Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος Ι.J.F.
Η άνοδος της Αριστεράς στη διακυβέρνηση σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης θα δώσει την δυνατότητα για την απαρχή αλλαγών στους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς εφαρμόζοντας όπως στην Ελλάδα ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, τομών και ριζικών αλλαγών, σίγουρα θα εμπνεύσει τους εργαζόμενους που όχι μόνο θα την υποστηρίξουν μια αριστερή κυβέρνηση αλλά και θα αγωνιστούν και στη δική τους χώρα.
Πρωταρχικός στόχος μιας κυβέρνησης της Αριστεράς είναι η εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού προγράμματος που θα επηρεάσει άμεσα τις πολιτικές εξελίξεις σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες δημιουργώντας τις προϋποθέσεις να δημιουργήσει ντόμινο ανατροπών των νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο. Η μάχη αυτή πρέπει να δοθεί ακόμα και αν εκτιμάται ότι τόσο η ευρωζώνη όσο και η σημερινή Ε.Ε. ούτε μεταρρυθμίζονται, και ούτε επαναθεμελιώνονται.
Η εφαρμογή του προγράμματος της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ενδέχεται να οδηγήσει τις κυρίαρχες δυνάμεις με προεξάρχοντες τους ντόπιους πολιτικούς εκπροσώπους του Γερμανικού και Γαλλικού καπιταλισμού και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς (Ε.Ε. – Ευρ. Κεντρική Τράπεζα κλπ) να μας κυρήξουν σε συνεργασία με το αστικό σύστημα εξουσίας στο εσωτερικό της χώρας. Οικονομικό και πολιτικό πόλεμο.
Το νόμισμα ασφαλώς και παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην οικονομία. Γιατί η σημερινή κρίση είναι δομική κρίση του καπιταλισμού και όχι νομισματική κρίση του ευρώ.
Η αποπομπή ή η αποχώρηση οποιαδήποτε χώρας από την ευρωζώνη θα προκαλέσει μια συστημική κρίση, ανοίγοντας τον ασκό του αιόλου που θα υπονομεύσει την ύπαρξη τόσο της ευρωζώνης όσο και της ίδιας της ευρωπαϊκής ένωσης.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει όλα τα πιθανά ενδεχόμενα.
Το ελληνικό «πείραμα» που συνέβει στην Ελλάδα με κυβέρνηση της Αριστεράς έχει τη δυνατότητα να εδραιωθεί και να αποκτήσει προοπτική εάν εμπνεύσει και συμβάλλει την πυροδότηση συνολικοτέρων αλλαγών σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο σοσιαλισμός αποτελεί πλέον, όχι μόνον έναν εθνικό, αλλά και έναν ευρωπαϊκό στόχο.
Η Ευρώπη ή θα είναι δημοκρατική και σοσιαλιστική ή δεν θα υπάρξει.
Οι δραματικές εξελίξεις προ 2ετίας στην Κύπρο ανέδειξαν ουσιαστικά ζητήματα. Ιδιαίτερα στην πορεία της Ε. Ένωσης.
Η πειρατική δράση της βορειοευρωπαϊκής αριστοκρατίας του χρήματος με τους όχι ανύπαρκτους αλλά ετεροχρονισμένα «ανακαλυφθέντες» λόγους για νοσούσα οικονομία της Κύπρου, για κοινωνικό status αντίστοιχο με την πραγματικότητα, για άρρωστο τραπεζιτικό σύστημα ανοικτό στις σκοτεινές επενδύσεις και τα ύποπτης προέλευσης κεφάλαια, δεν αποτελούν παρά φύλλο συκής για να αποκρύβει η επί ουσίας αρπακτική της πρόθεση.
Πρόθεση απροκάλυπτα εστιασμένη σε δύο σαφείς στόχους, ένα άμεσο, την διάλυση της υπάρχουσας κυπριακής οικονομίας και έναν έμμεσο, τον ουσιαστικό έλεγχο του υποθαλάσσιου πλούτου της που σε συνδιασμό με την πραγματικότητα της ουσιαστικής διχοτόμησης θα οριστικοποιήσει την κατάργηση της όποιας ανεξαρτησίας της και θα οδηγήσει στην οριστική πλέον, κατάταξη της Κύπρου σε κράτος περιορισμένης κυριαρχίας, κράτος παριά-βαστάζο.
Όλοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι η Ευρώπη σήμερα χωρίζεται σε νότια και βόρεια. Όχι με γεωγραφικούς όρους, αλλά κυρίως πολιτο-οικονομικό-κοινωνικούς. Χώρες οφειλέτες, χώρες υποτελείς, χώρες προτεκτοράτα, χώρες ειδικές ζώνες, χώρες αποικίες χρέους, χώρες υπό επιτήρηση και διεθνή έλεγχο.
Η κρίση στην Ευρώπη την πιο κτυπημένη περιοχή του πλανήτη από την παρατεταμένη κρίση συναντιέται με τους νέους γεωπολιτικούς όρους που επιφέρουν τα πολιτικά και οικονομικά δρώμενα.
Η μυρωδιά υδρογονανθράκων και η ανάγκη της γερμανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής να αυξήσει το ζωτικό της χώρο, οδήγησε στην απόφαση στραγγαλισμού της Κύπρου και το σπάσιμο της οικονομικής της σπονδυλικής στήλης του τραπεζικού της συστήματος.
Το τέλος της γερμανικής Ευρώπης έχει έρθει στην επιφάνεια σαν αίτημα και ανάγκη των καιρών.
Σε αυτό το τόσο κρίσιμο κομβικό σημείο η Αριστερά και το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη πρέπει να το εκμεταλλευτούν το έδαφος που δημιουργείται μέσα από αυτές τις εξελίξεις.
«…Ελευθερία χωρίς ισότητα είναι εκμετάλλευση.
Ισότητα χωρίς ελευθερία είναι καταπίεση…»
