Είναι απ’ αυτές τις ιστορίες που δείχνουν το ανθρώπινο μεγαλείο, αλλά και την κρητική ψυχή και που αποδεικνύουν πως υπάρχει ανθρωπιά, δίπλα μας, πλάι μας… στη γειτονιά μας!
Ο λόγος για την κ. Κίτσα Βασιλειάδου, από το Ηράκλειο, μια γυναίκα που από στάση ζωής δεν έκανε οικογένεια και παιδιά, αλλά που το έφερε έτσι η μοίρα ώστε να ανοίξει την τεράστια αγκαλιά και το σπίτι της, για να γίνει η ίδια παιδοφύλακας, δασκάλα και γιαγιά μαζί, για πέντε πανέμορφα κοριτσάκια ηλικίας 1,5-8 ετών από Συρία.
Η οικογένεια Παλαιστίνιων γνώρισε το πιο σκληρό πρόσωπο στους βομβαρδισμούς της Συρίας. Τα παιδιά είδαν τις βόμβες να σφυρίζουν δίπλα τους, είδαν νεκρούς και αποκεφαλισμένους, πριν οι γονείς τους αποφασίσουν να πάρουν το δρόμο για την Ευρώπη και με ενδιάμεσο σταθμό τη Λαμία, να βρουν απάνεμο λιμάνι στη φιλόξενη Κρήτη και το Ηράκλειο.
Βρέθηκαν από την φρίκη του πολέμου στην “αγκαλιά” της γιαγιάς Κίτσας
Μέσω του προγράμματος Φιλοξενία, της Ύπατης Αρμοστίας, βρήκαν σπίτι στο κέντρο του Ηρακλείου και προσπάθησαν να βάλουν σε μια σειρά τη ρημαγμένη τους ζωή, μα ο Θεός τους είχε το πιο πολύτιμο δώρο στα… πόδια τους: την 86χρονη Κίτσα Βασιλειάδου, που καθώς το σπίτι της βρίσκεται ακριβώς δίπλα από εκείνο που νοίκιασαν, αποδείχτηκε στήριγμα και αποκούμπι για την πολυμελή οικογένεια!
«Τη μέρα που ήλθαν στο σπίτι μου είχα γενέθλια, το εξέλαβα σαν σημάδι» μας περιγράφει η κ. Κίτσα, που δεν είχε ξαναδεί τόσα πολλά και τόσα γλυκά παιδικά χαμόγελα ποτέ στο σπιτικό της. «Είδα πρώτα το μπαμπά και τη μαμά και μετά ένα τσούρμο παιδιά, να τους ακολουθούν, ούτε κατάλαβα αν ήταν αγόρια ή κορίτσια. Τα κοριτσάκια άρχισαν να κλαίνε αφού δεν με γνώριζαν, ξυπνούσαν και μέσα στη νύχτα από τους εφιάλτες των βομβαρδισμών στη χώρα τους, αλλά όταν με συνήθισαν… γίναμε ένα!»
Η κ.Κίτσα είναι η γιαγιά που δεν γνώρισαν ποτέ τα 5 κορίτσια
Η ίδια εργένισσα εκ πεποιθήσεως πότε δεν φανταζόταν πως θα γινόταν… γιαγιά σε τέτοια ηλικία, αλλά η αγάπη και η συμπαράσταση που έδειξε στην οικογένεια, αποτυπώνεται στο βλέμμα των μικρών παιδιών, όταν την κοιτάζουν.
Για τη λιλιπούτεια Μανίσα, την 3,5 ετών Ναρσίν, την πεντάχρονη Ρασήλ, την πανέξυπνη Σελίνα μόλις έξι ετών, αλλά και τη μεγαλύτερη Αλισάρ που δεν είναι πάνω από 8 ετών, η κυρία Κίτσα είναι η γιαγιά που δεν γνώρισαν ποτέ, η αγαπημένη τους Τέτε (γιαγιά στα Συριακά) που στέκεται βράχος δίπλα στη μαμά τους Μαγιάντα, που και να θέλει δεν προλαβαίνει να τα προσφέρει όλα στα μικρά ζουζουνάκια.
Και τι δεν κάνει η συνταξιούχος βοηθός λογίστρια!
Τους βοηθά στα ελληνικά μαθήματα, τους διδάσκει Αγγλικά, τους μαθαίνει τραγούδια, το μόνο που δεν κάνει είναι να τους μαγειρεύει… δεν το κάνε ποτέ στη ζωή της, αφού ήταν ελεύθερο κι ασυμβίβαστο πουλί!
Μα τώρα νιώθει τέτοια αγάπη για τα μικρά της… εγγονάκια, που λες κι η ζωή της τα έστειλε σαν δώρο, για να γνωρίσει την ανιδιοτελή και απεριόριστη αγάπη.
Μα κι αυτά με την πρώτη ευκαιρία τρέχουν στην… Τέτε τους, άλλωστε πιο πολύ παίζουν στο δικό της σπίτι που έχει μετατραπεί σε έναν παιδότοπο, παρά στο δικό τους, σε μια απίθανη συγκατοίκηση που δείχνει πως όπου υπάρχει αγάπη και προσφορά για το συνάνθρωπο… εκεί υπάρχει ελπίδα και για το μέλλον!
Τα μικρά κορίτσια πιο πολύ παίζουν στο δικό της σπίτι που έχει μετατραπεί σε έναν παιδότοπο, παρά στο δικό τους.