«Τον μπάσταρδο, της νυφίτσας το γιο, τον κιτρινιάρη!», μούγκρισε ο παππούς, διαβάζοντας την τελευταία του δήλωση του εξοχότατου κ. Roesler για την Ελλάδα και γύρισε, μέσα στα νεύρα, σελίδα στην εφημερίδα του. 
Έπιασε με τρεμάμενο χέρι το φλιτζανάκι του και ρούφηξε δυνατά μια γουλιά καφέ. Με κοίταξε με αγριεμένο μάτι κι αμέσως αποφάσισα ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να του πω το υπολογισμένο με ακρίβεια ποσό της φορολογικής του υποχρέωσης για την πενιχρή σύνταξη που έπαιρνε μετά σαράντα-τόσα χρόνια δουλειάς στα ασβεστοκάμινα.
Όμως βρε παππού μου, δε σου φταίει το χρώμα του πετσιού του κ. Roesler, έκανα να του πω, αλλά κράτησα τη σκέψη για τον εαυτό μου. Δεν ήταν η στιγμή να εκνευρίσω περισσότερο τον παππού.
Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες του γενεαλογικού δένδρου του κ. αντιπρόεδρου της γερμανικής κυβέρνησης. Μπορεί να είναι και μπάσταρδος, όπως λέει κι ο παππούς, βιετναμέζας καλλονής από το γερμανικό σπέρμα του κ. Roesler ή υιοθετημένο ορφανό. Βλέποντας το όμορφο αντιπαθητικό του πρόσωπο στη φωτογραφία της εφημερίδας, που μαρτυρά ανακάτεμα αίματος από διαφορετικές ράτσες, καταλήγω στην πρώτη εκδοχή. Όμως δεν έχει σημασία τι αίμα τρέχει στις φλέβες του κ. αντιπρόεδρου. Για να γίνει κανείς θρασύς και λαϊκιστής πολιτικάντης όπως ο κ. Roesler, παίζει ρόλο ο φαινότυπος κι όχι ο γονότυπος. Φταίει η γερμανική εκπαίδευση που, ασφαλώς, θα πλήρωσε ακριβά στον κανακάρη του ο πατήρ Roesler -όχι τα γονίδιά του…
Αυτό το λάθος το κάνομε συχνά όλοι μας, όχι μόνον ο παππούς, στη φυσική μας ροπή προς τον ρατσισμό. Στην προκειμένη περίπτωση κατηγορούμε περισσότερο «τον μπάσταρδο, της νυφίτσας το γιο, τον κιτρινιάρη!» και λιγότερο τον υπάλληλο, κύριος οίδε ποιών συμφερόντων, το νεοφιλελεύθερο τσουτσέκι της γερμανικής “Realpolitik”…
Πίνομε και τραγουδάμε: «Αλβανέ, Αλβανέ, δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ», αλλά βαθιά μέσα μας ξέρομε ότι κάποια παιδιά Αλβανών, είναι ομορφότερα, εξυπνότερα, ευγενικότερα από τα δικά μας…
Οικτίρομε τους παράνομους μετανάστες, αυτούς τους μαυριδερούς παρίες που εμείς οι γαλλομαθείς λέμε με κομψότητα “sans-papiers” γιατί έχομε κι ευαισθησίες και δε μας πάει να τους πούμε λαθρομετανάστες, επειδή δεν υπάρχουνε –λέμε- άνθρωποι λαθραίοι. Μόνο λαθραίες πολιτικές υπάρχουνε σαν αυτή που υπαγορεύει η δεύτερη συνθήκη του Δουβλίνου. Που την τηρούνε, οι κυβερνήτες μας αυτή τη συνθήκη, με ευλαβική δουλικότητα, γνήσιοι απόγονοι του Χατζηαβάτη… Κι ίσως να είναι και η μόνη συνθήκη που τηρούνε κατά γράμμα!!! Δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι. Χωριάτης ο κ. Roesler, εν προκειμένω…
Οικτίρομε, λοιπόν, τους παράνομους μετανάστες, γιατί μας παίρνουνε τις δουλειές, λες και θα καταδεχόμασταν να πιάσομε το σκαλιστήρι, να σκάψομε τριακόσια μέτρα αυλάκι να βάλομε καμιά πατάτα που τις αγοράζομε από την Αίγυπτο ή κανένα σκόρδο που τα αγοράζομε από την Κίνα, συσκευασμένα στην Ιταλία. Ούτε να συσκευάσομε κινέζικα σκόρδα δεν είμαστε, φαίνεται, άξιοι. Προτιμάμε να στηνόμαστε τριακόσια μέτρα ουρά, έξω από τα πολιτικά γραφεία για ν’ ανταλλάξομε την ψήφο μας, αντί να μαζευτούμε να χτίσομε με τούβλα τις πόρτες των πολιτικών γραφείων με τους πολιτευτές κλεισμένους μέσα και μετά να κάτσομε να κουβεντιάσομε σαν άνθρωποι. Να κουβεντιάσουμε όχι για το θράσος του κ. Roesler, αλλά για το πώς θα ξαναχτίσομε αυτά που μέσα σε ηδονιστικές παραισθήσεις δεκαετιών και τις πιστωτικές κάρτες στο χέρι, σα γνήσιοι αρχοντοχωριάτες, αφήσαμε να ρημάξουνε…