Του Ειρηναίου Μαράκη
Χωρίς αμφιβολία βρισκόμαστε στην εποχή όπου η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης χτυπάει όχι μόνο τις οικονομικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης, αλλά και τα ίδια τα δημοκρατικά δικαιώματα. 
Το αστικό κράτος που σε περιόδους ευημερίας κρατούσε τα δημοκρατικά προσχήματα, τώρα ωμά και απροκάλυπτα εφαρμόζει τις χειρότερες μεθόδους καταστολής που μπορεί να φανταστεί κανείς. Το παραμικρό που δεν ακολουθεί τις κυρίαρχες αντιλήψεις βρίσκεται υπό διωγμόν, είτε κάποια δράση πολιτών που παλεύει ενάντια στην υφιστάμενη κρίση, είτε μια σατιρική σελίδα στο facebook όπως αυτή του γνωστού και μη εξαιρετέου “γέροντα Παστίτισιου”.
Όμως, ακόμα και οι πιο υποψιασμένοι από εμάς δεν περίμεναμε ότι αναρτήσεις στα social media του τύπου “Pussy Riot, Γέροντας Παστίτσιος, κοινός αγώνας”, με αφορμή το επικείμενο (τότε) κλείσιμο της σελίδας, θα ήταν πιο επίκαιρες και αληθινές από ποτέ. Όμως, συνέβη κι αυτό, με τη σύλληψη του διαχειριστή της σελίδας “γέροντας Παστίτσιος”, ύστερα από καταγγελίες και επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Χρήστου Παππά. Παρατηρούμε λοιπόν, να βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της υπάρχουσας πολιτικής κατάστασης όπου αποδεδειγμένα δολοφόνοι και ληστές, μέλη μιας νεοναζιστικής συμμορίας, υπερασπιστές μιας δολοφονικής εξουσίας, βρίσκονται ελεύθεροι να κατηγορούν άλλους ως καταπατητές της ελευθερίας! Ας μην ξεχνάμε επίσης, γιατί στον δύσμοιρο αυτό τόπο υπάρχει η κακή συνήθεια να ξεχνάμε, ότι ο συνεργός του νεοναζί βομβιστή της Σπάρτης, όπου οι αρχές ανακάλυψαν 60 βόμβες στο σπίτι του, παραμένει ελεύθερος όπως ελεύθεροι παραμένουν οι συνεργοί της Siemens, του Βατοπεδίου, του Χρηματιστηρίου, των ιδιωτικοποιήσεων. Των ίδιων που με χαρά καλλιεργούν το μίσος ενάντια σε καθετί διαφορετικό και σκίζουν τα ιμάτια τους όταν αγγίζονται τα δικά τους ιερά και όσια, όχι η πίστη στον Θεό βέβαια αλλά η πίστη στην συσσώρευση χρήματος κι υπεραξίας!
Δυστυχώς, γνωρίζουμε καλά ότι η λογοκρισία και η επίθεση σε οποιοδήποτε έργο της διάνοιας που δεν υποτάσσεται στις διαθέσεις των αρχόντων δεν αποτελούν καινούργια φαινόμενα. Όμως, στην σακάτικη εποχή μας, με την κρατική καταστολή και την ακροδεξιά βία σε έξαρση θα επαναλαμβάνονται όλο και συχνότερα. Πολλοί που δεν έχουν ξεκάθαρη την εικόνα παραπλανούνται και πέφτουν θύματα ιδεολογικής τρομοκρατίας. Νιώθουν ότι βρισκόνται στη Ζώνη του Λυκόφωτος. Κι αυτή τη φορά, το γνωρίζουμε καλά, δεν πρόκειται περί μυθοπλασίας… Το πώς πρέπει να απαντήσουμε είναι πιο αναγκαίο από ποτέ. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του οργανώνοντας την αντίσταση μας ενάντια σε αυτά τα φαινόμενα, με μαζικές συνελεύσεις γειτόνιων, φόρουμ, εργατικές και αντιφασιστικές επιτροπές, αντιμετωπίζοντας τα ζητήματα με τη σοβαρότητα που τους αξίζει. Δεύτερο, και σε απόλυτη συνάρτηση με τις κοινωνικές αναγκαιότητες, να εμπλουτίσουμε τον καθημερινό διάλογο με τα πλούσια παραδείγματα της ιστορίας αυτού του τόπου που στάθηκε πάντοτε αλληλέγγυος στον πρόσφυγα και τον κατατρεγμένο. Αν δεν τολμήσουμε να μιλήσουμε για αυτά τα ζητήματα, τότε άλλοι θα βρουν λύσεις που δεν θα μας αρέσουν…
Η ισλαμοφοβική ταινία κι η Αριστερά
Αξίζει να σημειώσουμε, επειδή αρκετοί κάνουν το συσχετισμό με την τελευταία ταινία για τον Μωάμεθ, ότι ο “γέρων Παστίτσιος” ήταν μια σατιρική σελίδα που στόχευε τον θρησκευτικό και πολιτικό φανατισμό των διωκτών της, εκφραστών του Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια, ενώ η ταινία είναι ένα καθαρά ρατσιστικό κατασκεύασμα, το οποίο έγινε γνωστό μέσα από δίκτυα φανατικών ακροδεξιών χριστιανών στις Η.Π.Α., που στοχεύει την πολιτιστική και κοινωνική ταυτότητα των μουσουλμάνων αδελφών μας. Ως εκ τούτου, οι διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στη Μέση Ανατολή και στην Ευρώπη δεν είναι αποτέλεσμα ενός ισλαμιστικού παροξυσμού που μπορούσε να καταλαγιάσει με δηλώσεις απόστασης από την αμερικάνικη κυβέρνηση ή με γενικές αναφορές περί ανεγκέφαλων και φανατισμένων. Αντίθετα, η ταινία ήταν μια ακόμη αφορμή να εκφραστεί η γόνιμη αντιιμπεριαλιστική οργή που υπάρχει από άκρη σε άκρη του μουσουλμανικού κόσμου. Αυτή η οργή παίρνει κάποιες φορές και θρησκευτικό χαρακτήρα αλλά όχι πάντα. Στην Αίγυπτο, για παράδειγμα, την ίδια στιγμή που εξελίσσονται οι διαδηλώσεις για την ταινία, η εργατική τάξη δίνει μια σημαντικότερη και δυνατότερη μάχη έχοντας ξεκινήσει ένα νέο απεργιακό κύμα από την Αλεξάνδρεια μέχρι το Ασουάν. Υπάρχουν και μαρτυρίες όπου αρκετοί διαδηλωτές που επέστρεφαν από την πλατεία Ταχρίρ στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στην ισλαμοφοβική ταινία, σταματούσαν στο Υπουργείο Παιδείας, όπου υπήρχε διαδήλωση εκπαιδευτικών από την έναρξη της σχολικής χρονιάς, και φώναζαν τα συνθήματα των απεργών. Διπλή απόδειξη, ότι η μουσουλμανική εργατική τάξη αναγνωρίζει τα προβλήματα που έχουν τεθεί παγκόσμια μετά την έναρξη της καπιταλιστικής κρίσης κι ότι η Αραβική Άνοιξη δηλώνει παρόν, διατηρεί τη δυναμική της και συνεχίζει να μπολιάζει γόνιμα τον αγώνα για μια διαφορετική κοινωνική προοπτική.
Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και απόλυτα ειλικρινείς, ότι μόνο μέσα από τους αγώνες και την κατανόηση των κοινών προβλημάτων μας μπορούν να σπάσουν οι καθυστερημένες αντιλήψεις των θρησκειών και της κατεστημένης ηθικής. Η αυτόματη κίνηση του κόσμου να διεκδικήσει μια άλλη ζωή είναι ένα πρώτο βήμα. Στην Αριστερά πέφτει το βάρος να οργανώσει αυτή την ανάγκη προς μια νικηφόρα αγωνιστική πορεία. Δυστυχώς, ακόμα κι εδώ, μεγάλο μέρος της Αριστεράς, βρίσκεται πίσω από τις ανάγκες της εποχής βάζοντας βούτυρο στο ψωμί του χρυσαυγήτικου σκυλιού, αφού ταυτίζει άκριτα και με διάθεση υποτίμησης των προβλημάτων, τις ακροδεξιές αντιδράσεις ενάντια στη σατιρική σελίδα με τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας των μουσουλμάνων συμπολιτών μας. Γιατί αποτελεί λάθος τεράστιας στρατηγικής σημασίας, όταν θέτεις προαπαιτούμενα σε αλλόθρησκους συναγωνιστές, μιλώντας πρώτα για θρησκευτική απελευθέρωση και μετά για πολιτική αφού περιορίζεις στο ελάχιστο την δυνατότητα σύγκλισης σε κοινές πολιτικές μάχες. Μαχών που μπορούν να είναι η αφορμή για μια συντριπτική νίκη του κόσμου της εργασίας ενάντια σε αυτόν του κεφαλαίου. Κανείς ασφαλώς δεν διαφωνεί ότι οι θρησκείες αναπαράγουν την καταπίεση σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού όμως θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε αφηρημένες ιδέες αλλά υπαρκτούς ανθρώπους που ζουν κι αγωνίζονται ενάντια σε πολύ υλικές συνθήκες ζωής όπως είναι η φτώχεια, η ανεργία, ο αγώνας για το πενιχρό μεροκάματα, ο φόβος της μετανάστευσης – κοινά προβλήματα σε ντόπιους και μετανάστες. Για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, η θρησκεία είναι “η καρδιά σε έναν άκαρδο κόσμο” και κανείς δεν επιτρέπεται να υποτιμά αυτά τα φαινόμενα για χάρη κάποιας – ενίοτε απροσδιόριστης – επαναστατικής καθαρότητας. Ας μάθουμε καλά λοιπόν, ότι αν υψώνουμε νέα τείχη αναμέσα μας, τότε υπηρετούμε το “διαίρει και βασίλευε” της άρχουσας τάξης και όχι το “η ισχύς εν τη ενώσει” που τόσο έχουμε ανάγκη.