Κατάφερε να αντιστρέψει κάθε έννοια και να απαξιώσει κάθε ιδανικό και αξία, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί μέσα στην αδιέξοδη πολιτική της απομύζησης των ανθρώπων της και των πατρίδων τους με γνώμονα το συμφέρον των Αγορών.
Μετατράπηκε έτσι σε απόλυτα συντηρητική και κυβερνήθηκε από τους πλέον διεφθαρμένους και χυδαίους πολιτικούς, αντάξιους φυσικά των πολιτικών που ακολούθησαν. Το αποτέλεσμα είναι να φαντάζει πλέον ως προοδευτική η αλλαγή πορείας του κάθε κράτους προς τα πίσω, δηλαδή ξανά προς την “ιδιώτευση”, προς την αποχώρηση, προς το μέλλον εκτός αυτής της αποτυχημένης γερμανοκρατούμενης Ένωσης και συνέπεια αυτού η ενδυνάμωση για άλλη μια φορά στην σύντομη ιστορική πορεία του καπιταλισμού των κατά τόπους εθνικιστικών πολιτικών μορφωμάτων, με ό,τι δυσοίωνο σημαίνει αυτό για το μέλλον μας ως ανθρωπότητα.
Η Αριστερά της Ευρώπης φέρει τεράστιες ευθύνες για αυτή την κατάληξη. Διότι αντί να δείξουν τον άλλο δρόμο ως όφειλαν να βλέπουν και να υπηρετούν οι ίδιοι, τον δρόμο των Αξιών και της αρμονικής συνύπαρξης σε μια Ένωση Πολιτών, η οποία θα έχει ως Αρχή τον σεβασμό στις πολιτισμικές, φυσικές, οικονομικές και λοιπές ιδιαιτερότητες κάθε λαού και τόπου, προσαρμόστηκαν καλύτερα από τους αντιπάλους τους στην παράλογη και χυδαία ισοπεδωτική λογική του χρηματοοικονομικού συστήματος και αλώθηκαν από αυτήν, υπηρέτησαν και αυτοί την “ανάπτυξη”, συνέβαλαν δηλαδή καθοριστικά στην δημιουργία της Ε.Ε. των Αγορών και των Τραπεζών, που θεωρεί τους πολίτες της αριθμούς και τις πατρίδες τους απαξιωμένα οικόπεδα προς ισοπέδωση.
Η διάλυση αυτής της ανόητης και ανήθικης ΕΕ είναι ιστορικά πλέον προ των πυλών. Παρότι φαντάζει ίσως επιθυμητή, διότι μόνον έτσι υπάρχει πιθανότητα να επανασυγκολληθεί υπό μη αγοραίους όρους, μέχρι να γίνει αυτό και αν ποτέ γίνει, το κοινό μας μέλλον, με τον καθένα περιχαρακωμένο στα ίδια συμφέροντα και τον εθνικισμό να καλπάζει, δεν προδιαγράφεται ευοίωνο.