«δὲσκύβουντὸκεφάλιοἱμαχητὲςκαὶνὰτὸξέρειςθὰβγοῦμενικητὲς»
Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης Ένας χρόνος μαύρο. Ένας χρόνος σκοτάδι. Ή μήπως ένας χρόνος όπου το φως κατάφερε να φτάσει μέσα σε όλα τα εργατικά σπίτια, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές με μεγαλύτερη λαμπρότητα από ποτέ; Ναι, σκέφτομαι, αυτό είναι η ΕΡΤ, ένα χρόνο μετά την απόπειρα της κυβέρνησης να κλείσει τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, τη φωνή της δημοκρατίας (όχι και πάντα αντικειμενική, βέβαια), του πολιτισμού, της λαογραφίας. «Όχι, δεν ήταν μόνο φως» λέει μια δεύτερη φωνή μέσα μου, «δεν ήταν μόνο φως ήταν και μαύρο! Μην το ξεχνάς! Θυμήσου, κι εσύ ο ίδιος με συγκεκριμένη πολιτική ανάγνωση που δίνει βάση στους αγώνες των εργαζομένων και εκ φύσεως (υπέρ)αισιόδοξος, το τσίμπημα, το σφίξιμο που ένιωσες όταν έβλεπες τα τελευταία λεπτά της ΕΡΤ με τις εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων να αναγγέλλουν το κλείσιμο του σταθμού και την προσπάθεια, όχι εύκολη ασφαλώς, να πείσεις τους γύρω σου ότι η ΕΡΤ δεν θα κλείσει αλλά θα συνεχίσει να εκπέμπει ελεύθερα, δυνατά και μάλιστα καλύτερα από πριν! Δεν δάκρυσες, όχι γιατί δεν ήθελες αλλά γιατί ντράπηκες – πάντα να κρύβεις τα συναισθήματα σου, αλλά είδες πολλούς που έκλαψαν…» «…και που οργίστηκαν! Όχι, δεν ξεχνώ! Κανείς δεν ξεχνά!» Και έτσι, με τέτοιες σκέψεις – όλες τους σωστές, με πήρε το ξημέρωμα να προσπαθώ να συντάξω το κείμενο που τώρα διαβάζετε…
Από την άλλη αναρωτιέμαι, ποια να είναι η χρησιμότητα ενός ακόμα κειμένου για την ΕΡΤ και τον μεγαλειώδη αγώνα των εργαζομένων της, ένα αγώνα διαρκείας που αφήνει σημαντική παρακαταθήκη για το άμεσο μέλλον, όταν όλα έχουν ειπωθεί, όταν έχουν δημοσιευθεί θέσεις και παρατηρήσεις που ξεκάθαρα βάζουν την αναγκαιότητα της ενίσχυσης και στήριξης αυτής της προσπάθειας, όπως και άλλων παρόμοιων που βρίσκονται σε εξέλιξη την τελευταία περίοδο. Ίσως, ξανασκέφτομαι, γράφω ακόμα ένα κείμενο για την ΕΡΤ για να ξορκίσω τους δικούς μου, αδιόρατους φόβους. Και ποιοι είναι αυτοί οι φόβοι; Το πώς συνεχίζουμε από εδώ και μπρος. Αλλά οι φόβοι μου αποδεικνύονται αβάσιμοι και ηλίθιοι. Θα συνεχίσουμε όπως και τώρα, με μεγαλύτερη θέρμη, με μεγαλύτερη οργάνωση και συντονισμό. Γιατί δεν είναι μόνο η ΕΡΤ αλλά είναι και οι καθαρίστριες που έχουν συμπληρώσει τριακόσιες και πλέον ημέρες που διεκδικούν την επαναπρόσληψη τους κόντρα στη βία κυβέρνησης και αστυνομίας, γιατί είναι οι διοικητικοί υπάλληλοι στις σχολές που ξαναπιάνουν το νήμα του αγώνα, οι νοσοκομειακοί γιατροί, οι ‘διαθέσιμοι’, οι σχολικοί φύλακες, γιατί το κίνημα ενάντια στα χημικά του πολέμου γιγαντώνεται, γιατί ο αντιφασισμός δεν κάμπτεται αλλά αντίθετα οργανώνεται και δηλώνει παρών για να τσακίσει τους νεοναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, για να συνεχίσει τις μάχες ενάντια στην κυβέρνηση του μαύρου, που δεν ανασχηματίζεται αλλά ανατρέπεται! Και συνεχίζω αισιόδοξα, πως αλλιώς; Η ΕΡΤ αποτελεί σημείο αναφοράς για μια ποιοτική πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική, ιδεολογική, δημοσιογραφική ανανέωση σε όλο το βάθος της κοινωνίας, σπάζοντας ταμπού και κατεστημένες αντιλήψεις, αποτελώντας παράδειγμα για όλους που ξεσηκώνονται και αγωνίζονται. Και… σταματάω να γράφω… οι φόβοι μου, αυτοί οι ελάχιστοι και γελοίοι, δεν υπάρχουν! Να ποιό είναι το μυστικό για να σπάσει ο φόβος και ο τρόμος! Η αλληλεγγύη, χέρι-χέρι να πιαστούμε μαζί να ανεβούμε το βουνό της εκμετάλλευσης, των αυτοκτονιών, της αστυνομικής, φασιστικής και κρατικής βίας, η δουλειά χωρίς αφεντικά, με δημοκρατία μέσα στους χώρους εργασίας, οι ιδρωμένες και ματωμένες πορείες μας, τα κόκκινα από δακρυγόνα μάτια μας και το χαμόγελο στα ίδια πρόσωπα μετά από κάθε μεγάλη ή μικρή νίκη.
Ένα χρόνο μετά και όλες οι βεβαιότητες έχουν ανατραπεί. Ακόμα και στις εκλογές, που αποτελεί το γήπεδο του αντιπάλου, το εργατικό κίνημα και η Αριστερά κατάφεραν περήφανη νίκη. Η Αριστερά είναι πρώτη εκλογική άρα και πολιτική δύναμη ενώ τα ποσοστά της, κοινοβουλευτικά και εκτός βουλής, ενώ η κυβέρνηση που δεν «επιβίωσε» από τα αποτελέσματα των εκλογών προχώρησε σ’ ένα νέο ανασχηματισμό, ανασχηματισμό διαχείρισης της ήττας και σίγουρα προετοιμασίας των επόμενων εκλογών, τρέχει να βρει νέες ισορροπίες. Ιδιαίτερα μετά από την πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ που ξεγυμνώνει την κυβέρνηση από τις κίβδηλες υποσχέσεις της για ανακούφιση των πολιτών, διεκδικώντας 2.000 νέες απολύσεις στην αρχή της χρονιάς και ζητώντας να νομιμοποιηθεί η ανταπεργία (lockout) από την πλευρά των εργοδοτών! Και εδώ χρειάζεται να είμαστε ξεκάθαροι: καμία αναμονή. Τα νέα αντεργατικά σχέδια, οι απολύσεις και τα Φαρμακονήσια πρέπει να ανατραπούν! Με την ίδια συνέπεια, με την ίδια δύναμη που οι αγώνες των προηγούμενων ετών και βέβαια, η ίδια η αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ, μας έχουν διδάξει. Να οργανώνουμε. Μέχρι το τέλος.
Νομίζω, πως η 11η Ιουνίου είναι μέρας γιορτής, είναι μέρα νίκης για όλους τους εργαζόμενους και όχι ένα μνημόσυνο. Το μαύρο θυμίζει την εισβολή των τανκς στο Πολυτεχνείο αλλά και η στην πράξη ανατροπή του με το αυτοδιαχειριζόμενο πρόγραμμα της ΕΡΤ θυμίζει τις καλύτερες στιγμές αγώνα και δράσης του εργατικού κινήματος. Η νίκη της ΕΡΤ είναι μια νίκη για όλους μας. Είναι μια μέρα ορόσημο για το εργατικό κίνημα. Στην πορεία της σύγκρουσης, αυτής που έρχεται και θα είναι δύσκολης αλλά αναγκαίας, χρειάζεται αυτή εμπειρία να αποκτήσει, και έχει ήδη αποκτήσει, μορφή που θα στείλει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και το κάθε λογής μαύρο αλλά και τον καπιταλισμό γενικότερα. Σήμερα, 11 Ιουνίου μπορούμε και πρέπει να εκφράσουμε την στήριξή μας στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους της ΕΡΤ αλλά και σε όσους αγωνίζονται, να τιμήσουμε τους συναδέλφους και συναγωνιστές μας που έφυγαν, διεκδικώντας και φωνάζοντας«ραγιάδες δεν θα γίνουμε, να μην τους αφήσουμε να ‘ισορροπήσουν, είμαστε εδώ και θα νικήσουμε!» Εξάλλου, το έχει πει κι ο ποιητής, ο Ναζίμ Χικμέτ, θα το θυμάσαι «Δεν σκύβουν το κεφάλι οι μαχητές και να το ξέρεις θα βγούμε νικητές»*
*Ναζίμ Χικμέτ, Στοὺς δεκαπέντε συντρόφους
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/nazim_hikmet_poems.htm#ΣΤΟΥΣ_ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ_ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ