του Θάνου Καμήλαλη
Η απόφαση να αφεθούν ελεύθεροι οι 7 αστυνομικοί που σκότωσαν τον Νίκο Σαμπάνη ήταν αρκετά πιθανή, για διάφορους λόγους. Η νέα παρέμβαση όμως του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, που έσπευσε λίγη ώρα μετά να πανηγυρίσει είναι ανατριχιαστική. Δεν είναι μόνο ότι πρόκειται για τη δεύτερη προσωπική παρέμβαση του Υπουργού σε τέσσερις ημέρες, είναι και ο τρόπος. Είναι αυτό το ξεδιάντροπο μήνυμα ότι μπροστά στην ανάγκη να ικανοποιήσουν το διψασμένο για αίμα κοινό τους, δεν λογαριάζουν τίποτα. Ούτε τους τύπους, ούτε το φαίνεσθαι, ούτε τη διάκριση των εξουσιών. Και είναι πως το κάνουν και τόσο ανοιχτά. Στα μούτρα μας.
Αν η Δικαιοσύνη αποφάσιζε διαφορετικά για την προφυλάκιση τον 7 αστυνομικών, η κυβέρνηση θα ήταν δυσαρεστημένη.
Αυτή είναι η ανάποδη ανάγνωση που προκύπτει από την ανάρτηση του ασυγκράτητου Υπουργού Προστασίας Αστυνομικών. Που λίγο τα μεσάνυχτα περίπου, ούτε μία ώρα αφού είχε γίνει γνωστή η απόφαση ανακριτή και εισαγγελέα, έσπευσε να μοιραστεί μαζί μας την ικανοποίησή του.
Αφενός, μία τέτοια δήλωση υπονομεύει εκ των προτέρων το έργο της «ανεξάρτητης Δικαιοσύνης» στα μάτια ακόμα και καλόπιστων παρατηρητών. Αφετέρου, πρέπει κάθε φορά να ξεκινάμε από την υπενθύμιση ότι κάτι τέτοιο δεν είναι «φυσιολογικό». Δεν γίνεται έτσι στη Δημοκρατία, πώς να το κάνουμε. Ακόμα και για την καχεκτική ελληνική δημοκρατία. Δεν συμβαίνει να έχουμε κάθε δεύτερη μέρα μία παρέμβαση Υπουργού στη Δικαιοσύνη και μάλιστα από τα πρώιμα στάδια μίας διαδικασίας. Τη μία η συμβολική επίσκεψη στη ΓΑΔΑ για «ψυχική στήριξη» ανθρώπων που πρόκειται να απολογηθούν για ανθρωποκτονία, τη δεύτερη μπράβο στη δικαιοσύνη που «έκανε αυτό που θέλαμε».
«Μα καλά, έπεσες από τα σύννεφα, τι περίμενες». Γενικά καλό είναι να έχεις λίγο ψηλότερες απαιτήσεις και να μπορείς να σταθμίσεις πού είναι ο πάτος και πού ο απόπατος της δημοκρατίας. Η στωικότητα καταντάει εύκολα βλαπτική. Ποτέ δεν ξέρεις τι είναι το ακόμα χειρότερο. Παραδείγματος χάριν:
Την ώρα δηλαδή που βρισκόταν σε εξέλιξη η διαδικασία για την προφυλάκιση ή μη, ο Υπουργός μας λέει ότι ζητούσε να διερευνηθεί γιατί πήγαν οι αστυνομικοί με χειροπέδες στον ανακριτή. Είναι ένα καλό σημείο να υπενθυμίσουμε ότι αυτός είναι ο πολιτικός προϊστάμενος της ξανά αφηνιασμένης ΕΛ.ΑΣ που παρακολουθούμε εδώ και μερικές μέρες, με επιθέσεις σε απλούς πολίτες, βουλεύτρια, περαστικό δικηγόρο και μία τζαμαρία καταστήματος. Δεν έχει μπει στον κόπο να γράψει τίποτα για όλα αυτά, όπως και δεν θα τον ακούσουμε να ψελλίζει ούτε μία λέξη δυσαρέσκειας για την ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ για το τι συνέβη στο Πέραμα, στην οποία το μόνο αληθές στοιχείο ήταν η υπογραφή της Υπηρεσίας.
Είναι προφανές ότι όλος αυτός ο αντιδημοκρατικός εξευτελισμός συμβαίνει γιατί μία σημαντική μερίδα του κόσμου στον οποίον απευθύνεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεωρεί ανεπίτρεπτο το ότι αστυνομικοί που σκότωσαν έναν άνθρωπο (και μάλιστα Ρομά) καλούνται να απολογηθούν για τις πράξεις τους. Ας μη γελιόμαστε, για αυτούς δεν έχει σημασία τι συνέβη πραγματικά.
Ούτε τα βίντεο, ούτε το ότι ο 18χρονος Σαμπάνης δεν οδηγούσε το όχημα, ούτε η μαρτυρία του 15χρονου ότι πρώτα πυροβόλησαν και μετά έκανε όπισθεν, ενώ οι μηχανές που βρήκε το όχημα ήταν παρατημένες. Κανένα στοιχείο δεν είναι ικανό να δημιουργήσει μέσα τους μία αμφιβολία για το τι συνέβη. Υπάρχει αυτή η μερίδα των αιμοβόρων που χειροκροτάει τον φόνο και ψάχνει να βρει ένα φύλλο συκής για να μην το ομολογήσει, αναμασώντας καμιά λέξη που την είδε σε τίτλο και της άρεσε. Π.χ. «σεσημασμένος»
Υπάρχουν και άλλοι, θετικοί ή κάπως αδιάφοροι προς τη ΝΔ, αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ασχολείται αυτές τις μέρες σε δαύτους. Εξάλλου αυτοί δεν θα κάτσουν και να σκάσουν για μία δολοφονία Ρομά. Αλλά οι ακροδεξιοί λυσσάνε, θεωρούν τη νομιμότητα ως κάποια υποχώρηση της ΕΛ.ΑΣ και της ΝΔ στην «Αριστερά» και στους «Γύφτους». Προσπαθεί ο έρμος ο Θεοδωρικάκος τόσες μέρες θλιβερά να τους πει «παιδιά εγώ μαζί σας είμαι. Να κοιτάξτε με, τι άλλο να κάνω;» Ίσως την επόμενη φορά να πάει μαζί με τον Άδωνη έξω από το δικαστήριο να φωνάζει «Ήρωες!»
Η χώρα όμως δεν είναι το πεδίο για να λύσει η κυβέρνηση τα οικογενειακά της με την Ακροδεξιά, ούτε το σαλούν του κάθε αστυνομικού με «ορμόνες». Όλη αυτή η μεροληψία, όλη αυτή η ξεδιάντροπη χυδαιότητα, μόνο σε ένα καθεστώς αρμόζει. Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι η τελευταία. Σε κάτι τέτοιες έντονες περιπτώσεις, καταλαβαίνουμε πολύ καλά απέναντι σε πόση πολιτική και κοινωνική φρίκη οφείλουμε να σταθούμε.
Υ.Γ. Το ελάχιστο που μπορούμε να περιμένουμε σε μία Πολιτεία που θέλει να λέγεται ευνομούμενη, είναι αυτοί οι επτά να μην ξαναβρεθούν στον δρόμο, με τα πιστόλια στη μέση, μέχρι τη δίκη τους. Το γεγονός βέβαια ότι αυτό επαφίεται κυρίως στο προνόμιο που έχει η ΕΛ.ΑΣ να ελέγχει τον εαυτό της, είναι ένα σκάνδαλο από μόνο του.