Της Κωνσταντίνας Γεωργαντά
Τι είμαι πια;
Πώς γίνεται να βρίσκομαι εδώ;
Εγώ; Μια απλή απλώστρα;
Μια απλή απλώστρα μας μιλά για πράγματα απλά απαλά απλώνοντας πάνω στα όνειρά μας τη δική της απλωσιά.
Η «Ιστορία μιας απλής απλώστρας» (onFoot.gr, Δεκ. 2017) από τη δημιουργική ομάδα ΑΤΟΜ σε κείμενο της Πηνελόπης Γκίνη, εικονογράφηση της ΕλισσαβέταςΔανδάλη και σελιδοποίηση της Ευγενίας Κασπαρίδου μας αφήνει να γευτούμε τα πρώτα χρώματα καθώς ζεσταίνουν τον ουρανό, να ακουμπήσουμε τη μέρα που έρχεται, να ακούσουμε τη φλόγα της επιθυμίας και … «Ouverture! Και φύγαμε!»
Η επικοινωνία μέσα από το βλέμμα, την αφή, τα ακούσματα – καθώς η ιστορία συνοδεύεται από επιλεγμένα κομμάτια της jazzμουσικής και εμπεριέχει κομμάτια από τα λογής υφάσματα που κοσμούν τις χορδές της απλώστρας – μας αφήνει έμπλεους πτήσεων για «καλές πραγμάτειες» και «ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής» που ξυπνάνε ένα σωρό αισθήσεις.
Την ίδια στιγμή, η παρήχηση της «απλής απλώστρας» μας θυμίζει ότι απλοί συνειρμοί μπορούν να δημιουργήσουν μια νέα αλληλουχία στο συμβολισμό της ζωής μαςμε το ‘πλένω’ από το ‘πλέω’ να απέχουν ένα ‘ν’ μοναχάκαι με ‘άπλετο’ φως να διαχέεται μέσα από ένα φρεσκοπλυμένοπρώην‘άπλυτο’ ρούχο.
Μια απλή απλώστρα που ποθεί να ταξιδέψει, να μάθει και να μάθει, γίνεται η ίδια η λέξη που ξαπλώνει με ηδυπάθεια, όπως έγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις, για να παντρευτεί τους ήχους περνώντας μέσα από την «κάθαρση της ποιητικής θεραπείας» και να μας αποκαλυφθεί καινούρια και απρόοπτη αναγεννημένη λέξη.[1]
Ετούτη τη λέξη πάρτε την και κάντε τη δικό σας τραγούδι.
[1] Μάνος Χατζιδάκις, «Η λιποθυμία των λέξεων πάνω σε πέντε γραμμές», Ο Καθρέφτης και το Μαχαίρι, Αθήνα: Ίκαρος, 1988.