Του Μανώλη Καπετανάκη *
Ο μέγας οραματιστής του γένους Δένδιας και υπασπιστής του πανένδοξου μεγαλεξανδρινού ή βενιζελικού απόγονου Μητσοτάκη ξεπεζεύοντας στις 27 Σεπτέμβρη το σύγχρονο άτι του Βουκεφάλα με το όνομα «φρεγάτα Σπέτσαι» περιέγραψε τη τροχοδρόμηση των νέων μεγαλοϊδεατικών απογειώσεων.
Με ευρύτητα προοπτικής, σταθμισμένη τόλμη, στερεή τεκμηρίωση και ούριες προϋποθέσεις η παλιά στοχοθεσία των «δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών» φαντάζει πλέον κοντόθωρος, συνεσταλμένος ορίζοντας. Λαμπρά πεδία προκλήσεων και μεγαλεπήβολων εφορμήσεων διανοίγονται στον γαλανόλευκο αστισμό.
Παραληρεί φιλόδοξα σε μια σαφέστατη εποχή γεωπολιτικών αναταράξεων τεκτονικής κλίμακας, αφηνιασμένων ιμπεριαλιστικών διενέξεων, ρευστοποίησης των διακρατικών τειχών και απόπειρας διαμοιρασμού ενός -δυστυχώς- στενόχωρου πλανήτη με πεπερασμένη έκταση. Ανήμπορου εντελώς να ικανοποιήσει την ακόρεστη λαιμαργία και επεκτατισμό του κεφαλαίου. Το μπαρούτι βέβαια έχει τον πρώτο και κυρίαρχο λόγο στους θυελλώδεις διακανονισμούς. Την ύστατη δε, όπως και ολότελα εκμηδενισμένη, επιρροή διαδραματίζει η ανθρωποθυσία των λαών. Όντως τα σύνορα πλέον αμφισβητούνται, γιατί οι χείμαρροι αίματος, ο καπνός των βομβών και τα συντρίμμια χωρών τα σκεπάζουν, καθιστώντας τα έτσι δυσδιάκριτα.
Οι κανίβαλοι του καπιταλισμού- ιμπεριαλισμού μετά την πρόσκαιρη τακτοποίηση της εγγενούς επιρρέπειας για τη με βραχύβιες παύσεις προσκύνηση του θεού Άρη μέσω των δύο παγκοσμίων πολέμων και με κόστος 150 (!!) περίπου εκατομμυρίων ψυχών έχουν προ πολλού ανοίξει τον επόμενο και υπό σφοδρή εξέλιξη κύκλο αποσπασματικής και «ήπιων» τόνων διευθέτησης της ασφυκτικής κρίσης. Η οποία πηγάζει και από τη μη «οριστική» επίλυση του προκρούστιου τεμαχισμού και αναδιανομής της υδρογείου. Διαρκώς όμως με επίταση και εφιαλτικά αναδεικνύεται η ακαταλληλότητα της με συμβατικά «λιανοτούφεκα» μερικής σύγκρουσης.
Στο βάθος με αδημονία η θερμοπυρηνική πυγμή διαλαλεί και υπόσχεται την ολοσχερή δυνατότητα της να άρει τα αδιέξοδα και αποκαταστήσει τις χρονίζουσες εκκρεμότητες. Πνιγμένη στον φόβο η επί γης ειρήνη δίχως -προς ώρας- εντυπωσιακό αποτέλεσμα παρακινεί τον μοναδικό φρουρό της, το αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, να βγει από τον λήθαργο και ξεπεράσει την καχεξία του ορθώνοντας ΕΓΚΑΙΡΑ ένα ανάστημα (και φραγμό) αντίστοιχο των τρομακτικών συνθηκών. Άλλο τόσο η ανθρωπότητα διαισθάνεται το πλησίασμα μια απειλής ανάλογης σε καταστροφικότητα με αυτήν, που συνάντησαν προ εκατομμυρίων ετών οι αφανισμένοι δεινόσαυροι και μη προερχόμενης αυτή τη φορά από το διάστημα.
Σε αυτό λοιπόν το μακάβριο τοπίο η ομοεθνής ραγιάδικη πλουτοκρατία ορέγεται την αναβάθμιση της από δεκανέα σε επιλοχία στην περιοχή από τον αμερικανό αρχιστράτηγο και τους γαλλογερμανούς υποστρατήγους. Ευελπιστεί στην εύνοια τους. Αξιώνει (εκλιπαρεί δηλαδή) από τους δυτικούς φονιάδες την αποζημίωση της για τη σπουδαία (συγκριτικά με το ταπεινό εκτόπισμα της) συνδρομή στην εγκληματική δραστηριότητα τους σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή.
Δίχως ενδοιασμούς ταχύρυθμα και με τον βούρδουλα λιγοστεύει το ήδη λειψό ψωμί, σχολειά και γιατρειά από τους υπηκόους «συμπατριώτες», ώστε να εφοδιάζεται με πανάκριβο οπλισμό. Ενώ στη συνέχεια τον χρησιμοποιεί σαν δώρο στον φασίστα Ζελένσκι ή για την υποστήριξη του μακελάρη Νετανιάχου. Αναίσχυντη όπως είναι, δεν πτοείται από το αχνιστό παλαιστινιακό αίμα, που κυλά πάνω της μετά το σμίξιμο με το σιωνιστικό τέρας.
Τυφλωμένη από αρπακτικό πάθος λησμονεί τα μικρασιατικά και κυπριακά παθήματα της, αν και πάλι υπήρξε ταγμένη στη «σωστή πλευρά». Δεν της αρκούν τα Βαλκάνια, παρά το γεγονός πως στην προηγούμενη εφόρμηση, έστω και ελαφρότερα μωλωπίστηκε. Τώρα σχεδιάζει (σωστότερα τα αφεντικά της εντάσσουν τη συνοδευτική συμμετοχή της στους κατακτητικούς προγραμματισμούς των) επιδρομή σε Ανατολική Μεσόγειο, Κόλπο, Βόρεια Αφρική και Ερυθρά Θάλασσα. Δεν διστάζει μάλιστα καβαλώντας το καλάμι της να πετάξει ηρωικά μέχρι την Υποσαχάρια Αφρική. Σε αυτές τις εγγύς και μακρινότερες προς τη χώρα μας περιοχές της υφηλίου συγκεκριμένα θεώρησε ο υπουργός Άμυνας αναγκαία τη στρατιωτική παρουσία προς χάριν των συμφερόντων της φυλής.
Φυσικά από όσο μεγαλύτερο ύψος τσακιστούν οι υπερφίαλες εκστρατευτικές βλέψεις της ολιγαρχίας, τόσο οδυνηρότερο τίμημα θα πληρώσει ο αθώος λαός, αντί για αυτή.
Επομένως δεν διατηρούμε την παραμικρή αγωνία για την ευόδωση των επιδιώξεων της άρχουσας τάξης και το εάν εισπράξει ένα αχάριστο χαστούκι ή μια επιβράβευση από τους προστάτες της και δυνάστες μας. Ζητούμενο για την εξαρτημένη από τη ξένη ακρίδα δράκα των κροίσων εκμεταλλευτών και καταπιεστών αποτελεί η διεύρυνση του έχει της. Ενώ απόλυτο δεδομένο για τον λαό παραμένει ο καταποντισμός δικαιωμάτων και παραπέρα εξαθλίωση του. Χωρίς να αποκλείονται και οι συμφορές.
Άρα αυτοί ταξιδεύουν ονειροπαρμένα πίσω από το άρμα των δημίων της οικούμενης και εμείς ακολουθούμε τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Εκείνο των αγώνων ενάντια στη βάρβαρη και ξέχειλη τυχοδιωκτισμών πολιτική τους με κεντρική αντίληψη τη συναδέλφωση των λαών.
Ανέκαθεν στην ιστορία οι κατακτήσεις μας σε ποιότητα ζωής και ειρήνη προξενούν το μίσος και τη λυσσαλέα αντίδραση τους. Αντίστροφα τα όποια οφέλη και επιτυχίες τους δεν καταντούν ευλογία για τους λαούς. Η προκοπή τους, δυστυχία μας. Η πάλη μας, ελπίδα μας.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης