Η ηγεμονία των Αριστερών ιδεών

Του Δήμου Χλωπτσιούδη

Για τη ρητορεία του Σαμαρά αναφερθήκαμε αρκετές φορές. Ωστόσο, φαίνεται πως επιμένει όλο και περισσότερο στο διχαστικό και μετεμφυλιακής λογικής επιχείρημα της αριστερής ιδεολογικής κυριαρχίας.

Αναφερόμενος στη μεγάλη ενιαία κεντροδεξιά, δηλαδή το δεξιό μοντέλο νεοφιλελεύθερης πολιτικής με βάση τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό (sic), τόνισε ακόμα μία φορά την ανάγκη να τελειώσει η ηγεμονία των Αριστερών ιδεών στην Ελλάδα, ώστε να βρει ξανά η χώρα μας και ο λαός μας τις ιδέες που του ταιριάζουν καλύτερα. Τις ιδέες και τις αξίες που μπορούν να απελευθερώσουν τις αστείρευτες δυνάμεις που κρύβει ο Έλληνας μέσα του. Οι Αριστερές ιδέες δοκιμάστηκαν διεθνώς. Παντού κατέρρευσαν! Στην Ελλάδα επικράτησαν και οδήγησαν στο σημείο μηδέν.

Στην ουσία ο Σαμαράς επιδιώκει να στρέψει κατά της αριστεράς όχι μόνο τους φιλελεύθερους, αλλά και προοδευτικούς πολίτες που συνδέονται με κόμμα γύρω από την αριστερά (ή έτσι το βλέπουν εκείνοι) όπως η ΔΗΜΑΡ ή το ΠΑΣΟΚ.

Πρόκειται για το πολυφορεμένο επιχείρημα -φιλελεύθερων σοσιαλδημοκρατών και δεξιών- πως για τα κακά της μεταπολιτευτικής περιόδου ευθύνεται η ηγεμονία των αριστερών ιδεών. Στην ουσία είναι μια πολιτική απάτη, ένα συνειδητό σοφιστικό ψεύδος με μοναδικό σκοπό να αναπαραγάγει το εγχώριο δικομματικό πολιτικό σύστημα ώστε αυτό να νομιμοποιείται στα μάτια της κοινωνίας τις αντιλαϊκές και αποτυχημένες επιλογές του.

Βέβαια, ο κ. Σαμαράς δεν τολμά να θέσει το ζήτημα της πνευματικής ένδειας και ανικανότητας των εγχώριων φιλελεύθερων να δημιουργήσουν ιδεολογικό ρεύμα. Μάλιστα, αντί να προσπαθήσουν να γεννήσουν μία ιδεολογία ή να κυριαρχήσει η δική τους, μεταχειρίζονται το μετανεωτερικό μηδενισμό του παρελθόντος ως μόνο μέσο να χτυπήσουν την αριστερά.

Αν δούμε όμως ποια είναι αυτή η αριστερή κυριαρχία, θα δούμε ότι ο λόγος για τις συνδικαλιστικές κατακτήσεις. Πρόκειται για μία διχαστική ρητορεία που επιτίθεται ευθέως στο συνδικαλιστικό κίνημα, ταυτίζοντας τις διεκδικήσεις των μισθωτών και δημοσίων υπαλλήλων με την αριστερά.

Ουσιαστικά, η ρητορεία του Σαμαρά έρχεται σε μία άλλη νότα να ενισχύσει διχαστικό στίγμα που επιχείρησε στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση. Με τη στροφή προς το συντηρητισμό και την επίκληση των νοικοκυραίων και τις δημιουργικές δυνάμεις, θεωρεί ότι θα ενισχύσει τα εκλογικά του ποσοστά. Αδιαφορεί για τις συνέπειες που η μικροπολιτική του μπορεί να έχει στην κοινωνία; Γιατί με την επίθεση αυτή κατά της αριστεράς προσπαθεί να πολώσει το προεκλογικό κλίμα με συνέπειες που τώρα δεν είναι εύκολο να εξεταστούν.

Είναι η ίδια λογική που θέλει να μετατρέψει τις εκλογές σε δημοψήφισμα (sic). Γιατί όποιος βάζει το λαό μπροστά σε διλήμματα τότε όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα στον τόπο, αλλά τον γυρίζει πολύ πίσω στο παρελθόν. Όσο κυριάρχησε ιδεολογικά η αριστερά στην Ελλάδα, τόσο οι εκλογές είναι δημοψήφισμα. Και δυστυχώς, πολλοί πολίτες και φίλοι δε βλέπουν το χαοτικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας πόλωσης. Ειδικά τη στιγμή που ούτε καν το ΚΚΕ δε θέτει ζήτημα δημοψηφίσματος…

Και δεν είναι μόνο το διλημματικό πρόβλημα μιας τέτοιας διχαστικής ρητορείας. Το κυριότερο ζήτημα που πρέπει να λάβουμε υπόψη είναι ο επιχειρούμενος αποπροσανατολισμός. Η μετάθεση των ευθυνών στην αριστερά, απαλλάσσει τις εγχώριες φιλελεύθερες δυνάμεις από την ευθύνη για την ασκούμενη οικονομική πολιτική (του απώτερου και πρόσφατου παρελθόντος).

Με αγωνία η κυρίαρχη -και μόνη επιβιώσασα- ΝΔ προσπαθεί να κρύψει τη βασική της πολιτική επιδίωξη που δεν της επιτρέπει σύγκρουση με ευρωπαϊκές νεοφιλελεύθερες δυνάμεις Γιατί στην τελική γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν έχει σκοπό να μεταστρέψει την πολιτική μονόπλευρης λιτότητας, την οποία υπηρέτησε και με τη συγκυβέρνηση και αποτελεί πάγια πολιτική της παράταξης και υπηρετεί την ιδεολογία της.

Ένας  άλλος στόχος αυτής της λειτουργίας της σαμαρικής δημαγωγίας είναι η διάλυση από τα κάτω των κοινωνικών κινημάτων. Προσπαθεί να άρει εμπόδια -ιδεολογικού φαινομενικά τύπου- για το σχηματισμό ενός ευρέος μετώπου κόντρα στα οικονομικά συμφέροντα της εγχώριας κι ευρωπαϊκής ελίτ που εκπροσωπεί. Και όποιος θέλει να περιορίσει τη δύναμη της αριστεράς, πρέπει πρωτίστως να διαλύσει το κίνημα στο οποίο αυτή στηρίζεται.

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η αριστερά γεννάται και γιγαντώνεται μέσα από το κίνημα. Όσο οι επιθέσεις στοχεύουν στην αριστερά, απώτερος στόχος είναι η διάλυση του κοινωνικού μετώπου που υπερασπίζεται τον κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους και την οικονομική επιβίωση των πολιτών.

* Ο Δήμος Χλωπτσιούδης είναι Ιστορικός, Φιλόλογος και διαχειριστής του blog «Ο Δείμος του Πολίτη»

"google ad"