Του Γιώργου Σανδαλάκη
Πρώτα υπογράψανε όλα τα μνημόνια, μετά δώσανε όλη τη δημόσια περιουσία προς “αξιοποίηση” στο Υπερταμείο και τώρα θυμήθηκαν ότι το ΣτΕ είναι μνημονιακό;
Ξαφνικά έγινε η κυβέρνηση αντιμνημονιακή;
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση χρειάζεται κάποια ζητήματα για να μπορεί να διχάζει και να πουλά αριστεροσύνη. Οι τηλεοπτικές άδειες είναι ένα από αυτά τα ζητήματα. Ένα άλλο είναι το προσφυγικό. Ένα ακόμα ο διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας. Βλέπετε είχαν σκεφθεί προφανώς στην κυβέρνηση, ότι μπορεί να εφαρμόσουμε μνημόνια και αντιλαϊκές πολιτικές, αλλά όσο θα υπάρχουν αυτά τα ζητήματα, θα μπορούμε να διατηρούμε το “ηθικό πλεονέκτημα” ότι, να, δείτε, εμείς συγκρουόμαστε με τους ισχυρούς για το συμφέρον του λαού.
Όλα αυτά τα ζητήματα η κυβέρνηση τα χρησιμοποιεί άκρως καιροσκοπικά για να κρύψει τον ελέφαντα που περπατά ελεύθερος μέσα στο δωμάτιο: το γεγονός ότι πρόκειται για μια βαθιά αντιλαϊκή κυβέρνηση που συνυπέγραψε ένα πολύ σκληρό μνημόνιο και εφαρμόζει ακραία μέτρα λιτότητας και νεοφιλελεύθερες πολιτικές που θα έκαναν ακόμα και τη Θάτσερ να δυσανασχετήσει.
Βεβαίως η κυβέρνηση λέει ότι δε φταίει αυτή και ότι εξαναγκάστηκε να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα εξαιτίας της “καμμένης γης” που παρέλαβε από τους προηγούμενους. Και υπερθεματίζουν: 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει;
Το “παραλάβαμε καμένη γη” είναι η διαχρονική ρήση που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί για να ρίξουν την ευθύνη στους προηγούμενους. Την είπε πρώτος ο Ανδρέας Παπανδρέου τον Οκτώβρη του 1981 και από τότε σχεδόν κάθε κυβερνήτης που πέρασε από αυτή τη χώρα χρησιμοποιεί αυτή ή παρόμοιες εκφράσεις για να μην αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν για τη μη τήρηση των προεκλογικών υποσχέσεων. Διαρκώς φταίνε οι άλλοι γιατί ποτέ δε φταίει αυτός που κυβερνά. Πολύ βολικό.
Και δεν είναι περίεργο, αν και όλοι αναλαμβάνουν καμμένη γη, ουδείς σκέπτεται να σταματήσει τη φωτιά που κατακαίει τη χώρα. Κι έτσι, όλοι συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν οι άλλοι. Πλέον, συνεχίζουν με την εφαρμογή των μνημονίων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει με τις πολιτικές λιτότητες και τα νεοφιλελεύθερα πειράματα πάνω στο σώμα της κοινωνίας, αλλά επειδή φταίνε οι άλλοι, όχι επειδή φταίει αυτός. Βολικό.
Τώρα, το ζήτημα των αδειών ήταν ένας προνομιούχος τομέας.
Είχαν σκεφθεί στην κυβέρνηση, ότι δεν αρκεί να λένε ότι αναλάβανε καμμένη γη σα τους προηγούμενους, και χρειάζεται να αποδείξουν πως πράγματι συγκρούονται με τα συμφέροντα, σε αντίθεση με τους προηγούμενους. Δεν πρωτοτυπήσαν βέβαια ούτε εδώ. Η σύγκρουση με τη διαπλοκή είναι μία συνήθης στρατηγική που ακολουθούν βαθιά αντιλαϊκές κυβερνήσεις, στην Ελλάδα και αλλού.
Σκέφτηκαν λοιπόν, αν περάσει ο νόμος, καλώς. Χτυπιόμαστε με το κατεστημένο, κερδίζουμε, και τα λεφτά – τα ψίχουλα σε σχέση με αυτά που έχουν ληστευθεί τα προηγούμενα χρόνια – τα επιστρέφουμε στον λαό. Αν πάλι κηρυχθεί ο νόμος αντισυνταγματικός, τότε το κατεστημένο μας κάνει πόλεμο και εμείς πολεμάμε για να προασπίσουμε τα συμφέροντα του λαού.
Πρόκειται για έναν τέχνασμα, έναν πολιτικαντισμό, μια ακόμα ψευδαίσθηση που η κυβέρνηση δημιούργησε για να τραβήξει το βλέμμα των πολιτών μακριά από την πραγματικότητα, από αυτές που κατασκευάζει και ενίοτε τις πιστεύουν και οι ίδιοι οι πολιτικοί της, ίσως για να ξεγελούν τους εαυτό τους, και να μπορούν να κοιμούνται τα βράδια. Παραμύθια κι αυτ-απάτες για μικρά παιδιά.
Γιατί είναι παραμύθι ότι η κυβέρνηση τα έχει βάλει με τα κατεστημένα.
Η κυβέρνηση συμβιβάστηκε ολικά, συναγελάζεται μαζί με τα μεγάλα συμφέρονται, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, προσπαθεί με κάθε τρόπο να δημιουργήσει τα δικά της κατεστημένα. Δεν είναι απέναντι από το σύστημα αυτή η κυβέρνηση, απλά προσπαθεί να δημιουργήσει αρκετό χώρο για αυτήν εντός αυτού του διεφθαρμένου συστήματος. Θέλει να το αναδιαρθρώσει, να το “εκσυγχρονίσει”.
Για να δικαιολογήσει αυτή την προσπάθειά της να χωρέσει μέσα σε ένα σύστημα βαθιά διεφθαρμένο, πρέπει να πείσει τους πολίτες ότι το κάνει για το δικό τους συμφέρον.
Αλλά οι πολίτες έχουν γυρίσει την πλάτη τους. Και ακόμα και μετά από αυτή την εξέλιξη και την προσπάθεια πόλωσης που θέλησαν να δημιουργήσουν με τους λόγους περί παιδιών που δε θα πάνε σχολείο και νοσοκομεία που θα υπολειτουργήσουν εξαιτίας της απόφασης του κακού ΣτΕ, λίγοι συγκινήθηκαν. Στην ουσία, μόνο οι κομματικοί στρατοί και κάποιοι αυλοκόλακες, από αυτούς που υπάρχουν σε κάθε κόμμα για να γλύφους τους πολιτικούς μπας και αρπάξουν κανά ψίχουλο. Αυτοί οι στρατοί υπήρχαν και με τους προηγούμενους, τώρα υπάρχουν και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Συχνάζουν σε προφίλ πολιτικών στο facebook και είναι βασιλικότεροι του βασιλέως. Πολλοί από αυτούς μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο, αναλόγως με το ποιος βρίσκεται στην εξουσία. Αλλά κάθε φορά είναι εκεί, να προασπίσουν τον εκάστοτε αγαπημένο τους πολιτικό και να δοξάσουν το μεγαλείο του, να του πουν πόσο καλός είναι. Η κολακεία, φαίνεται, όπως και η καμμένη γη, έχει συνέχεια σε αυτή τη χώρα. To κράτος έχει συνέχεια.
Οι υπόλοιποι, οι πραγματικοί άνθρωποι αυτής της χώρας, αυτοί που έχουν αξιοπρέπεια και κρίση έχουν αποστασιοποιηθεί, αντιδρούν βουβά. Αφοσιώνονται στα προβλήματα που σχετίζονται με την επιβίωσή τους. Πολλοί έφυγαν από τη χώρα. Κι όσοι μένουν αγωνίζονται για μια επιβίωση που θα πρέπει να κατακτηθεί μέσα σε μια κολασμένη καθημερινότητα από την οποία πουθενά δε διαφαίνεται κάποια πραγματική διέξοδος. Και αυτό, συμβαίνει πρώτη φορά με κυβέρνηση Αριστεράς.
Με ή χωρίς σύγκρουση με τα κατεστημένα και το μνημονιακό ΣτΕ…
Και σαν ένας αντιστραμμένος καθρέπτης, φαίνεται πως, αν η προηγούμενη κυβέρνηση έπεσε από τις λαϊκές αντιδράσεις, αυτή κινδυνέυει να πέσει από τη λαϊκή σιωπή. Έτσι πλέον αντιδρούν οι πολίτες. Βουβά. Δίχως να λένε λέξη.