Του Βαγγέλη Πάλλα, δημοσιογράφου ΑΠΕ – ΜΠΕ

Η Ευρώπη δεν είναι ποτέ δεν ήταν ο Ρομπάι και η Μέρκελ, ο Παπακωνσταντίνου και ο Μπαρόζο.
Τι δουλειά έχουνε στην Ήπειρο του Μότσαρτ αυτά τα ανθρωπάκια;

Η δικιά μας Ευρώπη είναι τα μικρά καφέ στις παραποτάμιες λεωφόρους.

Οι καταραμένοι ποιητές και τα ανθισμένα κανάλια του Άμστερνταμ.

Ο ελεύθερος έρωτας και ο βαρύς καπνός του κύριο Φρόϋντ.

Η Αναίας Νιν και οι χορογραφίες των γερμανών στο ουρανό του Ντοστογιέφσκι.

Η δικιά μας Ευρώπη δεν είναι ποτέ – δεν ήταν – επιτροπές και αριθμοί, στατιστικές και ευρωομόλογα. Αυτό έλειπε να λέμε τώρα πως χτίσθηκαν οι ελεγείες του Ντουινο στα χρηματιστήρια των ανέραστων.

Εμείς αγαπήσαμε τον ελεύθερο έρωτα, τον θάνατο του Λόρδου Μπάιρον, της Αναΐς Νιν, της Φρανσουάζ Σαγκάν, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Ηράκλειτο και την Λαΐδα.

Η δικιά μας η Ευρώπη, ένα τραγούδι του Ζακ Μπρελ, είναι το σπουργιτάκι του Ryan- Ryan.

Είναι μια πινελιά του Ματίς, και ένα πρόσωπο του Μοντιλιάνι.

Είναι η κραυγή του Μουνκ και το κομμένο αυτί του Βαν Γκογκ, είναι τα λουλουδιασμένα μάρμαρα του Παρθενώνα, είναι ο Σαϊρεν, η Λουίζ Μισέλ, ο Ίταλο Καλβίνο.

Είναι ότι μας άνοιξε έναν διάδρομο στην ηδονή ή στην νοσταλγία.

Η δικιά μας Ευρώπη δεν είναι – ποτέ δεν ήταν – κάτι άλλο από το άμετρο, το αναρίθμητο και το ανέκφραστο μπροστά στο μηδέν των υπολογισμών τους.

Δεν μας κάνει η λογιστική τους Ευρώπη. Εμείς είμαστε οι Ιθαγενείς αυτής της Ηπείρου, εμείς τη χτίσαμε με γνώση και μ’ έρωτα και εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να τους διώξουμε τώρα.

Στο συνομοσπονδιακό του ωραίου, το κιτσαριό των λογιστών δεν έχει – ποτέ δεν είχε καμία θέση..