Του Νίκου Τζάρα
Η απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου στις 27-9-2017με θέμα το Ελληνικό θέτει με σαφή τρόπο το πλαίσιο του νόμου και της επιστημονικής συνείδησης εντός των οποίων τα μέλη του διαβουλεύονται και λαμβάνουν αποφάσεις. Η προστασία των αρχαιοτήτων και των νεώτερων μνημείων είναι μια βασική καταστατική συνθήκη ύπαρξης του ΥΠΠΟ, η οποία δεν μπορεί να παραβιάζεται από υπερκείμενες πολιτικές πιέσεις και ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα.
Στο Ελληνικό, όπως και σε άλλες «επενδύσεις», τίθενται με αμείλικτο τρόπο μείζονα ζητήματα δημοκρατίας και κυριαρχίας της χώρας. Μ’άλλα λόγια τίθεται το ερώτημα: ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο΄ η συντεταγμένη πολιτεία που έχει υποστεί μία δραματική δημοκρατική συρρίκνωση στη μνημονιακή εποχή ή αυτοπρόσωπα η διεθνής των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, που θεωρούν το πολιτικό προσωπικό εντολοδόχους τους; Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τους λειτουργούς του πολιτισμού και κάθε διαφωνούντα ο στρατευμένος στο πλευρό των «επενδυτών» τύπος είναι προκλητικός και προσβλητικός για ανθρώπους που διέσωσαν, χάρις στην απίστευτη αφοσίωση στην εργασία τους, την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου. Όλα τα παραπάνω , αδιανόητα παλαιότερα, προσπαθούν να μας επιβάλλουν ότι ‘’νόμος είναι το δίκιο του «επενδυτή»’’.
Η αρχαία πόλη γύρω από την Ακρόπολη και το αττικό τοπίο από τη Σαλαμίνα μέχρι το Σούνιο, που διαμόρφωσαν την ταυτότητα της Αθήνας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και εν πολλοίς το δυτικό πολιτισμό, δεν είναι αγαθά ανταλλάξιμα με το «επενδυτικό σχέδιο» μιας ιδιωτικής πόλης 35.000 κατοίκων και 3.600.000 τμ, που ξεπήδησε από το ισοπεδωτικό διεθνές στυλ ενός Ντουμπάι και ενός Λας Βέγκας.
Είναι απαράδεκτο τα μνημεία , τα φυσικά στοιχεία του χώρου, οι θαλάσσιοι οικότοποι, η ακτή, η δασική και άλλη βλάστηση να αντιμετωπίζονται ως εμπόδια στο σχεδιασμό του χώρου. Η σημαντική αρχιτεκτονική που έμεινε στην ιστορία ξεπήδησε από το πνεύμα του τόπου που συμπυκνώνει υλικές και άλλες αξίες σμιλεμένες στο χρόνο.
Για να επανέλθουμε στο θέμα του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου : η απόφαση για την κήρυξη του Ελληνικού ως αρχαιολογικού χώρου δεν θα είναι ούτε συμβατική ούτε στιγμιαία. Τα ναι και τα όχι αναμετρώνται φυσικά με το νόμο και την επιστημονική /ηθική συνείδηση , αλλά και με αυτό που είναι η ιστορική ταυτότητα της χώρας μας για την οποία θέλουν να μας πείσουν ότι αποτελεί αποικία χρέους χωρίς μέλλον.