Η γιαγιά στο χωριό και ο κάτης

Ήμουν παιδάκι, δεν πήγαινα δημοτικό και κάθε καλοκαίρι παραθερίζαμε στο χωριό της μαμάς μου στο Καστέλλι.

Θυμάμαι τη γιαγιά μου να κάνει κάτι βάρβαρο όπως φάνταζε στα μάτια μας τότε, αλλά πολύ αποτελεσματικό. Με τον τρόπο αυτό οι παλιοί άνθρωποι ήλεγχαν κατά τις ανάγκες τους, τον πληθυσμό των γατών και όχι αυτή η ανεξέλεγκτη αναπαραγγή που γίνεται τώρα. Έπιανε τον γάτη τον έβαζε σε μια μπότα ανάποδα με το κεφάλι κάτω να μην την γρατζουνίσει και μ’ ένα ξυράφι έκανε μια ξυραφιά στο επίμαχο σημείο των όρχεων του γάτη. Ο γάτης ο κακομοίρης τσίριζε βέβαια, εμείς κλείναμε τα μάτια μας με τρόμο αλλά ήταν τόσο τέλεια η «εγχείρηση» που δεν έβγαζε ο γάτης σταγόνα αίμα. Μια δυό μέρες η γιαγιά τον περιποιόταν βάζοντάς του τροφή αρκετή και νερό και ο γάτης σε δυό μέρες δεν είχε τίποτα. Ο έλεγχος των γεννήσεων είχε επιτευχθεί.
Το κάθε σπίτι είχε τη γάτα του την οποία τάιζε και περιποιόταν με τ’ αποφάγια που τρώνε οι γάτες, δηλαδή τα ψαράκια.

Όχι πολύ φαγητό λέγαν τότε για να κυνηγούν τα ποντίκια. Και βέβαια επειδή δεν τα πήγαιναν σε κτηνίατρους για εμβόλια ήξεραν από εμπειρία πως μετέφεραν αρρώστειες. Γι’ αυτό δεν είχαν πολλές αγκαλίτσες μαζί τους. Και δεν ενοχλούσαν και τους γειτόνους. Σπανίως έφευγαν οι γάτες σε άλλα σπίτια. Και βέβαια κανείς γείτονας δεν έλεγε τον γείτονά του κακό άνθρωπο επειδή δεν θέλει να χέζουν, να γεννοβολούν στις αυλές του, οι γάτες και οι σκύλοι του γείτονα. Και βέβαια πόσο λογικό μπορεί να είναι το γεγονός που σας αναφέρω με σκύλο τώρα;

– Μωρέ γειτόνισσα, αυτός ο σκύλος σου μας έχει τρελλάνει. Γαυγίζει ασταμάτητα. Γιατί τον βγάζεις εκεί που καθόμαστε, και δεν τον πας πίσω ή στο πλάι;

– Ααα, για να σου πω! Σκύλος είναι και γαυγίζει. Τι να κάνομε;

– Δεν είναι λογική αυτή. Δεν μπορεί να καθόμαστε στο μπαλκόνι μας, στον κήπο μας ν’ απολαύσομε την ηρεμία και την ομορφιά των λουλουδιών μας και ο σκύλος σου να μας τρελλαίνει.

– Για να σου πω! Αν είστε νευρασθενικοί να μπαίνετε μέσα. Δεν μπορώ να μην βγάζω τον σκύλο μου έξω.

Έξω βέβαια, έχει και από το πλάι του σπιτιού της και από πίσω, αλλά επιλέγει να το βγάζει μπροστά, εκεί που καθόμαστε.

Είσαι κακός άνθρωπος γιατί δεν θέλεις τους σκύλους και τους γάτες, συνεχίζει να μου απαντά.

Αυτά! Εκεί φτάσαμε με τις ανόητες αρρωστημένες ζωοφιλικές τάχα μου ιδέες. Να αδιαφορούμε αν τα ζώα ενοχλούν τους ανθρώπους και να μας κατηγορούν κιόλας, όταν κατακαλόκαιρο δεν κλεινόμαστε εμείς μέσα για να βγάζουν τα σκυλιά δίπλα μας, εκεί που καθόμαστε. Να γαυγίζουν αυτά γιατί είναι σκυλιά και γαυγίζουνε και μεις να κλειδωνόμαστε μέσα γιατί είμαστε άνθρωποι και κάποιοι άλλοι άνθρωποι θ’ αποφασίζουν για μας πόση ώρα θ’ απολαμβάνομε τον κήπο μας. Όταν υπερβούμε το «ωράριο» που μας εγκρίνουν θα μας αμολούν τον σκύλο να γαυγίζει σα τρελλό και η απάντηση στα παράπονά μας είναι: «Να μπαίνετε μέσα»!

Αυτή είναι η ζωοφιλία η άρρωστη που καλλιέργησαν κάποιοι στα Χανιά. Πάνω απ’ όλα τα ζώα. Είμαστε πολύ ευαίσθητοι και καλοί γι’ αυτό είμαστε φιλόζωοι. Ο Άνθρωπος δεν έχει καμμία σημασία

Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη

Υστερογ.: Η ζωοφιλία βέβαια κάποιων φτάνει μέχρι του σημείου που μπορούν να χρησιμοποιούν το ζώο για να «εξουσιάζουν» τον γείτονα.