Η κρίση δεν είναι αριθμοί, είναι ζωές ανθρώπων και δράματα που μένουν στην αφάνεια.
Μία τμηματική εικόνα του συνολικού δράματος που βιώνει μία μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας εξελίσσεται και στα διοικητικά δικαστήρια της χώρας. Εκεί, δηλαδή, που μεταξύ άλλων εκδικάζονται και οικονομικές διαφορές πολιτών με την Εφορία και το δημόσιο.
Στα Χανιά, η εικόνα δεν είναι διαφορετική απ’ ότι ισχύει σε όλη την χώρα. Μία μικρή δαντική κόλαση με πολίτες σε άθλια ψυχολογική κατάσταση που προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους και να αντέξουν τα κτυπήματα της κρίσης.
Κάποιοι έχουν ακόμα κάποια χρήματα και ζητούν ανακοπές ή πετυχαίνουν αναβολές. Άλλοι πάλι, δεν αντέχουν το ψυχολογικό βάρος και παραιτούνται. Μετά από κάποιες παρουσίες, πλέον σταματούν τον αγώνα τους. Τα διοικητικά δικαστήρια είναι το τελευταίο σκαλοπάτι πριν τον πλειστηριασμό.
Όμως δεν υπάρχουν μόνο αυτοί. Άνθρωποι πεθαίνουν, κάποιοι τρελαίνονται. Μας περιγράφει άνθρωπος που βρέθηκε εκεί για προσωπική του υπόθεση: στην ανάγνωση των ονομάτων ακούς “νεκρός, τρελός, απών”.
Άλλοι πάλι, κάνουν εκκλήσεις στα θεία, ενώ τρικλίζουν και προσπαθούν να βρουν κάπου να κρατηθούν για να μην πέσουν. Σε αυτό το στάδιο, λίγοι εκφράζουν οργή. Οι περισσότεροι προσπαθούν να αντέξουν. Δεν υπάρχει άλλωστε κάποιος κοινωνικός φορέας που να ασχολείται με αυτές τις υποθέσεις
Την ίδια στιγμή, στον ίδιο χώρο, βρίσκονται δικηγόροι καλοντυμένοι, αγέρωχοι και σχετικά αδιάφοροι. Μιλούν σε πηγαδάκια, γελούν, φέρονται σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Λογικό, όταν αυτή είναι η δουλειά και αυτή η καθημερινότητά τους. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχαν τρελαθεί.
Όμως, η αντίθεση μεταξύ των ψυχολογικά πιεσμένων συμπολιτών μας και των ψυχρών δικηγόρων, ενισχύει την εικόνα μιας δαντικής κόλασης, στην οποία οι πολίτες μίας χρεωκοπημένης χώρας βασανίζονται για την την αμαρτία της οικονομικής αδυναμίας. Η κανονικότητα των δικηγόρων είναι η κόλαση των πολιτών.
Υπάρχουν, βέβαια, και οι περιπτώσεις της ευαισθησίας στον δικηγορικό κόσμο που εκφράζεται με τη στάση τους να μην απαιτούν την αμοιβή τους και να διευκολύνουν τους πολίτες.
Και οι δικαστές, ευτυχώς, σε πολλές των περιπτώσεων στέκουν στο ύψος των περιστάσεων, φέρονται ανθρώπινα και αναγνωρίζουν την πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, η κατάσταση θα ήταν ακόμα πιο τραγική.