Για τον γιο της Χάνσεν και την οικογένειά του, το γεγονός ότι ο άνδρας με τον οποίο η μητέρα του είχε συνάψει μια σύντομη και ταραχώδη σχέση θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου ισοδυναμεί με μια πρώτη μεγάλη νίκη σε έναν μαραθώνιο αγώνα που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2009.

«Είμαστε ενθουσιασμένοι. Δεκαέξι χρόνια παλεύουμε για δικαιοσύνη. Περάσαμε αμέτρητες δυσκολίες, αβεβαιότητα, πίκρα. Όταν η εισαγγελέας πρότεινε τον Ιούλιο να μη γίνει δίκη, είχαμε νιώσει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μας. Όμως έπειτα από οκτώ εβδομάδες αναμονής, ακούσαμε το νέο που περιμέναμε τόσα χρόνια: ότι αυτός ο άνθρωπος θα λογοδοτήσει επιτέλους στο δικαστήριο για το έγκλημα του», αναφέρει ο ίδιος στο «Φως στο Τούνελ».

«Δεν έχουμε κερδίσει ακόμα τον πόλεμο, αλλά αυτή είναι μια τεράστια πρώτη νίκη», προσθέτει υπογραμμίζοντας παράλληλα και το πόσο σημαντική ήταν και η δουλειά του ιδιωτικού ερευνητή Χάρη Βεραμόν και του δικηγόρου Απόστολου Ξυριτάκη, που στάθηκαν ακούραστα στο πλευρό της οικογένειας όλα αυτά τα χρόνια. «Χωρίς τον Χάρη και τον Απόστολο δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ εδώ», τόνισε.

Για τον κατηγορούμενο, που εξακολουθεί να αρνείται τα πάντα, ελπίζει ότι στο δικαστήριο η στάση του θα αλλάξει. «Έχει δώσει τόσες διαφορετικές εκδοχές. Υπάρχει κίνητρο, υπάρχουν αποδείξεις που δείχνουν τι συνέβη. Θέλω να ‘λυγίσει’. Να μας πει τι έγινε εκείνο το βράδυ και γιατί. Κουβαλάμε αυτό το βάρος 16 χρόνια. Φαντάζομαι πως και εκείνος ζει με το δικό του σκοτεινό μυστικό», λέει χαρακτηριστικά.

Την ίδια ώρα, ο γιος της Χάνλον δεν κρύβει την πικρία του για τη στάση που – όπως περιγράφει – συνάντησε η οικογένεια από συγκεκριμένα πρόσωπα των Αρχών στα πρώτα κρίσιμα στάδια της έρευνας. «Οι αποδείξεις υπήρχαν από την πρώτη στιγμή. Αν υπήρχε ο σεβασμός που άξιζε η μητέρα μας, θα βρισκόμασταν εδώ 15 χρόνια νωρίτερα», σημειώνει.

Το ημερολόγιο «μίλησε»

Για τον κατηγορούμενο η οικογένεια δεν γνώριζε τίποτα όσο ζούσε η μητέρα τους, εξηγεί ο γιος της, και η αλήθεια για τη σχέση τους αποκαλύφθηκε μέσα από το ημερολόγιό της: «Μια σύντομη γνωριμία που εκείνη έληξε γρήγορα. Δεν της φερόταν καλά. Μετά, άρχισε να εμφανίζεται απρόσκλητος, να ζητά χρήματα, να την παρακολουθεί. Έγινε εμμονικός, ένας πραγματικός ‘στόκερ’. Οι λέξεις της στο ημερολόγιο είναι αυτές που μας οδήγησαν στον δολοφόνο».

Η ανάγνωση του ημερολογίου της υπήρξε βασανιστική. «Αισθανόμασταν ότι παραβιάζουμε τον πιο προσωπικό της χώρο. Αλλά ήταν η ίδια που μας έδειξε τον δρόμο. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τις δικές της λέξεις. Την Κρήτη την ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή. Τους ανθρώπους, τον ήλιο, το καλοκαίρι, τη γλώσσα, το φαγητό. Είχε λίγα, αλλά ήταν ευτυχισμένη. Είχε φτιάξει μια ζωή που αγαπούσε», συνεχίζει ο ίδιος.

«Αν μπορούσα να της μιλήσω θα της έλεγα ‘μην πας έξω εκείνο το βράδυ…’ Μας λείπει απίστευτα. Έχασε τόσα από τη ζωή μας», προσθέτει τονίζοντας παράλληλα ότι η υπόσχεσή του μένει ακέραιη: «Πάντα θα παλεύω για σένα, μαμά. Δεν τα παράτησα ποτέ. Όσες φορές κι αν μου είπαν να σταματήσω, ότι δεν θα μάθω ποτέ τι έγινε… Εγώ θα παλέψω μέχρι το τέλος. Δεν θα σταματήσουμε ποτέ».

24 Ιανουαρίου 2009: «Ένας τύπος που λεγόταν Νίκος ήταν μέσα στο μπαρ. Ήταν αρκετά διασκεδαστικός, είχε ενδιαφέρον να του μιλάς». Ήταν η αρχή μιας γνωριμίας που έμελλε να γίνει μοιραία. Την επόμενη μέρα, εκείνος της τηλεφώνησε. Της ζήτησε να βγουν για καφέ.

«Φαίνεται ωραίος τύπος, αλλά δε θα πέσω με τα μούτρα αυτή τη φορά», γράφει η Τζιν.  Η σχέση τους κράτησε λίγο, μερικές συναντήσεις, κάποια τηλεφωνήματα. Μα η 54χρονη ένιωθε πως κάτι δεν πάει καλά.

17 Φεβρουαρίου 2009: «Δεν είμαι καθόλου εντυπωσιασμένη από αυτόν. Πρόκειται να το τελειώσω αυτό. Δεν αξίζει την ταλαιπωρία». Ήταν αποφασισμένη να διακόψει κάθε επαφή ή τουλάχιστον έτσι πίστευε η ίδια. Στις 18 Φεβρουαρίου συναντιούνται γι’ αυτόν τον λόγο.

18 Φεβρουαρίου 2009: «Του μίλησα ξεκάθαρα. Δεν μου άρεσε αυτό που μου απάντησε και δεν του άρεσε ο τρόπος σκέψης μου. Τέλος ο Νίκος». Ωστόσο, ο Νίκος συνέχισε να την αναζητεί. Χτυπούσε το κουδούνι της απροειδοποίητα, της πήγαινε καφέ, ψάρια, κρασί.

8 Μαρτίου 2009:  «Ο Νίκος με προσκάλεσε την Κυριακή για δείπνο. Του είπα ότι δεν μου φαινόταν καλή ιδέα». Η επόμενη μέρα ήταν η τελευταία της ζωής της. Ξύπνησε, πήγε σε μαγαζί φίλης της για να ψωνίσει ρούχα, ύστερα σε καφετέρια για καφέ. Όλα έδειχναν φυσιολογικά, μέχρι που κάτι την αναστάτωσε.

Η φίλη της κατέθεσε στις Αρχές: «Κοίταζε έξω νευρικά. Όταν ετοιμάστηκε να φύγει από την καφετέρια, άλλαξε γνώμη, γιατί ενοχλήθηκε από την παρουσία ενός ατόμου που κυκλοφορούσε με αυτοκίνητο έξω από το κατάστημα».

Το απόγευμα η Τζιν βρέθηκε σε ένα καφέ στο Ηράκλειο. Σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε τον φίλο της, τον Πιερ. Του είπε ότι ήταν με έναν Έλληνα από τις Γούβες. Του μίλησε κι εκείνος στο τηλέφωνο. «Τον άντρα δεν τον γνώριζα. Μου είπε ότι του άρεσε πολύ η φίλη μου και πως ήθελε να την παντρευτεί» λέει ο Πιερ. Λίγο αργότερα, η Τζιν του έστειλε γραπτά μηνύματα: «Χρειάζομαι γιατρό» και μετά… μια λέξη μόνο: «Help».

Ήταν η τελευταία φορά που επικοινώνησε με κάποιον. Τρεις μέρες μετά, το σώμα της εντοπίστηκε στη θάλασσα του Ηρακλείου.