Παλιά, πριν φτιαχθεί η εθνική οδός προς Κολυμπάρι και Κίσσαμο, δεν υπήρχε “Λεωφόρος Καζαντζάκη”. Υπήρχε το Βαμβακόπουλο, οι μικρές γειτονιές που θύμιζαν χωριό δίπλα στην πόλη. Όταν όμως πλάτυνε ο δρόμος και ονομάστηκε “λεωφόρος” η συχνότητα διέλευσης των αυτοκινήτων αυξήθηκε, όπως αυξήθηκαν και οι ταχύτητες.
Βεβαίως, η Λεωφόρος Καζαντζάκη δεν είναι πραγματικά λεωφόρος.
Δεν υπάρχουν πεζόδρομοι, ο δρόμος είναι σε κακό χάλι, δεν υπάρχουν φανάρια, όμως εκεί βρίσκονται τα σπίτια απλών οικογενειών που διατρεχουν την οποιαδήποτε στιγμή μεγάλο κίνδυνο από τις πολύ υψηλές ταχύτητες που αναπτύσσουν τα οχήματα.
Πολλές φορές τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια εκμεταλλευόμενα την ευθεία αναπτύσσουν ταχύτητες, 80, 90, 100 χιλιομέτρων/ώρα μέσα στην πυκνοκατοικημένη περιοχή του Βαμβακόπουλου, κυρίως από την πλευρά της εκκλησίας του Αγίου Στυλιανού μέχρι και την διασταύρωση της εθνικής.
Οι κάτοικοι με κίνδυνο της ζωής τους προσπαθούν να περάσουν απέναντι στον δρόμο, για να πάνε στα χωράφια τους ή σε κάποιο άλλο σπίτι ή σε επιχείρηση. Τα οχήματα δε σέβονται κανένα απολύτως κανόνα, φέρονται σα η κατ’ όνομα “Λεωφόρος” να είναι οδός ταχείας κυκλοφορίας. Δεν κόβουν ταχύτητα στους πεζούς, κι άλλωστε και η αστυνομία δε φαίνεται να δείχνει και κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη τήρηση του νόμου.
Στην κατοικημένη περιοχή της Λεωφόρους Καζαντζάκη τα οχήματα τρέχουν σα να βρίσκονται σε εθνική οδό.
Ατυχήματα έχουν συμβεί πολλά στη “Λεωφόρο Καζαντζάκη” και θανατηφόρα, αλλά δεν υπήρξε ακόμα κάποιο τόσο τραγικό τροχαίο, όπως αυτά που υπήρξαν σε άλλες περιοχές, όπως αυτό με τον Γιάννη και τη Στέλλα, τους φοιτητές έξω απο το Πολυτεχνείο Κρήτης, που οδήγησε στην τοποθέτηση φαναριών.
Σκεφτείτε, ότι συζητάμε στα Χανιά ότι για να γίνουν αυτά τα βασικα που πρέπει να γίνουν, θα πρέπει πρώτα να έχουμε κάποιο τραγικό γεγονός. Για να μπουν φανάρια. Για να μην τρέχουν σα δαιμονισμένα τα οχήματα.
Για να μην έχουμε θύματα.
Η Λεωφόρος Καζαντζάκη είναι μόνο κατ’ όνομα Λεωφόρος. Και προφανώς δεν είναι οδός ταχειας κυκλοφορίας. Επιτέλους, κι η Πολιτεία ας κάνει αυτά που πρέπει, δίχως να περιμένει κάποια τραγωδία.