Του Γιάννη Αγγελάκη
Πλέον δεν προκαλεί εντύπωση ακόμα και η κατάφωρη παραβίαση κάθε δημοκρατικής και κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
Η αδιαφορία με την οποία οι πολίτες αντιμετώπισαν το βέτο που έθεσαν οι δανειστές στο κατατεθειμένο στην ελληνική Βουλή “παράλληλο πρόγραμμα” της κυβέρνησης αποδεικνύει ότι αν ένας πρώτος θάνατος της δημοκρατίας έρχεται από την στέρηση της ελευθερίας έκφρασης βούλησης του κοινοβουλίου που μετατρέπεται σε έναν νεκροζώντανο οργανισμό που σκοπό έχει μόνο να εγκρίνει και να επιβάλλει νομοσχέδια εξωθεσμικών κέντρων, ο δεύτερος θάνατος επέρχεται από την απουσία πια αντιδράσεων από τους πολίτες, στο γεγονός ότι πλέον αυτός ο θάνατος και η επιβεβαίωση της μετατροπής της βουλής σε ζόμπι δίχως βούληση, αν και απειλεί την ίδια την κοινωνία με θάνατο, δεν προκαλεί καμία εντύπωση.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι δε νοιώθουμε καμία έκπληξη. Κι ότι συνηθίζουμε να ζούμε σε μια Ευρώπη που πηγαίνει όλο και πιο ακροδεξιά, γίνεται όλο και πιο ανελεύθερη, που επιλέγει να λύσει τα προβλήματά της με τον αυταρχισμό και την απολυταρχία. Στο μόνο που ελπίζουμε πλέον, είναι στη δική μας προσωπική επιβίωση. Μαθαίνουμε να ζούμε με το κτήνος.
Την ίδια στιγμή, που η ελευθερία έκφρασης βούλησης του κοινοβουλίου καταργείται, η διανόηση της χώρας – δεξιά και αριστερή, αστικά φιλελεύθερη – αρθρογραφεί και επιχειρηματολογεί, όχι για την ελευθερία που δέχεται κτυπήματα καθημερινά και ουσιαστικά, αλλά υπερασπιζόμενοι αυτή την ελευθερία έκφρασης ενός καθηγητή με αποικιοκρατικές αντιλήψεις σε ένα βιβλίο που βυσοδομεί πάνω σε όσους αντιστάθηκαν με τις ζωές τους για την ελευθερία, και που χαρακτηρίζονται δειλοί, η αντίσταση τους στους κατακτητές βρώμικη, και η τιμωρία τους για αυτή την αντίσταση, δίκαιη.
Πρόκειται για παράκρουση. Τα πόδια σηκώθηκαν και κτυπούν το κεφάλι.