Από συνέντευξη στο YouTube κανάλι του δημοσιογράφου Tucker Carlson

Στους Αγίους Τόπους, η καθημερινότητα των Χριστιανών δεν είναι απλώς ζήτημα πίστης – είναι ένας αδιάκοπος αγώνας για επιβίωση, αξιοπρέπεια και πρόσβαση στους ίδιους τους ιερούς τόπους που διαμόρφωσαν την ταυτότητά τους. Η μοναχή Αγάπια Στεφανόπουλος, Αμερικανίδα στην καταγωγή, εγκαταστάθηκε στην περιοχή το 1996. Από τότε, έχει γίνει μάρτυρας –και συχνά θύμα– των περιορισμών, των αποκλεισμών και της καθημερινής καταπίεσης που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι Χριστιανοί.

Σε μία εκτενή συνέντευξή της στο YouTube κανάλι του δημοσιογράφου Tucker Carlson, περιγράφει με συγκλονιστική σαφήνεια πώς η κατοχή και η συνεχιζόμενη επέκταση των ισραηλινών εποικισμών έχουν μετατρέψει την άσκηση της πίστης σε έναν αγώνα με εμπόδια – από τα σημεία ελέγχου μέχρι τους τοίχους που κόβουν στη μέση κοινότητες και οικογένειες.

Η γεωγραφία της πίστης και η παγίδα της κατοχής

Η Μοναχή Αγάπια εξηγεί πως οι περισσότεροι Χριστιανοί της περιοχής ζουν στην Παλαιστίνη – στη Βηθλεέμ, στα Ιεροσόλυμα, στο Όρος των Ελαιών, στην Ιεριχώ, στο Φρέαρ του Ιακώβ. Πρόκειται για τους απογόνους των πρώτων Χριστιανών, ανθρώπους που η παρουσία τους εκεί χρονολογείται αιώνες πριν.

Ωστόσο, η ζωή τους βρίσκεται υπό το καθεστώς της ισραηλινής κατοχής. Ένας Χριστιανός που ζει στη Βηθλεέμ, για παράδειγμα, δεν μπορεί να μεταβεί στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει στον Πανάγιο Τάφο χωρίς ειδική άδεια από το Ισραήλ – άδεια που σπάνια δίνεται, ιδίως τα τελευταία χρόνια. Το ίδιο ισχύει για επισκέψεις σε συγγενείς, για θρησκευτικές γιορτές ή ακόμα και για ιατρικές ανάγκες.

Η Μοναχή περιγράφει το πρόσφατο παράδειγμα ενός ιερέα στη Βηθλεέμ, του οποίου η σύζυγος κατάγεται από χωριό κοντά στην Τζενίν. Ο πατέρας της γυναίκας, ασθενής με καρκίνο του προστάτη, έπρεπε να μεταβεί σε νοσοκομείο της Ιερουσαλήμ για θεραπεία – όπως είχε γίνει παλαιότερα με άδεια. Φέτος, όμως, οι ισραηλινές αρχές αρνήθηκαν τη μετακίνηση. Η οικογένεια αναγκάστηκε να ταξιδέψει πάνω από πέντε ώρες για να φτάσει στη Χεβρώνα, μια διαδρομή εξουθενωτική για έναν ηλικιωμένο και άρρωστο άνθρωπο.

Το αόρατο κοινό στους Αμερικανούς Χριστιανούς

Για την ίδια, η αδιαφορία μεγάλου μέρους της χριστιανικής κοινότητας στις ΗΠΑ είναι ανεξήγητη – ιδιαίτερα όταν η Ουάσιγκτον αποτελεί τον βασικό χρηματοδότη του Ισραήλ, τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά. Η αντίφαση είναι, όπως λέει, κραυγαλέα: οι Χριστιανοί της Δύσης προσκυνούν τους Αγίους Τόπους, αλλά σπάνια ενδιαφέρονται για το πώς ζουν οι σημερινοί Χριστιανοί που τους κατοικούν.

Η Μοναχή καταγγέλλει ανοιχτά τη στάση των λεγόμενων «Χριστιανών Σιωνιστών» στις ΗΠΑ, οι οποίοι, παρά την πίστη τους, υποστηρίζουν ενεργά την κατασκευή εποικισμών σε παλαιστινιακά –συχνά χριστιανικά– εδάφη. «Δεν μπορώ να καταλάβω», λέει, «πώς κάποιος που αποκαλεί τον εαυτό του Χριστιανό δίνει χρήματα για να χτιστούν οικισμοί πάνω στη γη που ανήκει στους ανθρώπους της Παλαιστίνης».

Από τη Βηθανία στο τείχος

Το 1998, η Μοναχή ζούσε στη Βιβλική Βηθανία, ανατολικά του Όρους των Ελαιών, ενώ προς τα ανατολικά βρισκόταν ο τότε μικρός εποικισμός Μα’αλέ Αντουμίμ. Μέσα σε λίγα χρόνια, αυτός εξελίχθηκε σε μια τεράστια πόλη, αποκόπτοντας τη Βηθανία από την Ιερουσαλήμ με τείχος χτισμένο πάνω σε παλαιστινιακή – και χριστιανική – γη.

Η κατασκευή του τείχους δεν έγινε για λόγους ασφαλείας, υποστηρίζει. «Ήταν απλώς ένας τρόπος να επεκταθούν τα σύνορα του Ισραήλ». Το τείχος πέρασε δίπλα από τον Τάφο του Λαζάρου και χώρισε οικογένειες, καθηγητές και μαθητές, δημιουργώντας καθημερινά εμπόδια ακόμη και για να φτάσει κάποιος στο σχολείο.

Το 2005, ταξίδεψε στην Ουάσιγκτον για να μιλήσει σε μέλη του Κογκρέσου για τις επιπτώσεις αυτού του τείχους στη θρησκευτική και κοινωνική ζωή της κοινότητας. Ελάχιστοι έδειξαν ενδιαφέρον· μία εξαίρεση ήταν ο γερουσιαστής Πολ Γουέλστον από τη Μινεσότα, που έσπευσε να τη συναντήσει. Ωστόσο, η γενική στάση ήταν αδιαφορία, ακόμη και μέσα στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική, που, όπως λέει, «έχει υπάρξει εξαιρετικά διστακτική να μιλήσει για το ζήτημα».

Η ελιά ως σύμβολο αντίστασης και η «στρατιωτική εντολή»

Σε μια από τις επισκέψεις της στο Μπετζάλα, βρέθηκε στο σπίτι ενός γιατρού, αποφοίτου πανεπιστημίου στην Ουγγαρία. Καθώς συνομιλούσαν, ο άνδρας δέχτηκε τηλεφώνημα από τον αδελφό του: ισραηλινές δυνάμεις ξερίζωναν ελαιόδεντρα από την ιδιοκτησία τους. Παρά την παρουσία στρατιωτικών οχημάτων και οπλισμένων στρατιωτών, ο γιατρός έτρεξε, κατάφερε να περισώσει όσα δέντρα μπορούσε και τα φύτεψε ξανά σε μικρό κτήμα δίπλα στο νέο του σπίτι.

Η μοναχή μιλά για τη σιωπηλή επιμονή —το αραβικό «σαμούντ»— να παραμείνουν οι άνθρωποι στη γη τους, παρά την πίεση και την καταστροφή. «Είναι η γη μας και θα μείνουμε εδώ», της είπε ο γιατρός

Ο φόβος ότι «έρχεται η σειρά μας»

Παράλληλα, εκφράζει την ανησυχία ότι η καταστροφή που συντελείται στη Γάζα μπορεί να επαναληφθεί και στη Δυτική Όχθη.

«Ό,τι έγινε εκεί, μπορεί να έρθει και σε μας. Ποιος θα τους σταματήσει;» λέει, αναφέροντας πρόσφατες επιδρομές σε στρατόπεδα προσφύγων στον βορρά, όπως στην Τζενίν και στην Τουλκαρέμ, όπου τουλάχιστον 15.000 άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί.

Η στάση των Αμερικανών Χριστιανών και ο ρόλος του «Χριστιανικού Σιωνισμού»

Η Μητέρα Αγαπία επικρίνει τους Αμερικανούς Χριστιανούς που υποστηρίζουν πολιτικά και οικονομικά το Ισραήλ, ιδιαίτερα μέσω οργανώσεων όπως το «Christians United for Israel». Αναφέρεται σε πολιτικούς όπως ο γερουσιαστής Τεντ Κρουζ και ο πρόεδρος της Βουλής Μάικ Τζόνσον, τους οποίους κατηγορεί ότι ακολουθούν μια θεολογική ερμηνεία ξένη προς την παράδοση των Χριστιανών της Αγίας Γης.

Ο «Χριστιανικός Σιωνισμός», εξηγεί, βασίζεται σε μια χιλιαστική ερμηνεία των Γραφών, καταδικασμένη ως αίρεση ήδη από το 381 μ.Χ. Η πίστη ότι πρέπει να ξαναχτιστεί ο Ναός για να εκπληρωθεί ο Νόμος, οδηγεί σε θρησκευτικές και πολιτικές στάσεις που —κατά τη μοναχή— αγνοούν την εντολή του Χριστού για αγάπη και έλεος, και επιτρέπουν ακόμη και την πείνα και την εκδίωξη ανθρώπων.

Η καταστροφή στο Ναμπλούς

Με φανερή ανησυχία, περιγράφει το περιστατικό της 26ης Ιουνίου, όταν ισραηλινές δυνάμεις κατέσχεσαν εξοπλισμό από χριστιανικό εργοστάσιο στο Ναμπλούς και, δύο εβδομάδες αργότερα, ανατίναξαν τμήμα του χωρίς προειδοποίηση ή δικαστική εντολή.

Το εργοστάσιο, γνωστό και παλαιό, στηρίζει περίπου 600 οικογένειες. «Πού είναι οι πολιτικοί που δηλώνουν Χριστιανοί να υπερασπιστούν αυτούς τους ανθρώπους;» αναρωτιέται.

Αναφερόμενη στην Ιερουσαλήμ και τη Βηθλεέμ, εξηγεί πως μεγάλες εκτάσεις γης, κάποτε ιδιοκτησία εκκλησιών, έχουν αλλάξει χέρια μέσω νομικών και ημι-νόμιμων διαδικασιών, με μεσάζοντες και αμφισβητούμενα συμβόλαια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: η Κνεσέτ είναι κτισμένη σε γη του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, με μακροχρόνια μίσθωση.

Σχέσεις Χριστιανών και Μουσουλμάνων στην Αγία Γη

Η Μοναχή Αγάπια, μιλώντας για τις σχέσεις Χριστιανών και Μουσουλμάνων στην Αγία Γη, επισημαίνει ότι, παρά τις θρησκευτικές διαφορές, η καθημερινή πραγματικότητα τους ενώνει απέναντι σε κοινές δυσκολίες και πιέσεις. «Οι Χριστιανοί βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τους Μουσουλμάνους, ως Παλαιστίνιοι», τονίζει, υπογραμμίζοντας ότι η εμπειρία της κατοχής και των περιορισμών διαμορφώνει μια αίσθηση κοινής μοίρας.

Η ίδια, ως Ορθόδοξη μοναχή, εξηγεί ότι η πίστη της δεν χαρακτηρίζεται από επιθετικό προσηλυτισμό. «Στην Ορθοδοξία δεν είμαστε πραγματικά μια προσηλυτιστική πίστη· είναι μια πίστη που γίνεται τρόπος ζωής, που φαίνεται από το πώς ζεις και ποιος είσαι», λέει. Οι πρώτοι Χριστιανοί, όπως σημειώνει, κέρδιζαν ανθρώπους όχι με ρητορική, αλλά με το παράδειγμα τους — με την ευγένεια, την αλληλεγγύη και την απόρριψη της ειδωλολατρικής πολυτέλειας.

Η παρουσία των Χριστιανών, συνεχίζει, λειτουργεί ως «μαξιλάρι» μεταξύ Μουσουλμάνων και Εβραίων, μειώνοντας τις εντάσεις και συγκρατώντας τις συγκρούσεις. Η απουσία τους, προειδοποιεί, θα επιτάχυνε την αιματοχυσία και την καταστροφή στη Μέση Ανατολή. «Οι Χριστιανοί είναι ένας κρίσιμος κρίκος στην αλυσίδα της ειρηνικής συνύπαρξης. Αν χαθούν, θα χαθεί και μια ισορροπία αιώνων», επισημαίνει.

Παρά την καταπίεση και τις δοκιμασίες, η Μοναχή Αγάπια μιλά για περιπτώσεις αλληλεγγύης, αμοιβαίου σεβασμού και κοινής αντίστασης απέναντι στην αδικία. Αυτή η αλληλεπίδραση, που βασίζεται στην καθημερινή επαφή και όχι στις θεωρητικές διακηρύξεις, είναι, όπως λέει, «η πραγματική μαρτυρία του Χριστιανισμού» στην Αγία Γη.

Συρρίκνωση του χριστιανικού πληθυσμού

Η μοναχή τονίζει ότι, αν και πάντα μικρός, ο χριστιανικός πληθυσμός στην Παλαιστίνη μειώνεται διαρκώς, με οικογένειες να φεύγουν για την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τον Καναδά ή την Αυστραλία. Η Κατοχή, η έλλειψη ευκαιριών και η ανασφάλεια, —ιδίως για τους νέους— ωθεί πολλούς στη μετανάστευση. Αναφέρεται σε περιπτώσεις ανήλικων αγοριών που σκοτώθηκαν, με το Ισραήλ να ισχυρίζεται ότι πετούσαν μολότοφ, σε αντίθεση με το πώς αντιμετωπίστηκαν παρόμοιες πράξεις στην Ουκρανία.

Η Μητέρα Αγαπία προειδοποιεί ότι, αν οι Χριστιανοί εκτοπιστούν, οι ιερές τοποθεσίες θα μετατραπούν σε μουσεία χωρίς ζωντανές κοινότητες προσευχής. Η ίδια βλέπει το προσκύνημα στην Αγία Γη ως «πέμπτο Ευαγγέλιο», εμπειρία που ζωντανεύει τη Γραφή. «Αν χαθούν οι ‘ζωντανές πέτρες’, η απώλεια θα είναι παγκόσμια τραγωδία», υπογραμμίζει.

Παιδιά Μουσουλμάνων σε Χριστιανικά Σχολεία

Η Μοναχή Αγάπια εξηγεί ότι τα σχολεία της χριστιανικής κοινότητας στην Αγία Γη δεν λειτουργούν αποκλειστικά για Χριστιανούς μαθητές. Αντιθέτως, φιλοξενούν παιδιά από όλες τις θρησκείες, με μεγάλο αριθμό Μουσουλμάνων να φοιτούν εκεί. Στο σχολείο της, όπως περιγράφει, υπήρχαν Μουσουλμάνοι μαθητές και δάσκαλοι, ενώ η καθημερινή ζωή χαρακτηριζόταν από σεβασμό και συνεργασία, πέρα από τις θρησκευτικές διαφορές.

Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως θυμάται, Μουσουλμάνοι δάσκαλοι υποστήριζαν πολιτικά κόμματα με θρησκευτικό χαρακτήρα, χωρίς αυτό να δημιουργεί τριβές μέσα στη σχολική κοινότητα. Αντιθέτως, η προσήλωση αυτών των ανθρώπων στην εκπαίδευση και στην υπηρεσία της τοπικής κοινωνίας κέρδιζε την εκτίμηση όλων. «Θα ψήφιζα αυτούς τους ανθρώπους», παραδέχεται, «γιατί δεν ήταν διεφθαρμένοι και ήθελαν να υπηρετήσουν τον λαό τους».

Για τη Μοναχή Αγάπια, τα χριστιανικά σχολεία στην Παλαιστίνη αποτελούν χώρους συνάντησης και διαλόγου, όπου οι μαθητές μαθαίνουν να σέβονται ο ένας τον άλλον, να συνεργάζονται και να οικοδομούν σχέσεις που υπερβαίνουν τις πολιτικές και θρησκευτικές εντάσεις. «Η εκπαίδευση», τονίζει, «είναι από τα λίγα πεδία όπου μπορούμε να καλλιεργήσουμε πραγματική ειρηνική συνύπαρξη».

Η Μοναχή Αγάπια εξηγεί ότι το ζήτημα της μεταστροφής μουσουλμάνων στον χριστιανισμό στα παλαιστινιακά εδάφη είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο. «Δεν μπορώ να πω ότι γνώρισα μουσουλμάνους που ασπάστηκαν τον χριστιανισμό ανοιχτά. Δεν είναι ότι θα τους σκοτώσουν, αλλά δεν θα το δουν θετικά και δεν είναι εύκολο να γίνει», σημειώνει. Στην ορθόδοξη παράδοση, όπως διευκρινίζει, η πίστη δεν είναι προσηλυτιστική· «δεν επιδιώκουμε ενεργά να κάνουμε ιεραποστολή. Η πίστη γίνεται τρόπος ζωής και μαρτυρία μέσα από το παράδειγμα».

Αυτό, όπως τονίζει, θυμίζει τους πρώτους χριστιανούς, οι οποίοι με το ήθος τους ενέπνεαν τους άλλους να εγκαταλείψουν την ειδωλολατρία και να ακολουθήσουν τον Χριστό. «Η παρουσία των Χριστιανών λειτουργεί ως ένα είδος “μαξιλαριού” ανάμεσα σε Μουσουλμάνους και Εβραίους στην Παλαιστίνη. Αν χαθεί, το αίμα θα χυθεί πιο εύκολα», προσθέτει.

Η πολιορκία της Βηθλεέμ το 2002

Η αφήγησή της μεταφέρεται σε ένα από τα πιο δραματικά γεγονότα που έζησε: την πολιορκία του Ναού της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ το 2002. «Ήμουν εκεί. Ήταν η περίοδος που ήρθα ιδιαίτερα κοντά με την παλαιστινιακή χριστιανική κοινότητα», θυμάται. Στο Μπέθανι, όπου υπηρετούσε, δεν υπήρχαν πολλοί χριστιανοί, αλλά αρκετοί δάσκαλοι και μαθητές προέρχονταν από τη Βηθλεέμ.

Η πολιορκία, όπως περιγράφει, δεν περιορίστηκε στον ναό· «ολόκληρη η πόλη ήταν αποκλεισμένη». Κάτοικοι αδυνατούσαν να προμηθευτούν τρόφιμα και φάρμακα. Η ίδια δεχόταν τηλεφωνήματα από απελπισμένους ανθρώπους που ζητούσαν βοήθεια για γείτονες με σοβαρές ασθένειες, όπως επιληψία, οι οποίοι δεν μπορούσαν να λάβουν φαρμακευτική αγωγή.

Μετά από περίπου 40 ημέρες, όταν η πολιορκία έληξε, μπήκε στην πόλη και αντίκρισε εικόνες καταστροφής: σκουπίδια παντού, δρόμοι γεμάτοι τρύπες από σφαίρες και υλικές ζημιές που, όπως λέει, έμοιαζαν να έχουν γίνει με πρόθεση. «Δεν μιλάμε για την εποχή της Χαμάς, αλλά για το 2002», υπογραμμίζει.

Θύματα ανάμεσα στους πιστούς

Η Μοναχή Αγάπια περιγράφει περιστατικά όπου χριστιανοί έπεσαν θύματα πυρών. Ο νεωκόρος του Ναού της Γεννήσεως σκοτώθηκε από σφαίρα, ενώ ένας 16χρονος ιερόπαις, ο Τζόνι Τάλτζια, εκτελέστηκε από ελεύθερο σκοπευτή ενώ έπαιζε ποδόσφαιρο κατά τη διάρκεια της απαγόρευσης κυκλοφορίας.

Άλλη τραγική ιστορία είναι αυτή της 12χρονης Κριστίν Σάντα, κόρης διευθυντή ορθόδοξου σχολείου, που σκοτώθηκε όταν ισραηλινοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ εναντίον του αυτοκινήτου της οικογένειάς της, θεωρώντας το –εσφαλμένα– όχημα ενόπλων.

Βία και φόβος στην καθημερινότητα

Η ίδια θυμάται περιστατικό έξω από το σχολείο της στο Μπέθανι, όταν ένας κωφάλαλος άνδρας, που αγνοούσε την επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας, πυροβολήθηκε στο μάτι από στρατιώτες. Για χρόνια, ένα άρμα μάχης ήταν σταθμευμένο έξω από το σχολείο.

Παράλληλα, υπήρχε διαρκής φόβος για επιθέσεις από εποίκους. Η Μοναχή Αγάπια θυμάται ότι το 2002 είχαν αποτρέψει βομβιστική επίθεση σε λύκειο στην κορυφή του Όρους των Ελαιών και, για μήνες, έβγαινε κάθε πρωί στις εισόδους του σχολείου για να ελέγξει μήπως είχε τοποθετηθεί εκρηκτικός μηχανισμός.

Η αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας

Στη συζήτηση με τον Tucker Carlson, η Μοναχή Αγάπια και ο παρουσιαστής εκφράζουν απορία για την απουσία αντίδρασης από τους Αμερικανούς χριστιανούς και την Εκκλησία των ΗΠΑ, παρά το γεγονός ότι τα όπλα και ο εξοπλισμός που χρησιμοποιούνται στις επιθέσεις είναι αμερικανικής προέλευσης.

Η ίδια σημειώνει ότι η κάλυψη των γεγονότων από τα δυτικά ΜΜΕ είναι συχνά παραμορφωμένη, ενώ οι δημοσιογράφοι και οι ιερείς αποφεύγουν να πάρουν θέση φοβούμενοι κατηγορίες αντισημιτισμού ή απώλειας θέσεων εργασίας.

Η ανθρωπιστική κρίση και η «μακρά στρατηγική»

Η Μοναχή Αγάπια προειδοποιεί ότι η κατάσταση στη Δυτική Όχθη κινδυνεύει να επιδεινωθεί μετά τη Γάζα. Αναφέρεται στην τακτική του Ισραήλ να προχωρά σταδιακά, σταματώντας προσωρινά την επέκταση των εποικισμών όταν υπάρχει διεθνής πίεση, για να την επαναλάβει αργότερα. Περιγράφει εσκεμμένη έλλειψη νερού σε παλαιστινιακές πόλεις, ενώ στους εβραϊκούς οικισμούς υπάρχουν πισίνες και καταπράσινοι κήποι που χρηματοδοτούνται και από χριστιανούς σιωνιστές.

Στο ερώτημα αν οι Παλαιστίνιοι χριστιανοί που ζουν εντός Ισραήλ υποστηρίζουν την κυβέρνηση, απαντά ότι αυτό είναι αδιανόητο, ιδίως σήμερα που ακόμη και παλαιστίνιοι βουλευτές απομακρύνονται από το Κοινοβούλιο. Θυμάται την περίοδο του 1998, όταν υπήρχε ελπίδα για ειρήνη και ισχυρότερο φιλειρηνικό κίνημα στο εσωτερικό του Ισραήλ· μια πραγματικότητα που πλέον έχει εξαφανιστεί.

Από τη Συρία έως τη Γάζα: μια ενιαία εικόνα διωγμών

Η Μοναχή Αγάπια ξεκινά περιγράφοντας τη δήλωση του Πατριάρχη Ιωάννη Αντιοχείας, του οποίου ο αδελφός επίσκοπος είχε απαχθεί και θεωρείται πλέον νεκρός. Μετά από βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας σε εκκλησία στη Δαμασκό, ο Πατριάρχης κατηγόρησε ανοιχτά την κυβέρνηση –που σήμερα ελέγχεται από πρώην επικεφαλής του ISIS– για αδιαφορία απέναντι στον πόνο του λαού.

«Ο λαός πεινά», είπε, καλώντας την ηγεσία να σταθεί δίπλα στους πολίτες της. Για την Αγάπια, αυτή η στάση ήταν εξαιρετικά θαρραλέα, δεδομένων των συνθηκών.

Από το «Νείλο έως τον Ευφράτη» – το όραμα του «Μεγάλης Ισραήλ»

Η συζήτηση στρέφεται στο πώς η πολιτική αυτή, κατά τη μοναχή, συνδέεται με την ευρύτερη στρατηγική εξάλειψης χριστιανικών κοινοτήτων σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή – από τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, έως το Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο. Θυμάται ζωντανές χριστιανικές κοινότητες στη Συρία το 2004, ακόμη και υπό το καθεστώς Άσαντ, οι οποίες σήμερα ζουν με φόβο.

Η Αγάπια περιγράφει πράξεις βίας εναντίον χριστιανών στους Αγίους Τόπους: ιερείς φτυσμένοι στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, γκράφιτι που προσβάλλουν τον Χριστό, εμπρησμοί εικόνων και αγαλμάτων. Σημειώνει ότι παλαιότερα οι θρησκευτικοί φανατικοί βρίσκονταν στο περιθώριο της ισραηλινής πολιτικής ζωής· σήμερα όμως βρίσκονται στην εξουσία.

Η υπόθεση της Τάιμπα

Αναφέρεται στην παλαιστινιακή χριστιανική πόλη Τάιμπα, όπου η οικογένεια της έχει ρίζες. Μιλά για κατασχέσεις ελαιώνων, εμπρησμούς στον περίβολο αρχαίας εκκλησίας της Αγίας Ελένης και καταστροφή αυτοκινήτων σε νέο οικισμό που χτίστηκε με δωρεές από ομογενείς. Θυμάται πώς, επισκεπτόμενη την πόλη με τους γονείς της, οι ισραηλινοί στρατιώτες τους ταπείνωσαν στα σημεία ελέγχου, καθυστερώντας τους χωρίς λόγο.

Παρά το ότι πολλοί κάτοικοι της Τάιμπα έχουν αμερικανική υπηκοότητα, δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν· αναγκάζονται να περνούν μέσω Ιορδανίας, υπό ισραηλινό έλεγχο, αντιμετωπίζοντας πολύωρες καθυστερήσεις.

Η Μοναχή Αγάπια περιγράφει τις προσπάθειές της να ενημερώσει αμερικανούς πολιτικούς για την κατάσταση, συχνά χωρίς ανταπόκριση. Οι απαντήσεις που λαμβάνει είναι αντιγραφή των «οδηγιών» φιλοϊσραηλινών λόμπι, με το αφήγημα ότι «η Χαμάς είναι το πρόβλημα». Καλεί σε πολιτική αφύπνιση και σε πίεση προς την Ουάσιγκτον, «γιατί αν οι ΗΠΑ συνεχίσουν να προστατεύουν το Ισραήλ άκριτα, η πορεία προς μια παγκόσμια σύγκρουση είναι αναπόφευκτη».

Η κατάσταση στη Γάζα και οι δυνατότητες ειρήνης

Μιλά για την ανάγκη ανοικοδόμησης της Γάζας με διεθνή στήριξη και οριστικά σύνορα για παλαιστινιακό κράτος. Αναφέρει ότι η Γάζα φιλοξενεί εξαιρετικά μορφωμένο πληθυσμό, συμπεριλαμβανομένων ποιητών και διανοουμένων που συνεχίζουν να δημιουργούν παρά τις κακουχίες. Καταγγέλλει τους βομβαρδισμούς χριστιανικών ναών, επιμένοντας ότι «τίποτα δεν είναι τυχαίο» όταν βλήματα στοχεύουν σταυρούς.

Η Αγάπια εξηγεί τη σημασία του Όρους του Ναού και πώς ακραίες θρησκευτικές ομάδες, τόσο εβραϊκές όσο και χριστιανικές, επιθυμούν την κατεδάφιση του τεμένους Αλ Άκσα για την ανέγερση τρίτου ναού – μια πράξη που θα προκαλούσε παγκόσμια σύρραξη. Καταγγέλλει το θεολογικό υπόβαθρο του χριστιανικού σιωνισμού ως ξένο προς την αυθεντική χριστιανική διδασκαλία.

Κλείνοντας, η Μοναχή Αγάπια τονίζει ότι «το τέλος εξαρτάται από εμάς». Οι Χριστιανοί, λέει, πρέπει να πιέσουν πολιτικά και να ζήσουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο – με αρχές αγάπης, ελέους και δικαιοσύνης. Καλεί τους ανθρώπους να επισκεφθούν τις παλαιστινιακές χριστιανικές κοινότητες, να δουν την πραγματικότητα της κατοχής και να μιλήσουν δημόσια γι’ αυτήν, ώστε να σπάσει η σιωπή και η παραπληροφόρηση.

Δείτε όλη την συνέντευξη εδώ: