Η συγκεκριμένη συνέντευξη υλοποιήθηκε στα πλαίσια της πτυχιακής μου εργασίας με θέμα «Πολιτικές λιτότητας και ψυχική υγεία» και αφορούσε τα μέλη του Σωματείου Αλληλοβοήθειας Οφειλετών Ρεθύμνου. Ο Βασίλης (ψευδώνυμο) ήταν τότε 45 ετών και παντρεμένος. Η συνέντευξη έγινε στις 18 Ιουλίου 2014. Συναντηθήκαμε ξανά στις 07 Νοεμβρίου 2017 και διαλέξαμε κάποια αποσπάσματα από την συνέντευξή του, προσθέτωντας στο τέλος τα σχόλια μας.
(ΑΝ= Ανδρέας Βαβός, συνεντευκτής, Βασίλης, συνεντευξιαζόμενος)
Α01: Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τον σύλλογο;
Β01: Εχω το ίδιο πρόβλημα που έχουν όλοι αυτοί που είναι εκεί. Με τράπεζες, εφορία, ΤΕΒΕ, ΙΚΑ. Φτάσαμε σε μια κρίση που πρέπει να σκεφτούμε το τι πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα. Είμαστε δεμένοι με το βάρος και προσπαθούμε να σώσουμε αυτά που δεν σώζονται ή τ’ αφήνουμε και τα χάνουμε και φεύγουμε. Με αυτήν την παρέα εκεί αποκτήσαμε κάποιες γνώσεις ο ένας με τον άλλον, οπότε πλέον γίναμε πιο δυνατοί και φεύγει ο φόβος, γιατί όταν έχεις άγνοια , είσαι μόνος σου. H συμμετοχή μου έχει δώσει θάρρος. Με έκανε να ξεπεράσω το δικό μου πρόβλημα, δεν είμαι μόνος μου. Φύγανε οι ενοχές.
Α02: Πως αντιδράνε οι άλλοι άνθρωποι, δηλαδή τι αντιδράσεις έχετε δεχτεί από άλλους;
Β02: Από τους δημόσιους λειτουργούς, δηλαδή αστυνομία, συμβολαιογράφους, που ας πούμε, είμαστε αντίπαλοι, όλοι αυτοί δείχνουν μία κατανόηση. Καταλαβαίνουνε ότι δεν μπορεί να είμαστε όλοι απατεώνες.
Α03: Πως άρχισαν τα οικονομικά σου προβλήματα;
Β03: Πήγα τον Σεπτέμβρη του 2008 να σπάσω την επιταγή μου και να πάρω τα λεφτά να πληρώσω την επιταγή την δικιά μου που είχα κόψει για ‘κείνη την ημερομηνία και μου λένε «-Kύριε Βασίλη δεν μπορούμε να σας την σπάσουμε. –Παιδιά, γιατί; -Έντολή από πάνω κλείνουν τα πλαφον.-Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου και εγώ τι θα κάνω τώρα;». Αφού για χρόνια, για χρόνια κάνεις αυτό το πράγμα. Είναι σαν να σου λένε εσένα ότι στο Πανεπιστήμιο που περνάς πέντε μαθήματα τον χρόνο και ξαφνικά να σου πουν «όχι, δεν περνάς πέντε, περνάς δέκα».
Α04: Πως βίωσες αυτή όλη αυτή την κατάσταση που περιγράφεις;
Β04: Ανεβαίνουν τα έξοδα, ανέβηκε το πετρέλαιο, όχι τυχαία, γιατί όταν κρυώνεις και δεν μπορείς να ζεστάνεις την οικογένειά σου, τι νιώθεις, εσύ που είσαι και ψυχολόγος; Αποτυχημένος, άρα κατάθλιψη. Είναι πάρα πολύ χρήσιμο για αυτούς, γιατί όταν είσαι καταθλιπτικός δεν μπορείς να αντιδράσεις. Ή παθαίνεις κατάθλιψη ή αλλάζεις.
Α05: Και τι έκανες πρακτικά για να αντιμετωπίσεις τα χρέη;
B05: Τίποτα. Σκας. Δεν πληρώνεις .Δηλαδή εκεί που πλήρωνες κάθε μήνα 100 ευρώ ξαφνικά σου λένε «δεν θέλω εκατό ευρώ φίλε, τα θέλω όλα γιατί έτσι γουστάρω.-Μα ((με απορία));- Δεν έχει μα». Το 2000 πήρα ένα δάνειο δέκα χιλιάρικα. Πλήρωνα τους τόκους μου μέχρι το ‘8 κανονικά. Το ‘8 μου είπαν «στο κλείνουμε» και τώρα έχει γίνει τριάντα. Σε κάθε σύμβαση που κάναμε για να αναστείλουμε τον πλειστηριασμό μου λέγανε «δώσε μας και δύο χιλιάρικα, δώσε μας και τρία χιλιάρικα». Το κάνανε αυτό δύο χρόνια. Τους είχα δώσει σαράντα χιλιάρικα. Πάω και τους λέω «δεν θα μου κάνετε το δάνειο ενήμερο;» και μου λέει «όχι»! Δηλαδή θα σας πληρώνω και όποτε θέλετε εσείς θα μου το πάρετε;
Α06: Τι σε έκανε να κάνεις την αλλαγή;
Β06: Ένα έτσι να κάνεις, ίσα-ίσα περνάς μεταξύ λεωφορείου και αυτοκινήτου με το μηχανάκι, κάνεις μιά έτσι και πέφτεις στις ροδές του λεωφορείου, τελειώνεις. Ε όταν πλέον το ένιωσες και αυτό λες «δεν πάει άλλο». Ήξερα τα συμπτώματα της κατάθλιψης και αντέδρασα. Ήμουνα τυχερός, γιατί αν έπινα αλκοόλ, θα είχα γίνει αλκοολικός. Στο ψυχολογικό κομμάτι με βοήθησε ένας ψυχολόγος και το σωματείο.
"google ad"
Α07: Πως ήταν οι φάσεις αυτές οικογενειακά;
B07: Τα δύο χρόνια ήταν τραγικά, γιατί όταν ένας επιχειρηματίας φτωχεύσει, εκτός από όλα τα υπόλοιπα χάνει και την οικογένειά του. Έχουμε πολλά να χάσουμε. Μετά όμως από ώριμη σκέψη και συζήτηση και με την γυναίκα, τελικά δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα.
Α08: Πως θα ήθελες να εξελιχθεί ο σύλλογος. Δηλαδή τι θα ήθελες, ποιο θα ήταν το ιδανικό τέλος;
B08: Το ιδανικό θα ήταν αύριο το πρωί το σωματείο να μην υπάρχει. Ο δικός μας στόχος ήταν αυτός.
Βασίλης: Σήμερα πλέον είμαι ελεύθερος. Έχω αποδέχτει ότι δεν μπορώ να σώσω τίποτα. Η παγίδα ήταν πολύ καλά τοποθετημένη. Έπεσα μέσα. Μάζεψα όλη μου την ψυχική δύναμη μαζί με την οικογένεια μου και κάποιους καλούς φίλους και προσπαθούμε να πάρουμε την ζωή μας πίσω. Δεν αυτοκτονώ, δεν σκοτώνω. Έχω το μυαλό και την δύναμη να πάρω την ζωή και την πατρίδα μου πίσω. Έχω χρέος στα παιδιά μου .(Για κάποιους που τους ενοχλεί η λέξη πατρίδα ζητάω συγνώμη και δηλώνω εκ το πρότερον ότι δεν είμαι φασίστας).
Αντρέας: Το κεντρικό νόημα της συγκεκριμένης συνέντευξης, κατά την άποψή μου, είναι η «ριζική» ανάδομηση της καθημερινής ζωής, δηλαδή η κρίση ως τομή μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Παράλληλα, η κρίση μπορεί να νοηματοδοτηθεί, πέρα από κίνδυνος, ως ευκαιρία: ευκαιρία να αμφισβητηθούν αξίες και τρόποι ύπαρξης που κυριαρχούσαν τα προηγούμενα χρόνια.