Η απατηλή όψη της ασφάλειας

Βαγγέλης Πάλλας Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής – Α.Ε.J./I.F.J.

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι μηχανισμοί διαμόρφωσης συνειδήσεων, με τα ΜΜΕ στην αιχμή του δόρατος τους, προκαλούν προσεχτικά την επιδέξια καταστολή της μνήμης μας.

Η ασφάλεια δεν έρχεται μέσα από νόμους που δημιουργούν οι ισχυροί και η αστική πολιτική τάξη, για να προστατέψουν και να περιφρουρήσουν την δική τους ισχύ. Δεν έρχεται μέσα από προληπτικές πολιτικής και αστυνομικής φύσης. Οι αστυνομικές εισβολές σε γκέτο, οι στρατιωτικές εισβολές σε χώρες, πόλεις και χωριά προδικάζουν “δικαιολογημένα λάθη” με χιλιάδες απώλειες.

Είναι μια απόχη που κυριαρχούν, οι φόβοι, η ανασφάλεια, η απουσία προσδοκιών και η ελπίδα για το μέλλον. Η βιασύνη της αστικής τάξης μετά τις εκλογές της 7 Ιουλίου, να διαμορφώσει ένα νέο περιβάλλον “ασφάλειας” με έντονα τα συστατικά της (νόμος και τάξη) όπως η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, έφοδοι στα Εξάρχεια και οι “σκούπες” κατά των προσφύγων και μεταναστών σηματοδοτεί από εδώ και πέρα κοινωνική, πολιτική και ταξική αναμέτρηση. Πόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή; Η ανάσα μας έχει και αυτή το κοστολόγιο της.

Οι καταλήψεις τώρα έχουν μπει στο στόχαστρο . Όχι για προστασία των προσφύγων, αλλά να οικοδομηθεί το αφήγημα για την “πάταξη της ανομίας” ώστε οι “ανυσηχούντες” πολίτες να μπορούν  με ανακούφιση να μιλούν για αποκατάσταση του αισθήματος  ασφάλειας των πολιτών.

Η ασφάλεια ως στόχος και αίτημα δεν είναι ζητούμενο μόνο του σημερινού κόσμου, αλλά διαχρονικά.

Το αίσθημα της ασφάλειας του πολίτη δεν πρόκειται να λυθεί, γιατί δεν είναι το πρόβλημα, είναι το αποτέλεσμα.

Οι εκκενώσεις καταλήψεων στέγης, που λαμβάνουν χώρα ξημερώματα, με εφόδους των αστυνομικών δυνάμεων, χωρίς καμία διαβούλευση ή προειδοποίηση, μαζικές προσαγωγές ακόμη και βρεφών, είναι αντίθετο με το αίτημα για σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Η ενίσχυση των μονάδων καταστολής και η συστηματική δημόσια προβολή της, δημιουργεί μια εικόνα μιας πόλης σε κατάσταση πολιορκίας. Στο ζήτημα ασφάλειας δεν νομιμοποιούνται, ούτε και αντιμετωπίζονται ουσιαστικά με τη βίαιη καταστολή και ΜΑΤ.

Στο επικοινωνιακό κατασκευασμένο μέρος περί ανομίας και ασφάλειας, κάποιος κόσμος νιώθει πιο ασφαλής με τα νέα καταλαστικά μέτρα, πολύ φοβάμαι ότι αυτές οι αντιλαϊκές ενέργειες θα γυρίσουν μπούμερανγκ στην κυβέρνηση αλλά και στην κοινωνία.

Με την δημιουργία ενός εσωτερικού εχθρού, δημιουργείται μια ταξική αναμέτρηση στην κοινωνία με αποτέλεσμα μιας εικόνας προστατευτικής για τους “νομοταγείς” πολίτες από την σημερινή κυβέρνηση.

Η προσοχή της κοινής γνώμης επικεντρώνεται σε αυτό το θέμα, υποβαθμίζοντας το γεγονός ότι η αστική πολιτική τάξη, αδυνατεί να προστατεύσει τους πολίτες από ζωτικής σημασίας απειλές όπως οικονομικού και περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος.

«…Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο. Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν…»

Το πρόβλημα της ασφάλειας δεν είναι οι κάμερες ασφαλείας στους δημόσιους χώρους, δεν είναι η ποινικοποίηση της κουκούλας. Δεν είναι οι έφοδοι σε χώρους συνδικαλιστικούς. Είναι όλα αυτά που απορρέουν από τις αντιλαϊκές ενέργειες.

Μια οργανωμένη πολιτεία, αυτό που πρέπει να κάνει πρωτίστως, είναι να οργανώσει την πρόληψη της εγκληματικότητας και όχι την καταστολή της.

…Στη Βρετανία ο νέος πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον ανακοινώνει προσλήψεις 20.000 αστυνομικών. Ο Μητσοτάκης -τηρούμενων των αναλογιών- 1500! Ίδιες αντιλήψεις, ίδια ιδεοληψία, ίδιες στοχεύσεις: Καταστολή, καταστολή, καταστολή!…

Το δόγμα του ασφάλεια και τάξη, πάνω στο οποίο χτίζεται η κοινωνική πραγματικότητα από την αστική πολιτική τάξη, δεν είναι ένα προσωρινό εφεύρημα της εξουσίας, ούτε πρόσχημα του καπιταλιστικού συστήματος για να ξεμπλέξει από κάποια κρίση. Είναι ένα κοινωνικό μοντέλο οργάνωσης, ελέγχου και καταστολής των κοινωνιών.

Πέρα όμως από τα προσχήματα, τα άλλοθι ή το νομιμοποιητικό υπόστρωμα του ιδεολογήματος της ασφάλειας, υπάρχει και η εφαρμογή του. Το δομικό χαρακτηριστικό του “αγαθού της ασφάλειας” είναι ο φόβος και το άλλο είναι ο νόμος. Καθώς ο φόβος επιταχύνεται, ο νόμος γιγαντώνεται και επιβάλλεται καθολικά. Το δίχτυ της ασφάλειας απλώνεται παντού και δημιουργεί ένα καθεστώς διαρκούς κοινωνικής και προσωπικής ανασφάλειας.

Τέλος η εντεινόμενη καταστολή, δεν είναι ένα πρόσκαιρο στρατήγημα, αλλά μια νέα γραμμική νεοφιλελεύθερη αφήγηση της κοινωνικής πραγματικότητας που διαμορφώνεται μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019…