Η απόφαση του Υπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, Βασίλη Κικίλια, να απομακρύνει τον Κεντρικό Λιμενάρχη Χανίων, Νεκτάριο Γιαννουλάκη, έπειτα από περιστατικό βιαιοπραγίας στο πλοίο “Αριάδνη”, ξύπνησε ερωτήματα για τον ρόλο της πολιτικής εξουσίας, τη στοχοποίηση δημόσιων λειτουργών και το εύρος της ανεξαρτησίας του κρατικού μηχανισμού.

Το περιστατικό στο γκαράζ του “Αριάδνη”, στις 22 Οκτωβρίου 2025, μπορεί για κάποιους να αποτελεί ένα “δευτερεύον επεισόδιο”, όμως για το Υπουργείο Ναυτιλίας μοιάζει να ήταν η αφορμή που αναζητούσε για να εκτελέσει μία στοχευμένη απομάκρυνση. Και αυτή η εντύπωση διαχέεται ευρέως στα Χανιά, προκαλώντας πολλά ερωτήματα.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Υπουργείου, διατάχθηκε Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ) για παραλείψεις του κ. Γιαννουλάκη, καθώς – σύμφωνα πάντα με το Υπουργείο – δεν σχημάτισε δικογραφία κατά του πληρώματος του πλοίου, ούτε ενημέρωσε εγκαίρως την ηγεσία του Λιμενικού και το Υπουργείο. Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες του “Α.τ.Κ.” από την πλευρά του Λιμενάρχη Χανίων ακολουθήθηκαν οι προβλεπόμενες διαδικασίες.

Η χρονική ταύτιση της ΕΔΕ με την πρόσφατη παρουσία του κ. Γιαννουλάκη σε ευαίσθητα ζητήματα όπως η διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, γεννούν εύλογες απορίες: Η “παραδειγματική πειθαρχία” είναι πράγματι ο στόχος; Είναι η “μηδενική ανοχή” εις το όνομα της “ασφάλειας του πολίτη” που δείχνει το Υπουργείο Ναυτιλίας ένας τρόπος να τιμωρήσει η κυβέρνηση έναν αξιωματικό που απ’ ότι φαίνεται ενοχλούσε;

Ο Νεκτάριος Γιαννουλάκης δεν είναι ένας τυπικός αξιωματικός. Οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης θεωρούν ότι διαχειρίστηκε υποδειγματικά, επαγγελματικά και πάνω από όλα με ανθρωπιά ένα ζήτημα που δεν είναι καθόλου εύκολο στη διαχείρισή του για πολλούς λόγους: το μεταναστευτικό. Επέδειξε αξιοσημείωτη ψυχραιμία, αποφασιστικότητα και ευαισθησία κατά τη διαχείριση των αφίξεων μεταναστών και προσφύγων από τη Λιβύη — σε ένα περιβάλλον συχνά εχθρικό, χαοτικό ή θεσμικά ασαφές.

Στελέχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τον αποκάλεσαν «ήρωα». Όχι για ρητορικούς λόγους, αλλά για την επίμονη προσπάθειά του να τηρήσει τον νόμο με ανθρωπιά, να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες υποδοχής, να μην κάνει τα στραβά μάτια σε αυθαιρεσίες.

Σήμερα, η απομάκρυνσή του γίνεται αντιληπτή όχι ως πειθαρχικό μέτρο, αλλά ως τιμωρία για την ακεραιότητά του. Επειδή ίσως αμφισβήτησε το κυβερνητικό αφήγημα περί επιτυχίας των ακροδεξιών πολιτικών που επιβλήθηκαν;

Κάποιοι στα Χανιά πιστεύουν ότι «η κυβέρνηση έψαχνε αφορμή για να ξεφορτωθεί τον ενοχλητικό λιμενάρχη».

Πότε επιβάλλεται τιμωρία και πότε επιλέγεται η σιωπή;

Η κρατική αυστηρότητα είναι θεμιτή όταν εφαρμόζεται με συνέπεια. Όμως στην Ελλάδα, η αυστηρότητα εφαρμόζεται κατά το δοκούν. Την ώρα που για σοβαρότερα περιστατικά οι ευθύνες θάβονται στα συρτάρια, στην περίπτωση Γιαννουλάκη καίγεται το πάπλωμα για τον ψύλλο.

Η υπόθεση Γιαννουλάκη δείχνει πώς η κρατική εξουσία αντιμετωπίζει όσους δεν ευθυγραμμίζονται απόλυτα. Ανεξαρτήτως αποτελεσματικότητας, ανεξαρτήτως προσφοράς, το βασικό κριτήριο παραμένει η υπακοή. Όχι αναγκαστικά στον νόμο, αλλά στα κυβερνητικά κελεύσματα. Όταν αυτή αμφισβητείται, η απομάκρυνση είναι αναπόφευκτη.

Πρόκειται για έναν βαθύ, υποδόριο αυταρχισμό που εκδηλώνεται  με υπηρεσιακά σημειώματα, με απαγορεύσεις στην πρόσβαση στον τύπο, τώρα και με ΕΔΕ. Έτσι χτίζεται ο φόβος μέσα στον κρατικό μηχανισμό. Κι έτσι χάνονται όσοι επιμένουν να λειτουργούν με αίσθηση καθήκοντος απέναντι στην κοινωνία — και όχι στους εκάστοτε πολιτικούς προϊστάμενους.

Το τίμημα της ανεξαρτησίας και η ανάγκη συλλογικής εγρήγορσης

Το ερώτημα πλέον είναι σαφές: Τι τιμωρείται στην περίπτωση Γιαννουλάκη; Μια τυπική διοικητική παράλειψη ή η επιλογή του να λειτουργεί ως συνειδητός δημόσιος υπηρέτης και όχι ως εκτελεστικό όργανο;

Αν το δεύτερο είναι αληθές, τότε η υπόθεση αφορά ολόκληρη τη Δημόσια Διοίκηση. Αφορά κάθε έντιμο υπάλληλο. Κάθε έντιμο πολίτη.