Ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μας ενημέρωσε από το βήμα της Βουλής ότι είναι της Αντρικής Σχολής, της ευθείας, όπως έσπευσε να διευκρινίσει. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία. Ο ανδρισμός, για να παραφράσουμε τη γνωστή ρήση, είναι το καταφύγιο του αποτυχημένου. Όποιος δεν έχει τίποτα άλλο να υπερηφανεύεται, το κάνει για αυτό που από τύχη απέκτησε.
Σεξισμός και ομοφοβία υπάρχει παντού. Υπάρχει και στις λέξεις τις πιο καθημερινές που χρησιμοποιούμε. Υπάρχει στο σχολείο, στη δουλειά, στο σπίτι, στην τηλεόραση. Υπάρχει και στην πολιτική. Η πολιτική άλλωστε είναι «επάγγελμα» ανδρικό. Για να ψηφίσουν οι γυναίκες χρειάστηκε δεκαετίες «δημοκρατίας». Για να εκλεγούν περισσότερες γυναίκες στη Βουλή απαιτήθηκε νομοθετική ρύθμιση ώστε να υπάρχει ποσόστωση. Οι γυναίκες πολιτικοί συνήθως αντιμετωπίζονται ως κατώτερες και έχουν να διαχειριστούν και τις αντίστοιχες διακρίσεις με ευγενικά σχόλια τύπου «τράβα πλύνε κάνα πιάτο», «γύρνα σπίτι σου μωρή». Εκτός αν η πολιτικός είναι όμορφη. Τότε μπορεί να δει κανένα αφιέρωμα στις «σέξι παρουσίες στη Βουλή» ή «στις όμορφες του Κοινοβουλίου».
Θέλουμε «πολιτικούς με αρχίδια», «βουλευτές με παντελόνια», «παλλικάρια-υπουργούς» που θα στριμώξουν την Μέρκελ. Ζήσαμε τις θεωρίες συνομωσίας που ήθελαν τον έναν ή τον άλλο πολιτικό να είναι ομοφυλόφιλος και εκλέγουμε στη βουλή –πέρα από τους ναζί με ISO- κάτι ομοφοβικούς τύπους σαν τον Νικολόπουλο. Μεγαλώνουμε στην κοινωνία που θεωρείται προοδευτική στάση το «ας κάνει ο άλλος ό,τι θέλει στο κρεβάτι του, αρκεί να μην με προκαλεί». Και μετά κλαίμε για το bullying τρώγοντας μια τυρόπιτα από τον φούρνο των σωματεμπόρων.
Σε αυτή την κοινωνία ένας Σαμαράς, όπως και η πολιτική παράδοση της (αντι)λαϊκής, εθνοκεντρικής δεξιάς, είναι απλά μια κακόγουστη έκφραση ενός εμπεδωμένου σεξισμού. Για να απαλλαγούμε από αυτόν χρειάζεται ολική ρήξη, όχι απλά με ένα κόμμα ή μια κυβέρνηση, αλλά με ένα σύνολο σκέψης που έχει φωλιάσει στο μυαλό μας και εμφανίζει ως φυσιολογική κάθε σεξιστική αντίληψη που εκφράζεται είτε ως τραγωδία είτε ως σάχλα. Ο Σαμαράς απλά ακροβατεί ανάμεσα στην τραγωδία και στην σάχλα.
Ωστόσο αυτή η τόσο οικεία σεξιστική αντίληψη βρίσκεται παντού, ακόμα κι εκεί που δεν το περιμένεις. Αλλά σε αυτό θα επανέλθουμε σύντομα…