Του Μανώλη Μπαδογιάννη
Χανομαι μεσα στις πλεριες σκεψεις και τα σκαμπανεβασματα του νου
κι οσο η τρικυμια μ ακλουθει στις υπερωριες της ανισης αποστασης με τη ζωη
οι αλλοι φερνουν στο φαραγκι τις χαμενες αποφασεις και επιθυμιες οσο ηταν προσωρινες
Χαιρετισμοι απο ψηλα που κοντοφτανουν σ αυτο το μυστικο μα λασπωμενο μονοπατι
κι οταν γυριζει ο σημαδεμενος στη ζωη γυρευουμε ολοι το απιθανο σημαδι
σημαδι που τη ζωη μας ξαναδειχνει μοναχα για να συλλογιστουμε παλι ξανα και ξανα
Χανομαι ξανα και ξανα στη μοναξια που δειχνει ο κατηφορος
κι οσο ξεσπα αλλα και διαρκει η απογοητευση απο τις ιδεες και τις αποφασεις των πολλων
αν και οπως καταληγουν τα πραγματα ετσι που ταφτασαν τελειωνει κι ο συλλογισμος
τελειωνει κι ο κυκλος των αποφασεων κι αυτο μας κανει στασιμους κι οριστικα χαθηκαμε