Έχω ξαναγράψει ότι υπάρχουν κάποιοι που τους φαίνεται αστείο να εμπλέκεται ο όρος «αξιοπρέπεια» στις συζητήσεις γύρω από την επίλυση της ελληνικής κρίσης. Ο καθένας έχει τους δικούς του κώδικες και δε μπορεί φυσικά να του επιβληθεί να εκτιμήσει έννοιες που του είναι ξένες. Αλλά καλό θα είναι να εκλείψει αυτές τις στιγμές η κουτοπόνηρη υποκρισία, που προσπαθεί να ρίξει το φταίξιμο για όλα στην ελληνική πλευρά.
Μια από τις φίρμες που θησαύρισαν κατά τον «χρυσόν αιώνα» της τηλεόρασης έθετε με πονηρή… αφέλεια το δίλημμα των ημερών με τη μορφή «μόνοι μας ή ενταγμένοι στο ευρωπαϊκό σύστημα». Πιο γερμανικά δεν γίνεται. Γιατί θα έπρεπε και ο πιο αδαής να έχει καταλάβει πλέον ότι αυτή τη στιγμή διεξάγεται μια μάχη όχι της Ελλάδας ενάντια στην Ευρώπη, αλλά της Γερμανίας ενάντια στις αρχές, τους θεσμούς αλλά και τις κινητήριες ιδέες της Ευρώπης.
Δεν προκατέλαβε η Ελλάδα τις αποφάσεις του Eurogroup με ειρωνικά σχόλια για την άλλη πλευρά. Δεν ακύρωσε η Ελλάδα τους θεσμούς και τα όργανα. Δεν καπέλωσε η Ελλάδα τον κύριο Μοσκοβισί ή τον κύριο Γιούνκερ. Δεν αγνοεί συστηματικά η Ελλάδα τις συνθήκες της ΕΕ, απειλώντας με «τιμωρίες» που δεν προβλέπονται πουθενά σε αυτές. Δεν αρνείται η Ελλάδα πεισματικά κάθε είδους διαπραγμάτευση με την άλλη πλευρά.
Δεν χειρίστηκε η Ελλάδα την υπόθεση με τελεσίγραφα. Αντίθετα η νέα κυβέρνηση έχει δείξει και ευελιξία και διάθεση για υποχωρητικότητα και προθυμία για διάλογο και αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων. Με άλλα λόγια δεν είναι η Ελλάδα απομονωμένη, όπως με δουλοπρέπεια φωνάζουν αυτοί, που ωρύονται να πούμε το «JA» στο Σόιμπλε για να μην μπλέξουμε σε περιπέτειες και παγώνουν τις σαμπάνιες για να τις ανοίξουν σε περίπτωση άτακτης οπισθοχώρησης της στριμωγμένης Ελλάδας. Το να μην σε υποστηρίζει κανείς γιατί φοβάται το μπαμπούλα δε σημαίνει ότι δε βλέπει το δίκιο σου. Αλλά είπαμε η αξιοπρέπεια δεν χορηγείται με ενδοφλέβιες ενέσεις.
Όσο και αν οι παπαγαλίζοντες τα διάφορα θεωρήματα επιχειρούν να το αποκρύψουν πίσω από «τεχνικές λεπτομέρειες», η ουσία είναι μια και ακραία πολιτική: η Γερμανία έχει συνειδητοποιήσει ότι αν υποχωρήσει έστω και κατά μια σπιθαμή, θα προκαλέσει ρήγμα στο τείχος της υποταγής, που είχε επιβάλει μέχρι τώρα. Και επιδιώκει την ταπείνωση του Αλέξη Τσίπρα και του Γιάνη Βαρουφάκη για να περιφέρει τα (πολιτικά) κουφάρια τους ανά την Ευρώπη προς παραδειγματισμό των υπολοίπων.
H κυρία Μέρκελ δεν ενδιαφέρεται για τα νούμερα και τα επιτόκια. Αυτό που την απασχολεί είναι να αποτρέψει μια «πολιτική ανατροπή στην Ευρώπη». Να ξεμπερδεύει μια και καλή με όλους, τους «υπόπτους» για παραστράτημα.
Βεβαίως, όταν λέμε «ανατροπή» μην φανταστείτε κάτι το επαναστατικό. Μιλάμε απλά για μια αλλαγή στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων, από τη λιτότητα προς την ανάπτυξη. Το έχει θέσει στην ατζέντα του και ο κ. Γιούνκερ, το θέλουν και άλλες κυβερνήσεις, το έγραψαν σε ανακοινώσεις τους και άλλες ομάδες στο ευρωκοινοβούλιο, το διαμηνύουν ακούραστα στο Βερολίνο και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αλλά ο κ. Σόιμπλε δεν προλαβαίνει να ακούσει, συνεπαρμένος από την αναστάτωση, που προκαλεί κάθε φορά και μια πιο κυνική του αλαζονική δήλωση, ειδικά σε μεταμεσονύχτιες τηλεοπτικές εκπομπές. Δεν είναι λοιπόν ούτε μελοδραματικό και κυρίως καθόλου εθνικιστικό ή λαϊκίστικο να μιλήσει κανείς για αξιοπρέπεια. Για την αξιοπρέπεια όχι πια μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης, που βιώνει μια ιστορικών διαστάσεων αντιπαράθεση. Θα καταργήσουμε κάθε διάλογο, κάθε αναζήτηση εναλλακτικής λύσης, κάθε ακρόαση της λαϊκής απαίτησης για λίγο περισσότερο οξυγόνο, μόνο για να ικανοποιήσουμε το γερμανικό αυτάρεσκο δογματισμό; Δεν ξεκίνησε απαραίτητα έτσι αυτή η αντιπαράθεση. Δεν είχε ένα τέτοιο «οριστικό» χαρακτήρα. Αλλά έτσι πια καταλήγει. Και αυτό ήταν επιλογή του Βερολίνου.
# Οι βολεμένοι που θα θιχτούν από τα παραπάνω ας μην χάσουν το χρόνο τους για να μου απαντήσουν. Όχι τίποτα άλλο, αλλά μήπως καθυστερήσουν και δεν προλάβουν στο σούπερ-μάρκετ το κωλόχαρτο…
*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.
