Ανακοίνωση του ΚΚΕ (μ-λ)
Νέοι κλυδωνισμοί για την κυβέρνηση και το αστικό πολιτικό σύστημα προέκυψαν από την αποκάλυψη του διαλόγου Μπαλτάκου-Κασιδιάρη και την επιβεβαίωση των βαθύτερων νημάτων που συνδέουν τη φασιστοσυμμορία της Χρυσής Αυγής με το «επίσημο» πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης.
Η επιχείρηση «κάθαρσης» που ξεκίνησε η κυβέρνηση Σαμαρά μετά από τη στυγνή δολοφονία του αγωνιστή Παύλου Φύσσα αποδείχτηκε πολύ ρηχή και λίγη μπροστά στο βάθος και την έκταση της φασιστικής διείσδυσης στα κυβερνητικά πόστα και τους κρατικούς μηχανισμούς. Όμως, παρά τις αντιδράσεις Σαμαρά και την αμηχανία του, τίποτε από αυτά δεν αποτελεί νέο.
Το ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών συναγωνίζονται η μία την άλλη σε αντιδραστικότητα, το ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου είναι η πιο αντιδραστική κυβέρνηση που έχει αντιμετωπίσει ο λαός μας τις τελευταίες δεκαετίες προωθώντας τη βαρβαρότητα και τη φασιστικοποίηση, δεν αποτελεί είδηση για το λαό και τους εργαζόμενους.
Το ότι αυτή η κυβέρνηση έχει μαζέψει μεγάλο μέρος από το ακροδεξιό σινάφι είναι γνωστό και διαπιστώνεται καθημερινά. Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις Σαμαρά και είναι βαθιά υποκριτικές. Εάν κάτι είναι ειλικρινές στις αντιδράσεις του, είναι ο αιφνιδιασμός του από το χρόνο και τον τρόπο της αποκάλυψης των σχέσεων της κυβέρνησής του με την ακροδεξιά και το φασισμό. Με τους εκπροσώπους του Εκοφίν να βρίσκονται στην Ελλάδα, με τον «αέρα» της -υπό όρους- έγκρισης του νέου δανείου από τους ιμπεριαλιστές, με τη Μέρκελ να έχει ανακοινώσει την επίσκεψή της στη χώρα στις 11 Απρίλη και την προεκλογική περίοδο να βρίσκεται σε εξέλιξη, η συγκεκριμένη αποκάλυψη αποτελεί το δεύτερο μέσα σε λίγες μέρες πλήγμα που δέχεται αυτή η κυβέρνηση, μετά από την άρνηση Παπανδρέου να ψηφίσει τη ρύθμιση για τις τράπεζες και την κρίση που ακολούθησε στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και εξελίσσεται ακόμη.
Ανησυχούν Σαμαράς-Βενιζέλος γιατί αντιλαμβάνονται ότι τα πλήγματα αυτά δεν αποτελούν προσωπικές πρωτοβουλίες του Κασιδιάρη ή του Παπανδρέου, αλλά επιλογές ιμπεριαλιστικών κύκλων, μερίδων του ξένου και του ντόπιου κεφάλαιου, οι οποίοι πιέζουν για μεγαλύτερη στοίχιση με τα δικά τους συμφέροντα. Ανησυχούν γιατί γνωρίζουν ότι η εξάρτησή τους από τον ιμπεριαλισμό τούς εμπλέκει άμεσα και αναπόδραστα στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών οι οποίοι παροξύνονται επικίνδυνα. Ανησυχούν γιατί γνωρίζουν ότι και οι ίδιοι δεν είναι παρά αναλώσιμα των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ και ΕΕ και θα βρίσκονται στη θέση τους μόνο εφόσον εξυπηρετούν επαρκώς τα συμφέροντα του ισχυρότερου.
Γι’ αυτό και το άγχος τους δεν μπορεί παρά να μεταφραστεί σε μεγαλύτερες δεσμεύσεις προς τους ιμπεριαλιστές, σε νέα επέλαση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, σε μεγαλύτερη περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Έγνοια τους δεν είναι η αποκατάσταση-προστασία της «δημοκρατίας», αλλά η πολιτική τους διάσωση. Και μπροστά σε αυτήν δεν θα λογαριάσουν τις νέες αιματηρές θυσίες που θα χρειαστεί να κάνει ο λαός, με μεγαλύτερη ένταση της φασιστικοποίησης.
Χρέος του λαού και των εργαζομένων, μοναδική διέξοδός τους ήταν και παραμένει η οργάνωση των αγώνων τους ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης, της λιτότητας, της καταστολής, της φασιστικοποίησης. Η οικοδόμηση ενός πλατιού μετώπου αντίστασης και διεκδίκησης. Κόντρα στις εκλογικές αυταπάτες που έχουν φουντώσει και σπέρνουν πρόθυμα και οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Μόνο έτσι θα λογαριαστούμε με το φασισμό και τα φασιστικά μορφώματα. Μόνο έτσι θα οικοδομηθούν οι όροι για την πραγματική απελευθέρωση του λαού μας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά και την καπιταλιστική κυριαρχία. Μόνο έτσι θα υπηρετηθεί η προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης.