Εξαιτίας της επέλασης του κορωνοϊού οι ηλικιωμένοι δέχονται όλο και λιγότερους επισκέπτες, λαμβάνουν όλο και λιγότερο προσοχή από την οικογένεια και τους φροντιστές τους. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους ακυρώνουν επισκέψεις επειδή έχουν απλά κρυολογήματα υπό τον φόβο ότι αυτό που έχουν είναι στην πραγματικότητα ένας φονικός ιός.

Η μοναξιά είναι μία από τις σημαντικές συνέπειες του κορωνοϊού. Και δεν περιορίζεται μόνο στους ηλικιωμένους. Υπάρχουν αυτές τις μέρες της καραντίνας πολλοί συνάνθρωποί μας που βρίσκονται αποκλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους, μόνοι τους, δίχως κανένα να μιλήσουν ή να μοιραστούν πρόσωπο με πρόσωπο τους φόβους και τις ανησυχίες τους. Περνούν τον χρόνο τους μπροστά από οθόνες. Ενίοτε επικοινωνούν, γιατί αυτή η εποχή μας είναι της επικοινωνίας. Μπορούν να μιλούν δια τηλεφώνου ή μέσω οθονών, βλέποντας πρόσωπα ανθρώπων που αγαπούν. Αλλά είναι μόνοι τους. Όσο και αν η μοναξιά ελαφραίνει μέσω της εικόνας ενός αγαπημένου ανθρώπου δε σβήνει δίχως την επαφή που δημιουργεί η όψη ενός ανθρώπου δίπλα σου.

Και είναι μόνοι με μία διαρκή ροή ειδήσεων, 24 ώρες το 24ώρο που αφορούν στη συντριπτική πλειοψηφία τους έναν άγνωστο ιό.

Αυτούς τους ανθρώπους ας μην τους ξεχνάμε γιατί αυτοί βιώνουν με μεγαλύτερη ένταση τους αναγκαίους περιορισμούς στη μάχη ενάντια στον κορωνοϊό.

Και ας θυμόμαστε όλοι ότι αυτό που μοιάζει για μας πρωτόγνωρο δεν είναι πρωτόγνωρο για την ανθρωπότητα. Έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, με μεγαλύτερη καταστροφική ένταση. Συμβαίνει και τώρα σε άλλους ηπείρους. Τα βλέπαμε από κάποια απόσταση ασφαλείας. Στην Αφρική με τον Έμπολα.

Σε διαφορετικές περιοχές του πλανήτη, σε διαφορετικές περιόδους, θεομηνίες συμβαίνουν. Και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν. Με τη μορφή δολοφονικών ιών, ή καταστροφικών φυσικών φαινομένων, σεισμών, εκρήξεων ηφαιστείων, καταστροφικών τυφώνων.

Σε όλες αυτές τις στιγμές ο άνθρωπος έχει επιβιώσει επειδή δεν άφησε τον άνθρωπο μόνο. Δεν άφησε μόνο τον συνάνθρωπό του που τον είχε ανάγκη, δεν έκλεισε την πόρτα του στον γείτονα που υπέφερε.

Και σήμερα οφείλουμε όλοι μας να κάνουμε το ίδιο. Να φερθούμε αρχικά υπεύθυνα διασφαλίζοντας την υγεία μας αλλά κυρίως την υγεία των πιο ευάλωτων ανθρώπων και σε ένα δεύτερο βαθμό στηρίζοντας και στέκοντας δίπλα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που η συγκυρία τους έφερε τη δεδομένη χρονική στιγμή να αντιμετωπίζουν μία πολύ δύσκολη κατάσταση για όλους μας, μια κατάσταση που προκαλεί τρόμο, μόνοι τους.

Μην τους αφήνουμε μόνους. Ας τους υπενθυμίζουμε με το έμπρακτο ενδιαφέρον μας ότι δεν είναι. Ότι αν χρειαστούν σε κάποιον να μιλήσουν μπορούν να πάρουν τηλέφωνο. Ότι μπορούν να εκφράσουν τον φόβο τους και να μην τους αφήσουμε μόνους να τους τρώει το μυαλό.

Είναι καθήκον μας ως κοινωνία, όχι ως άτομα, να μην αφήσουμε κανένα μόνο στο σκοτάδι της απελπισίας και του φόβου.