Η εκδίκηση των καναπέδων

Του Αποστόλη Λουλουδάκη

Το πιο κακολογημένο αντικείμενο του σπιτιού την τελευταία δεκαετία υπήρξε ο καναπές.

Ένα ολόκληρο κίνημα στηρίχτηκε γύρω απ’ αυτόν και αμέτρητα κείμενα γράφτηκαν κατά πόσο αυτός έφταιγε που δεν κινητοποιούνταν οι Έλληνες κατά των μέτρων λιτότητας που κανείς δεν καταλάβαινε πόσο γρήγορα έκαναν τον Έλληνα φτωχότερο.

Τελικά τα μέτρα έγιναν καθημερινότητα και άλλοι πίστεψαν τον Τσίπρα τον Αύγουστο του ’18 ότι η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια (δηλαδή είχαν εξαντλήσει όλες τις ιδέες για να τον φορολογήσουν περισσότερο ίσως γιατί π.χ δεν είχαν ανατρέξει στην ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας να βρουν εκεί περιπτώσεις φορολογίας όπως π.χ την φορολόγηση των καμινάδων κλπ).’

Και άλλοι πίστεψαν όπως φάνηκε στις εκλογές τον νυν πρωθυπουργό που μιλούσε για ισχυρή ανάπτυξη σε ένα άρρωστο οικονομικό σώμα (αυτό γίνεται όταν περνάμε τα μαθήματα πολιτικής οικονομίας με αντιγραφή-γνωστή είναι η περίπτωση του Πανεπιστήμιου του Harvard- ) και έτσι περίμεναν ότι η Caterpillar θα ανέκαμπτε μόνο από την επένδυση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και όχι μόνο.

Και ενώ όλη η παγκόσμια οικονομία έμπαινε σε ύφεση εδώ μιλούσαν για το Ελληνικό θαύμα. Βέβαια στην οικονομία θαύματα δεν υπάρχουν εκτός από 2 περιπτώσεις:

Η πρώτη περίπτωση είναι της Αργεντινής που μια χώρα πλούσια έγινε φτωχή και η δεύτερη περίπτωση είναι της Ιαπωνίας που συνέβη το αντίστροφο.

Και ενώ όλοι περίμεναν το θαύμα έγινε το ανάποδο.

Ένας ιός διέλυσε αυτό το σύστημα της παγκοσμιοποίησης που υπήρξε ο νέος κανόνας μετά την πτώση του Τοίχους του Βερολίνου.

Αυτό που δεν κατάφερε το εργατικό κίνημα, η Οκτωβριανή Επανάσταση, οι αντάρτες πόλεων όπως οι Τουπαμάρος ήρθε ο κορωνοϊός και διαλύει τις οικονομίες ειδικά των G7 έως G40 (αφού στις χώρες της Αφρικής το ποσοστό θανάτων λόγω πείνας* παραμένει κατά πολύ υψηλοτέρο από τους θανάτους λόγω του κορωνοϊού), χρηματιστήρια, οικονομικές ιδεοληψίες όλων των αποχρώσεων και ουδείς νομπελίστας δεν μπορεί να κάνει έστω μια δήλωση ώστε να ξαναμπούν τα πράγματα στην ίδια σειρά όπως ήταν.

Γιατί το σύστημα στηριζόταν σε μια (1) υπόθεση μόνο και κανείς δεν είχε σκεφτεί μια εναλλακτική λύση αφού όλες οι πολιτικές δυνάμεις είχαν ποντάρει στο ίδιο ά-λογο όπως λένε στον ιππόδρομο.

*Ειδικότερα, όπως αναφέρεται, ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα εξαιτίας της στέρησης τροφής (περίπου 10.000 την ημέρα).

anoixtoparathyro.gr