Του Μανώλη Καπετανάκη*
Μνημειώδης υπήρξε η γεμάτη παρρησία θυμόσοφη απάντηση του Πικάσο στην απορία γερμανού αξιωματικού στην κατεχόμενη Γαλλία το 1940, εάν ήταν αυτός ο δημιουργός του εμβληματικού πίνακα. «Όχι (εγώ), εσείς τον κάνατε». Κατ` αντιστοιχία λοιπόν η με σωρεία ανεπαρκειών, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα δικαιολογημένη και δίκαιη έκρηξη στις 7 Οκτώβρη στη Σντερότ υποδαυλίστηκε από την ίδια την υπόσταση ενός στυγνού κράτους εδραιωμένου πάνω σε μια κουρσεμένη πατρίδα και περιφρουρημένου με τις πιο βάναυσες μεθόδους. Απογειώνοντας την απανθρωπιά σε τέτοια όρια, ώστε μέχρι και ο Χίτλερ θα ένοιωθε λειψός. Άλλο τόσο η ακαταλάγιαστη αμφισβήτηση του εγκάθετου από τους αγγλοαμερικάνους αυτού κράτους από τους νυν φυλακισμένους – βομβαρδιζόμενους και πρώην παλαιστινιακούς ιδιοκτήτες του θα πηγάζει από την αγριότητα της ύπαρξης του. Ακόμη και αν απομείνει μία μοναχή καφίγια στα μαρτυρικά ετούτα χώματα, ο κατακτητής θα αγχώνεται.
Επομένως το βασανιστικό δίλλημα που αντιμετωπίζουν διαχρονικά οι ναζιστικές ηγεσίες του στρατιωτικοποιημένου Ισραήλ, είναι σαφές και εξόφθαλμο. Επιβάλλεται ένα μείγμα εκτεταμένης εξόντωσης (ωμή γενοκτονία) και «επιεικέστερου» ξεριζωμού δίκην εθνοκάθαρσης του παλαιστινιακού πληθυσμού. Διαφορετικά τα θεμέλια θα τρίζουν ασταμάτητα. Ενδιάμεση φάση δεν νοείται. Η βουτηγμένη στη θηριωδία καταπίεση των κατακτητών θα τροφοδοτεί ακατάπαυστα Ιντιφάντες. Έστω και με διαβλητούς επικεφαλής (δυστυχώς αυτούς έλαχαν οι συγκυρίες και αυτό διορθώνεται μονάχα … εν κινήσει) και σχεδόν ορφανές από το αναγκαίο κομουνιστικό μπόλιασμα. Ώσπου οι λυσσαλέες, απανωτές, σημερινές ή μελλοντικές απόπειρες οριστικού αφανισμού του ιθαγενή πληθυσμού από τους σιδηρόφρακτους κεφαλαιοκρατικούς απόγονους του Μωυσή (που αντικατέστησαν τη σβάστικα με τη πεντάλφα) θα αποτελέσουν τελικά τον πιο εγγυημένο εμπνευστή της νικηφόρας πάλης και πυροδότη της ανεξαρτησίας του παλαιστινιακού λαού.
Δεν αποτελεί μια ιδεαλιστική πεποίθηση και ονειροπόλα προσέγγιση η βεβαιότητα για τον οπωσδήποτε πολυκύμαντο, συχνά αργόσυρτο, πάντα κοπιαστικό, επώδυνο και βίαιο φιλοπρόοδο βηματισμό του ανθρώπινου γένους. Οι ξεχειλισμένες από κτηνωδία σελίδες της πολυχιλιόχρονης πορείας του λαμπρύνονται από την άσβεστη φλόγα του αδούλωτου πνεύματος, της εξελικτικής νομοτέλειας και της ατιθάσευτης ροπής προς ευημέρευση.
Επαλήθευση; Έτσι γκρεμίστηκαν δουλοκτητικές κοινωνίες. Κατέρρευσαν αυτοκρατορίες και αποικιοκρατίες, απελευθερώθηκαν έθνη, τσακίστηκαν φασισμοί, κατατροπώθηκαν ιμπεριαλισμοί. Ανατραπήκαν τσάροι κατοχυρώνοντας τη ταξική χειραφέτηση. Αυτή η διαπίστωση δεν συνιστά μια ανερμάτιστη και ιδεαλιστική ονειροπόληση του ανέφικτου. Είναι απλαστογράφητα η ίδια η ιστορία. Της οποίας τη γεμάτη αναπόφευγες παλινωδίες και ανασχέσεις ροή προς το θετικό προφανώς η παγκόσμια αντίδραση δεν δύναται να καθηλώσει στο εφιαλτικό παρόν παρά τις υστερικές προσπάθειες της. Δηλώνοντας μάλιστα με κομπασμό τον τερματισμό και αγκύλωση της στο υφιστάμενο στάδιο του μεσουρανήματος του άδικου. Της τριτοκοσμικής εξαθλίωσης των μαζών και τον διαρκή ίλιγγο των πολεμικών συγκρούσεων με κορωνίδα τους τον φόβο ενός θερμοπυρηνικού ολοκαυτώματος.
Δεν ζητάει λοιπόν τις συμβουλές ή πολύ περισσότερο την έγκριση κανενός θεωρητικού φωστήρα και ιεροψάλτη του συστήματος η πάλη των λαών για να φουντώσει και ανακουφίσει την άμεση ταλαιπωρία των. Σφυρηλατώντας ταυτόχρονα την προοπτική της οριστικής λύτρωσης και προσπερνώντας (και αναιρώντας) το τρέχον αντίξοο ταξικό ζύγι. Ούτε οι διάφορων κλάδων ευρωπαίοι απεργοί και αγρότες λιποψύχησαν μπροστά στην «παντοδυναμία των αφεντικών. Αφουγκράστηκαν τα παραγγέλματα από την ώριμη ανάγκη της τολμηρής υπεράσπισης των συμφερόντων τους. Παρόμοια αποτελεί ένα ζωτικό πεπρωμένο ο ηρωικός ένοπλος παλαιστινιακός ξεσηκωμός, που καθημερινά κονταροχτυπιέται με τη φρίκη της πραγματικότητας στο πλανητικό πια ορόσημο της Γάζας.
Διαρκώς η διογκούμενη, παροξυνόμενη και πολυσχιδής κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού- ιμπεριαλιστικού θέτει με τη σειρά της ένα επιτακτικό δίλλημα στην εργατική τάξη και τους λαούς της υφηλίου: λιμοκτονία, ατίμωση, σκλαβιά και απειλή πυρηνικού ολοκαυτώματος, δηλαδή άβυσσος; Ή η εξουδετέρωση αυτής της ιστορικής γάγγραινας και η συνοδή σωτηρία; Η σε κάποιο και ίσως όχι μακρινό βάθος χρόνου απόκριση, πια δεν καθορίζει απλά την αξιοπρέπεια και ευδαιμονία των μαζών. Αλλά την παραμονή της ανθρωπότητας επί προσώπου γης και την αποφυγή του χάους.
Στην πνιγμένη μέσα σε ποτάμια αθώου αίματος εποχή μας εκεί στην καρδιά της Μέσης Ανατολής το αλυσοδεμένο δίκιο ξεσπαθώνει για άλλη μια φορά. Πιο ορμητικά, γιατί το στραγγάλισμα του καταντά ανυπόφορο. Επιβαρυμένο οπωσδήποτε με μια οκά αδυναμίες, αλλά στυλωμένο επάνω στη χαλύβδινη θέληση για δυο έννοιες, που δύσκολα πια διασπώνται αναμεταξύ τους. Της αποτίναξης του στηριγμένου στα αγκωνάρια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (παρά τη τελευταία προσποιητή, ρητορική, συνεσταλμένη και υστερόβουλη αποστασιοποίηση του) φασιστικού ζυγού και ξεκάθαρα πλέον καθεαυτής της επιβίωσης των καταπιεσμένων στην καταπατημένη γη τους.
Οικουμενικός φάρος η Παλαιστίνη
Η καρδιά της ανθρωπότητας πάλλεται στις νύκτες (και μέρες) του Βαρθολομαίου στο Μεσολόγγι της Γάζας. Σκοτώνεται αθρόα (κατά δεκάδες χιλιάδες δηλαδή) ένας λαός, γιατί «ήθελε λέει νάναι λεύτερος». Ο δράστης δεν απεικονίζεται μόνο στο πρόσωπο του σιωνισμού και του αμερικανού στυλοβάτη του. Απλά στις μέρες μας αυτοί πατούν τη σκανδάλη. Σαν συνένοχοι όμως στιγματίζονται πάμπολλοι δυνάστες της υδρογείου. Αρχίζοντας από τον κοντόσωμο ελληνικό αστισμό και άθλιο αχθοφόρο των ΗΠΑ με δυσανάλογο ψηλότερο μεγαλοϊδεατισμό και τυχοδιωκτισμό. Ο οποίος συνδράμει στο μακελειό προσφέροντας στεριά και φρεγάτες. Συνεχίζοντας με τα βάρβαρα αραβικά και ισλαμικά καθεστώτα (και παρελθοντικά ορισμένα δήμιοι των Παλαιστινίων) των οποίων τα χωρίς δαγκωνιές γαυγίσματα δεν απηχούν τη ειλικρινή ζέση τους για την ούτως ή άλλως δυσάρεστη και μισητή για αυτούς προοπτική της ευόδωσης ενός αγώνα γνήσιας χειραφέτησης ακόμη και με εθνικό χαρακτήρα. Καταλήγοντας στον ρώσικο και κινεζικό ιμπεριαλισμό (οι ευρωπαίοι για πολλοστή φορά σαστίζουν, ανέχονται υποστηρικτικά και διχάζονται) όπου αφήνουν και ευελπιστούν ότι η «αδράνεια» τους δουλεύει γεωπολιτικά υπέρ τους.
Άρα πίσω από το δράμα της Γάζας κρύβεται ένα ολάκερο σύμπλεγμα κακούργων και αντικρουόμενων συμφερόντων και σχεδιασμών. Συμπυκνώνει, αποτυπώνει και προμηνύει προσεχείς τρικυμίες και δεινά πολλών λαών ή και όλων. Γιατί έτσι τρέφεται, αναδιατάσσεται και διαιωνίζεται αναπόδραστα ο καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός. Με την οδύνη και τις σάρκες των λαών. Επί δύο εκατονταετίες περίπου τίποτα δεν άλλαξε στην καταβρωχθιστική λειτουργία του. Πέρα από βραχύβιες παύσεις «γαλήνης» και εναλλαγές στη σφοδρότητα και τη γεωγραφική έκταση των διενέξεων. Ώσπου οι κόκκινοι στρατοί συντρίψουν τον έσχατο καπιταλιστή, η ευμάρεια για τις κοινωνικές πλειοψηφίες θα είναι ουτοπική και η ειρήνη θα συνταράσσεται από εφιάλτες ή θα υποφέρει από κατά συρροή βιασμούς.
Δικαιολογημένα οι συμμορίες των εκμεταλλευτών τρέμουν και αντιπαθούν (παρά την υποκρισία αρκετών) την αντίσταση των Παλαιστινίων. Αγκάθι ενοχλητικό στο μάτι τους. Επειδή αποτελεί το λαμπρότερο σύμβολο και το πιο αδιάψευστο παράδειγμα του αξιώματος, ότι ο μαστιγωμένος θα αντιδράσει ενστικτώδικα ενάντια στον βασανιστή του.
Στις εσχατιές του πλανήτη ταξιδεύει ο μεσανατολικός σπαραγμός. Τον συντροφεύει όμως ένα αναπτερωτικό σκίρτημα, που διαποτίζει τα μύχια του κάθε καταφρονεμένου. Της εργατικής τάξης, που για ψίχουλα παίζει τη ζωή της κορώνα γράμματα σε εργοδοτικά κάτεργα. Των αφρικανών και λατινοαμερικανών, που αν και ζουν σε πλούσιες μα λεηλατημένες ηπείρους, λιμοκτονούν. Άτυχων Ιρακινών, Γιουγκοσλάβων, Συριολίβυων και Ουκρανών, που η μοίρα τους έριξε ανάμεσα στις συμπληγάδες των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Πενθώντας εκατομμύρια διαμελισμένων και απανθρακωμένων συγγενών τους. Κάθε γενικά απόκληρου, που εισπράττει γενναιόδωρα τις απελπιστικές συνέπειες της υπαρξιακής παράτασης ενός σάπιου, χρεοκοπημένου, βάνδαλου συστήματος.
Στην παλαιστινιακή τραγωδία οι λαοί ανιχνεύουν απαλότερες πτυχές των δικών τους δοκιμασιών. Θαυμάζοντας το ατσάλινο σφρίγος και αποφασιστικότητα των Παλαιστινιόπουλων, αναδύεται η εμπιστοσύνη στη δική τους γροθιά. Απεναντίας στην όψη του Ισραήλ αναγνωρίζουν σημάδια των δικών τους τύραννων.
Αυτό το σκίρτημα ραγίζει την απόγνωση και εμψυχώνει. Φλογίζει τον δειλιασμένο, σκυφτό συλλογισμό. Αποδεικνύοντας την άσβεστη παρόρμηση του ανθρώπου ακόμη και στις πιο τραχιές περιστάσεις και καταμεσής του πιο σκοτεινού ορίζοντα να ανοίγει χαραμάδες αισιοδοξίας. Να μάχεται για ότι του αξίζει και να κερματίζει ότι τον συνθλίβει.
Ναι, ισχύει. Δίνουμε κουράγιο και ενισχύουμε με την αλληλεγγύη μας τους Παλαιστίνιους. Περισσότερο γόνιμα μάλιστα όταν εναντιωνόμαστε στη μετατροπή της χώρας μας σε ένα πολεμικό εξάρτημα των φονιάδων. Παράλληλα όμως αντλούμε άλλη τόση έμπνευση και παρότρυνση. Διδασκόμαστε το ψηλάφημα και λάξευμα της διεξόδου για ακύρωση των δικών μας παθημάτων.
Ξεχνούν βέβαια οι σιωνιστές εγκληματίες μέσα στον ίλιγγο της κατάπνιξης έναν … «λεπτομερειακό» κανόνα. Το περίεργο δέντρο της λευτεριάς, όσο περισσότερο ποτίζεται με αίμα, τόσο αυτό θεριεύει…
Ο Πέτσας, σαν κυνικός κομιστής του μηνύματος των κυρίαρχων, συμβούλεψε προ καιρού τον λαό να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, ειδάλλως θα πεθάνει. Δηλαδή να υποκύψει βουβά στη στυγνότητα του συστήματος φυτοζωώντας και δυστυχώντας. Από την άλλη μεριά η πολιτική τους –ακριβώς όπως το Ισραήλ ακούσια υποδαυλίζει ένοπλους ξεσηκωμούς- εξωθεί τον λαό στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας, ότι θα πεινάσει και πεθάνει, αν δεν πλημμυρίσει τα μονοπάτια της αντιπαράθεσης.
Ήδη φοιτητές και αγρότες γίνονται λίγο «παλαιστίνιοι». Αντιστέκονται, παλεύουν. Σκοντάφτοντας και αυτοί με τη σειρά τους στα δικά τους διάφορα ελλείμματα. Ένα σημαντικό από αυτά είναι η μη πλήρης κατανόηση της κοινής προέλευσης της πολιτικής του τσακίσματος στο δικαίωμα για ψωμί, άρτια περίθαλψη, δωρεάν δημόσια παιδεία, αχειραγώγητο συνδικαλισμό, απρόσκοπτη δυνατότητα διεκδικήσεων με εθνικισμό, μυριάκριβο εξοπλιστικό πυρετό και εμπλοκή στις πολεμικές περιπέτειες. Και όταν υστερεί η κατανόηση, ατροφεί μοιραία και η σύζευξη των μετώπων πάλης.
Εάν πάλι μεσολαβεί και δρα στο κίνημα μία αριστερά της ανακωχής με το σύστημα, η αντίσταση των από κάτω πάσχει βαριά. Μέσα σε τέσσερις μήνες η αμερικανοστήρικτη πολεμική μηχανή του Ισραήλ μετάτρεψε σε ερείπια τη μεγαλύτερη -όπως λένε σωστά- φυλακή του πλανήτη. Όχι για να απελευθερώσει τους κρατούμενους, μα για να τους αφανίσει. Θέρισε 30.000 ψυχές. Αριθμός μη αμελητέος. Αριθμός σπαρακτικός, εξωφρενικός. Αριθμός που αφορά όχι απώλεια ποντικιών. Πόσο όμως εναρμονισμένη με το μέγεθος της σφαγής υπήρξε από τους κομουνιστές μπροστάρηδες η οργανωμένη καταδίκη της στους δρόμους των κινητοποιήσεων; Ας απαντήσει λοιπόν αποστομωτικά η ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΗ καταμέτρηση των επί τετράμηνου συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων, που αποφασίστηκαν στις μεγάλες πόλεις. Ειδικά στο τελευταίο διάστημα της ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗΣ σιωπής- απραξίας και του εθισμού στη μακάβρια αναγγελία από τις ειδήσεις των καθημερινών λόφων από τα θύματα.
Επίκειται η εισβολή στη Ράφα του συνωστισμένου σε μια πατιά γης ενάμισι περίπου εκατομμυρίου προσφύγων. Αυτοδιαψεύδονται οι σιωνιστές μακελάρηδες, όταν παρότρυναν τους αμάχους να μετακινηθούν σε αυτό το δήθεν ασφαλές καταφύγιο, για να γλιτώσουν από την αδιάκριτη ισοπέδωση του βόρειου τμήματος της Γάζας. Ετοιμάζεται η καταστροφή μιας νέας μικρασιατικής Σμύρνης. Οι απόγονοι των επιζησάντων από το στρατόπεδο του Άουσβιτς στήνουν ένα καινούριο κρεματόριο.
Τι οφείλει άραγε να ιεραρχηθεί σαν καθήκον άμεσης, δυναμικής και μαζικής καταγγελίας της αποτρόπαιης αυτής επιθετικής επιλογής του εβραϊκού επιτελείου; Το ανθρωπιστικό, διεθνιστικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιφασιστικό ή αντιπολεμικό χρέος; Μα όλα μαζί. Διάκριση δεν χωρά καμία. Αντίθετα ο διαχωρισμός απορρέει ανάμεσα σε όσες δυνάμεις φαρισαϊκά διατείνονται πως αποτελούν φίλους και συμπαραστάτες του παλαιστινιακού αγώνα (ενώ ολιγωρούν εσκεμμένα) και σε εκείνες που πασχίζουν για το μέγιστο.
Η Πρωτοβουλία Αντίστασης διοργανώνει την Παρασκευή 17/2, 7μμ στο Εργατικό Κέντρο Χανίων την προβολή του ντοκιμαντέρ «GAZA FIGHTS FOR FREEDOM» και μετά θα ακολουθήσει συζήτηση.
* Μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
