Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης | Αναμφίβολα η δολοφονική επίθεση στα γραφεία του γαλλικού σατυρικού περιοδικού Charlie Hebdo χρειάζεται να καταδικαστεί. Την ίδια στιγμή όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η συγκεκριμένη επίθεση αξιοποιείται από διάφορες πλευρές της άρχουσας τάξης – από την κυβέρνηση Ολάντ μέχρι τον Σαμαρά και τον Άδωνη, καθώς και από την ελληνική και ευρωπαϊκή ακροδεξιά, για να δημιουργήσουν αμφιβολίες και ρήγματα μέσα στους εργαζόμενους που παλεύουν για μια ελεύθερη κοινωνία, για να δικαιολογήσουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και για να ενισχύσουν την ρατσιστική και ισλαμοφοβική πολεμική κατά των μεταναστών εργαζομένων. Γι’ αυτό και μόνο το λόγο χρειάζεται να μην αφήσουμε να αξιοποιηθεί αυτή η ρητορική για τη δημιουργία και τη διάδοση ρατσιστικών απόψεων που θα δικαιολογούν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι ένα καθήκον αδιαπραγμάτευτο για όλους μας.
Η ισλαμοφοβία δεν είναι κάτι καινούργιο για την Ευρώπη. Ξεκίνησε από τις νατοϊκές επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ και με αφορμή την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, συνεχίστηκε και εξελίχθηκε με την προπαγάνδα περί τρομοκρατίας κατά των εργαζομένων σε Αίγυπτο, Λιβύη και Τυνησία που ξεσηκώθηκαν κατά των καθεστώτων των χωρών τους και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Η ισλαμοφοβία δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο ή μια στάση κάπως επιφυλακτική απέναντι στον ξένο όπου μας έρχεται από τις ανατολικές χώρες. Είναι επίσημος, θεσμοθετημένος ρατσισμός και καλλιεργείται από τις άρχουσες τάξεις στην Ευρώπη, την Αμερική και παντού.
Η καθημερινή ειδησεογραφία μπορεί να επιβεβαιώνει αυτή μας την τοποθέτηση. Και φυσικά, οι δηλώσεις Σαμαρά από την πρόσφατη προεκλογική του επίσκεψη στο ρατσιστικό Τείχος στον Έβρο «αυτός ο φράχτης που είναι πάνω από 10 χιλιόμετρα, είναι το αποτρεπτικό εμπόδιο που απέτρεψε την εισροή χιλιάδων λαθρομεταναστών, που έμπαιναν ανεξέλεγκτα μέσα στην Ελλάδα μέσω Θράκης και που είχαν δημιουργήσει χρόνια το τεράστιο πρόβλημα που έζησε όλος ο Ελληνικός λαός.» Και όλα αυτά τα λέει, προσπαθώντας να δημιουργήσει κλίμα υπέρ της κυβέρνησής του και θεωρώντας ότι η εργατική τάξη της χώρας μας ξέχασε ότι είναι ο ίδιος ο Σαμαράς που έφερε το Τρίτο Μνημόνιο, που αποσκοπεί να ισοπεδώσει τον παραγωγικό ιστό της χώρας και τα δημοκρατικά δικαιώματα, και ότι ένας μόλις χρόνος πέρασε από το φρικτό έγκλημα στο Φαρμακονήσι και ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είναι η μόνη υπεύθυνη.
Υπάρχει επίσης κάτι πολύ σημαντικό που δεν πρέπει να αγνοήσουμε. Η επίθεση έρχεται σε μία στιγμή όπου υπάρχει μια έξαρση της ισλαμοφοβίας. Στη Γερμανία της Μέρκελ πορείες που ξεκίνησαν με λίγες δεκάδες άτομα ενάντια στην «ισλαμική απειλή» όπως λένε, φτάσανε να γίνονται μαζικές διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων. Το κίνημα Pegida έχει βγει στους δρόμους κατά των μουσουλμάνων και των μεταναστών, καπηλεύοντας τις διαδηλώσεις της Δευτέρας που γκρέμισαν τη σταλινική δικτατορία στην ανατολική Ευρώπη, οι οποίες επαναλήφθηκαν πριν 15 χρόνια ενάντια στα μέτρα του Σρέντερ και ήταν αυτές από τις οποίες ξεπήδησε το νέο κόμμα της Αριστεράς.
Την ίδια στιγμή, και στη Βρετανία, διάφοροι πολιτικοί και ιδίως το ξενοφοβικό UKIP προσπαθούν να επωφεληθούν από το ρατσισμό. Παρόλα αυτά στη Γερμανία έχουν ήδη ξεκινήσει μαζικές αντιδιαδηλώσεις ενάντια στην ισλαμοφοβία, το ρατσισμό και την αντίστοιχη εκστρατεία της ακροδεξιάς που έχει την ανοχή και την προστασία της κυβέρνησης Μέρκελ. Συγκεκριμένα, στην πρώτη διαδήλωση που έγινε στην Κολωνία από οργανωμένους Ναζί, η αστυνομία τους άφησε να καταλάβουν το κέντρο της πόλης και η Μέρκελ δήλωσε «δεν έχουμε πρόβλημα με αυτές τις διαδηλώσεις αρκεί να μην είναι βίαιες». Ταυτόχρονα υπάρχει μία εκστρατεία από το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα που λένε ότι οι μετανάστες πρέπει να ενσωματωθούν πλήρως και μέσα στα σπίτια τους να μιλάνε Γερμανικά.
Απέναντι σε όλα αυτά και στον άμεσο κίνδυνο μιας μαζικής υστερίας με μόνο κριτήριο το θρήσκευμα και το χρώμα, το μεγαλύτερο χρέος μας είναι να προστατεύσουμε τις μουσουλμανικές κοινότητες της Ευρώπης καθώς και την ενότητα της τάξης μας, ανεξάρτητα θρησκείας ή όποιου άλλου διαχωρισμού υπάρχει. Χαρακτηριστική η δήλωση του Θανάση Καμπαγιάννη, δικηγόρου της Πολιτικής Αγωγής του αντιφασιστικού κινήματος και στη δίκη της Χρυσής Αυγής ότι «ξέρουμε καλά από την εμπειρία της 11ης Σεπτεμβρίου, ότι τέτοιες ενορχηστρωμένες υστερίες μετά από τρομοκρατικά χτυπήματα είναι που αποτελούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τις ελευθερίες, έτη φωτός περισσότερο από κάθε θρησκευτικό φονταμενταλισμό.» Τον δρόμο τον δείχνει το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Η μάχη να δεθεί το αντιρατσιστικό πρόταγμα με τον ενεργό αντιφασισμό, η αντιμετώπιση των κυβερνητικών αδιεξόδων και η ήττα της Χρυσής Αυγής στους δρόμους και στην κοινωνία και η επιτυχής εφαρμογή του στην χώρα μας είναι φάρος φωτεινός για τη συνέχεια.
Όπως επισημαίνει ο Λευτέρης Αραμπατζής στο άρθρο του “21 Μάρτη – Διεθνής Μέρα Δράσης” που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη «η καμπάνια που ξεκίνησε για τις 21 Μάρτη (ημέρα διεθνούς αντιφασιστικής δράσης) είναι πολύ κρίσιμη, χρειάζεται να πάρει πανευρωπαϊκά χαρακτηριστικά και νομίζω ότι και για τη Γερμανία και για όλη την Ευρώπη είναι ο καλύτερος τρόπος συμπαράστασης στο κίνημα στην Ελλάδα, που ξεφορτώθηκε μία δεξιά κυβέρνηση και παλεύει για να τα πάρει όλα πίσω.»
Όσον αφορά το περιοδικό Charlie Hebdo, και για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, είχε πάψει εδώ και καιρό να είναι ένα περιοδικό αντίστοιχο του Hara Kiri, από το οποίο προέρχεται, ούτε ήταν το αντίστοιχο του Private Eye, όπως έχουν προτείνει διάφοροι σχολιαστές. Εδώ και καιρό είχε αναδειχθεί ως ένα όργανο ειδικό στις προκλητικές και ρατσιστικές επιθέσεις στο Ισλάμ. Προφανώς και αυτό δεν δικαιολογεί την δολοφονική επίθεση αλλά μας δίνει το απαραίτητο υπόβαθρο. Και φυσικά να μην ξεχάσουμε το βαθύ μίσος που δημιουργείται από την ιμπεριαλιστική πολιτική, τις σφαγές και τους πολέμους της «δημοκρατικής και ανεκτικής» Δύσης. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι απλά ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, εξάλλου οι ISIS δεν είναι άλλοι από πρώην συμμάχους των ΗΠΑ στον περίφημο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, αλλά και η ανάπτυξη ισλαμοφοβικών χαρακτηριστικών καθώς και η ανάπτυξη στρατοπέδων συγκέντρωσης που μαντρώνουν τους μετανάστες, κατά κύριο λόγο μουσουλμάνους, και οι μαζικές δολοφονίες πολλών από αυτούς στα νερά της Μεσογείου.
Το Charlie Hebdo είχε κρίνει αυτή την πολιτική αλλά παράλληλα την προωθούσε, δίνοντας την κατάλληλη “αριστερή” κάλυψη, προμοτάροντας τις επιθέσεις κατά των μουσουλμάνων και αποδεχόμενο την Μαρί Λεπέν όχι ως ακροδεξιά πολιτικό αλλά ως τμήμα του “δημοκρατικού τόξου”.
Γι’ αυτό ο μονός τρόπος για να αντιμετωπιστεί αυτή η πολιτική χρειάζεται ξεκάθαρη αντικαπιταλιστική, αντιρατσιστική, αντιφασιστική και αντιπολεμική στράτευση, στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία, στις εκκλησίες και στα τζαμιά, διεκδικώντας να τσακίσουμε τις φασιστικές συμμορίες, να ανοίξουν τα σύνορα για όλους τους εργάτες, να πάρουν ιθαγένεια όλα τα παιδιά και να ενισχύσουμε την δράση μας χωρίς κοινοβουλευτικές και εκλογικές αναμονές. Και όπως έχουμε πει πολλές φορές από αυτό εδώ το βήμα: άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
1) με στοιχεία από την βρετανική σοσιαλιστική εφημερίδα “Socialist Worker” και από τη βδομαδιάτικη εφημερίδα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς “Εργατική Αλληλεγγύη” και από το άρθρο του Νίκου Λούντου “Ο ρατσισμός δεν είναι “ελευθερία λόγου” στο περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω
2) διαβάστε επίσης το παλιότερο άρθρο μας Η ισλαμοφοβική ταινία, ο γέρων Παστίτσιος και η Αριστερά (Αγώνας της Κρήτης, 2.10.2012)