Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ισπανία -που έφερε το Podemos στην τρίτη θέση-, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως «η λιτότητα ηττήθηκε πολιτικά και στην Ισπανία». Γιατί, πού αλλού νικήθηκε η λιτότητα;
Η λιτότητα απορρίφθηκε από τους Έλληνες πολίτες στις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου και στο δημοψήφισμα του Ιουνίου αλλά ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του φρόντισαν να την συνεχίσουν., αγνοώντας εντελώς τους Έλληνες. Οπότε, στην Ελλάδα η λιτότητα δεν ηττήθηκε πολιτικά.
Παράλληλα, η προσκυνημένη αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας δεν ήταν και η καλύτερη διαφήμιση για τα αριστερά κόμματα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, αφού οι πολίτες αυτών των χωρών διαπίστωσαν πως ο πολύ επαναστάτης Τσίπρας ξέχασε τα όσα επαναστατικά ούρλιαζε, πριν γίνει κυβέρνηση, και μετατράπηκε σχεδόν αμέσως σε σκυλάκι της Μέρκελ.
Δεν έχω καμία αμφιβολία πως τα εκλογικά αποτελέσματα για τα αριστερά κόμματα σε Ισπανία και Πορτογαλία -κυρίως στην Ισπανία- θα ήταν πολύ καλύτερα, αν δεν είχε προηγηθεί το φιάσκο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.
Από την άλλη, δεν βλέπω στα αριστερά ευρωπαϊκά κόμματα μια πραγματική αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής πολιτικής, ούτε μια εναλλακτική πρόταση. Περισσότερο καλύπτουν την φιλελευθεροποίηση των σοσιαλιστικών κομμάτων, εισπράττοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια από την πλήρη μετατροπή των σοσιαλιστών σε νεοφιλελεύθερους.
Και βέβαια, για να αντιδράσουν οι Ισπανοί και στις κάλπες, έπρεπε πρώτα να αρχίσουν να χάνουν τα σπίτια τους. Αν και αυτό είναι μια πρόοδος, αν σκεφτείς πως ανέχτηκαν επί 40 χρόνια τον Φράνκο.
Δεν ξέρω αν υπήρξε σχεδιασμός και συνεννόηση των αριστερών κομμάτων της Ευρώπης, για την πολιτική που θα ακολουθούσαν στις εκλογές. Θα ήταν απίθανο να μην έχει υπάρξει. Και βλακώδες.
Πάντως, η επιλογή να ζητάει με λύσσα ο Τσίπρας εκλογές, με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, να οδηγεί την χώρα στις εκλογές και μετά να ψηφίζει το τρίτο Μνημόνιο, αποκλείεται να ήταν μέρος κάποιου κεντρικού σχεδιασμού. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα και από τις αποχωρήσεις μικρών και μεγάλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το Μνημόνιο Τσίπρα.
Εκατομμύρια πολίτες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες είχαν τα βλέμματά τους στραμμένα με ελπίδα στην Ελλάδα -μάλιστα στις ευρωεκλογές του 2014 υπήρξε στην Ιταλία το κόμμα Lista L’Altra Europa con Tsipras- και είδαν με απογοήτευση μια αριστερή κυβέρνηση που ψήφισε όλα αυτά που δεν μπορούσε να ψηφίσει η προηγούμενη δεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά.
Η δικαιολογία πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόνος του απέναντι στους πρωθυπουργούς των άλλων ευρωπαϊκών χωρών δεν στέκει, γιατί αυτό το γνώριζε ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του, όταν προκαλούσαν τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου.
Επίσης, γνώριζαν πως η Ελλάδα είναι μια μικρή και αδύναμη χώρα – και σε εξαιρετικά δύσκολη θέση λόγω της χρεοκοπίας-, και όχι η Ισπανία.
Το λογικό θα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να περίμεναν τις εκλογές στην Ισπανία, ώστε να έχουν συμμάχους.
Τελικά, αυτό που κατάφεραν ήταν να ψηφίσουν το τρίτο Μνημόνιο και να αποδυναμώσουν και το Podemos που πετούσε στις δημοσκοπήσεις, πριν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.
Πανηγυρίστε τώρα για την άνοδο της Αριστεράς στην Ευρώπη. Και ετοιμαστείτε να πληρώσετε.