ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Είναι γνωστό τοις πάσοι ότι το καχεκτικό μοντέλο ανάπτυξης έφαγε τα ψωμιά του. 
Εν τω μεταξύ 150.000 νέοι επιστήμονες τον χρόνο αναχωρούν για καλύτερη τύχη στο εξωτερικό, γιατί η Ελλάδα ως γνωστόν τρώει τα παιδιά της. Πως; Ποιοι, και με ποιους θα γίνει η αλλαγή μοντέλου ανάπτυξης ; Τι θα γίνει με το μέλλον των αγροτών. Θυμάστε τις κινητοποιήσεις των αγροτών όπου διεκδίκησαν και πήραν 500 εκατομμύρια από το πτωχευμένο κράτος; Θυμάστε τότε τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ που ανέβηκε στα τρακτέρ, αλλά και της Ν.Δ όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση; Αντί οι αγρότες να οργανώσουν την παραγωγή τους, σε οικολογική παραγωγή, επειδή έχουν μικρό κλήρο, ή σε υγιείς ομάδες παραγωγών απαιτούσαν από το δημόσιο καλομαθημένοι στις ενισχύσεις της Ευρωπαϊκής ένωσης. Τα προβλήματα όμως των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ανάγονται στο Ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης. Ή σωστότερα στρεβλής και καχεκτικής καπιταλιστικής ανάπτυξης. Θάταν μια κάποια λύση “πριν ο αλέκτωρ”…να οργανωθεί ο κόσμος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ,σε συνεταιρισμούς με την μορφή Α.Ε η Ε.Π.Ε σε μεγάλες καθετοποιημένες επιχειρήσεις , με εξαγωγικό προσανατολισμό. Τώρα όμως στο και πέντε… φέξε μου και γλίστρησα. Ο Έλληνας μικρός επιχειρηματίας είχε βολευτεί μέχρι πρότινος στην ατομικο-οικογενειακή αυτάρκεια του, και δεν δεχόταν να συμμετέχει σε ευρύτερα σχήματα. Δεν είναι μόνο η δημοσιονομική κρίση που τον έπληξε αλλά και οι πολύ μεγάλες επιχειρήσεις που νέμονται τον τζίρο και κυριαρχούν στους κλάδους τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μοντέλο ανάπτυξης κρατικό, και ιδιωτικό είναι ξεπερασμένο και δημιούργησε την κρίση βοηθούντος της ανευθυνότητα των ηγεσιών. Άν δεν αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο θα ζούμε ως τότε διαβιούντες “Σπαρτιάτικα”. Όχι ότι είναι τόσο κακό αρκεί να μην εξαερωθούν οι νεότεροι βουτυρομπεμπέδες. Πόσο θα αντέχει το κράτος να ανεβάζει πλασματικά το επίπεδο της κοινωνίας, με δανεικά και σε βάρος των νέων γενεών; Είδαμε ήδη ότι το κράτος κλάταρε με τις άσχημες σημερινές συνέπειες. Ποιος όμως θα το αλλάξει.; Εκείνοι που το έφεραν σε αυτή την κατάντια; Ζητείται ελπίς