποιον τρόπο. Για παράδειγμα, την επίθεση που δέχτηκα ως περιστατικό όταν το έγραψα, στο Facebook είχα θεωρητική αλληλεγγύη και συμπαράσταση. Όμως σκεφτόμουν από όλους εσάς όταν το βλέπετε στο δρόμο, γιατί δεν κάνετε κάτι;»
Ο Ζακ Κωστόπουλος είχε γεννηθεί στην Αμερική και ήρθε μικρός στην Ελλάδα. Είχε δραστηριοποιηθεί ιδιαίτερα στο χώρο της LBGTQ κοινότητας ως ακτιβιστής για τα δικαιώματά της, είχε αρθρογραφήσει σε πολλά ΜΜΕ, μεταξύ των οποίων και το Docville του Documento, και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον κύκλο του.
Είχε πέσει στο παρελθόν επανειλημμένα θύμα μπούλινγκ και επιθέσεων, φραστικών και σωματικών, αλλά αυτό δεν τον σταμάτησε ποτέ από το να είναι ένας ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος άνθρωπος, με μεγάλη αγάπη για τα ζώα και έντονη δραστηριότητα.
Οι αρχικές πληροφορίες της υπόθεσης υποστήριζαν ότι είχε μπει, υπό την επήρεια ουσιών, για να ληστέψει το κοσμηματοπωλείο, στο οποίο και εγκλωβίστηκε και βρήκε τον θάνατο από τις κλωτσιές των αντρών.
Το προφίλ του στο Facebook κατακλύστηκε από μηνύματα λύπης και συμπαράστασης, όταν η ταυτότητά του, ως θύματος του ξυλοδαρμού, έγινε γνωστή. Μέλη της LBGTQ κοινότητας, φίλοι του, αλλά και δημοσιογράφοι που τον είχαν γνωρίσει έσπευσαν να εκφράσουν τη λύπη και την οργή τους για τον τρόπο με τον οποίο πέθανε.
Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος αναφέρθηκε στο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου συνδέοντας τον με την υπόθεση που έχει πάρει σοκαριστικές διαστάσεις λόγω των βίντεο που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ενώ την ίδια στιγμή δεκάδες είναι τα μηνύματα που έχουν αφήσει στο προφίλ του Ζακ Κωστόπουλου, στο Facebook, φίλοι και γνωστοί του.
Χαρακτηριστικό και το κείμενο του Αυγούστου Κορτώ:
“Ο Ζακ Κωστόπουλος ήταν αυτό που στα αγγλικά αποκαλείται ‘intense’: παθιαζόταν με ό,τι τον άγγιζε, είτε αυτό ήταν οι δικαιωματικοί αγώνες της κοινότητας, είτε η εξασφάλιση της αποδοχής και της ορατότητας συνανθρώπων του που είχαν ταλαιπωρηθεί για να κερδίσουν την ελευθερία τους όσο κι ο ίδιος. Παρ’ ότι είχαμε πλακωθεί κάμποσες φορές (πράγμα που δεν έχει καμία απολύτως σημασία, πέρα απ’ το γεγονός ότι, από πείσμα και μόνο, έπαψα να τον συναναστρέφομαι), πάντα θαύμαζα το τσαγανό του, τον τσαμπουκά του, το ότι διατράνωνε το δικαίωμα της ελεύθερης ζωής με σθένος που ελάχιστοι διαθέτουν.
Η απώλειά του – κι η τραγωδία που τη σημάδεψε, και για την οποία το κράτος πρέπει να ταράξει τους υπαίτιους στη νομιμότητα – είναι βαρύ πλήγμα, πρωτίστως για τους δικούς του και τους ανθρώπους της καρδιάς του, μα και για όλη την κοινότητα.
Καλή αντάμωση, μικρέ. Και μη μασάς όπου κι αν πας.”
Σε παλαιότερη συνέντευξή του, το 2013, είχε πει: «Κόλλησα από μία πρώην σχέση μου. Ήταν το 2009 που ήμουν φαντάρος και συμμετείχα σε μία εθελοντική αιμοδοσία που έγινε μέσα στο στρατόπεδο και έτσι το έμαθα. Λίγες μέρες μετά με ειδοποίησαν ότι έπρεπε να κάνω κάποιες περαιτέρω εξετάσεις γιατί κάτι είχε βρεθεί στο αίμα. Δεν ήταν οι συνηθισμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται μία διάγνωση γιατί έγινε στο στρατιωτικό νοσοκομείο με μία συμπεριφορά από τους γιατρούς όχι και τόσο αρμόζουσα. Ήταν μία κατάσταση, δηλαδή, όπου έπαιρναν παράλογα “μέτρα ασφαλείας”. Με πλησίαζαν μόνο φορώντας μάσκα λες και θα έμπαιναν σε χειρουργείο, ενώ αυτό δεν ενδείκνυται για κάποιον που έχει HIV καθώς δε μεταδίδεται ούτε με τον αέρα ούτε με το άγγιγμα και επίσης δεν έκαναν κάτι αντίστοιχο σε κανέναν άλλον ασθενή ακόμα και σε κάποιους που μπορεί να είχαν βήχα ή κάποια ίωση. Επειδή μιλάμε για γιατρούς δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να δικαιολογηθεί ως άγνοια.
Όταν το έμαθα είχε ήδη τελειώσει η σχέση αυτή. Πρέπει να το είχα περίπου ένα με δύο χρόνια πριν το μάθω. Πρώτα το έμαθα εγώ και μετά εκείνος. Αρχικά το υπέθεσα λίγο δια της ατόπου υπαγωγής γιατί είχα κάνει με αυτόν κι άλλον έναν σύντροφο σεξ χωρίς προφύλαξη οπότε αρχικά είχα βρει τον άλλο μου είχε πει ότι είχε εξεταστεί πρόσφατα και αργότερα κατάφερα να μιλήσω με τον ίδιο τελικά και να μάθω ότι είχε διαγνωστεί κι αυτός αργότερα αφού είχε τελειώσει η σχέση μας. Δε με έκαιγε και τόσο πολύ να μάθω ποιος, που, πότε, γιατί, με την έννοια ότι ό, τι έγινε, έγινε. Από την άλλη συναινούντες ενήλικες ήμασταν άρα η ευθύνη ήταν και στους δύο. Ό, τι δεν έκανε αυτός για μένα δεν έκανα κι εγώ για τον εαυτό μου. Και επίσης έπαιξε ρόλο η πολύ λανθασμένη λογική και νοοτροπία που υπάρχει ότι έχουμε μία σχέση και περνάει κάποιος καιρός και αισθανόμαστε άνετα και εμπιστευόμαστε τον άλλο. Θεωρούμε ότι όλα είναι εντάξει χωρίς να πάμε να εξεταστούμε και απλά κάποια στιγμή σταματάμε να χρησιμοποιούμε προφυλακτικό. Δυστυχώς, δεν έχουμε μάθει να συζητάμε με τους συντρόφους μας περί HIV και δε ρωτάμε τον άλλο αν είναι οροθετικός, αν έχει εξεταστεί πριν προχωρήσουμε στη μη χρήση προφυλακτικού…».