Γράφει ο Μανούσος Γ.Δασκαλάκης
«Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες μοναχός μου, θα σώσω τον κόσμο. Αν δεν σωθεί εσύ θα φταις». ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι ακέραιος μοναχός του. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της Ηπείρου, ένα μέρος της στεριάς. Αν η θάλασσα ξεπλύνει ένα σβώλο χώμα, η Ευρώπη γίνεται μικρότερη, όπως κι όταν ξεπλύνει ένα ακρωτήρι, ή ένα πύργο των φίλων σου, ή δικό σου. Κάθε ανθρώπου θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι δεμένος αξεδιάλυτα με ολόκληρη την ανθρωπότητα. Κι έτσι μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Χτυπάει για`σένα». JOHN DONNE Άγγλος αναγεννησιακός συγγραφέας {1572-1631} {no man is an island}
“Σκοπός της κοινωνίας είναι γενική ευημερία. Η κυβέρνηση υπάρχει μόνο και μόνο για να δίνει στον άνθρωπο την εγγύηση, πως θα απολαμβάνει τα φυσικά και αναφαίρετα δικαιώματα του». «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη, στην Γαλλία το 1973».
Πάνε δύο αιώνες και κάτι χρόνια, από τότε που η Γαλλική επανάσταση του 1789 κατοχύρωσε, την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη, και χάραξε τον βασικό χάρτη των δικαιωμάτων του, όπου υιοθέτησε όλος ο δυτικός κόσμος. Όμως τα δικαιώματα σήμερα απειλούνται , και σιγά σιγά με την μέθοδο του σαλαμιού συρρικνώνονται. Μετά τον αιματηρό και ανθρωποκτόνο, δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, πάνω στα ερείπια της, η Ευρώπη με την σοσιαλδημοκρατία, θεμελίωσε ένα κράτος πρόνοιας, και δικαιωμάτων, θαυμαστό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ,όπου η συναίνεση δεν βασιζόταν στην κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά στην ακραία εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στον εγωιστικό ατομισμό. Η σοσιαλδημοκρατία μεταπολεμικά, έπαιξε τον θετικό της ρόλο, στην Ευρώπη , μέχρι που υιοθέτησε τις αρχές , του νεοφιλελευθερισμού, ειδικά μετά την πτώση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου ήταν το αντίπαλο δέος , και το φόβητρο για το παγκόσμιο κατεστημένο. Τα τελευταία 20 χρόνια , το κεφάλαιο πίστεψε στην παγκόσμια κυριαρχία του. Άνοιξε τις παγκόσμιες αγορές, για να αλωνίζει ελεύθερα στον πλανήτη. Ο καπιταλισμός μετασχηματίσθηκε από βιομηχανικός και παραγωγικός καπιταλισμός, σε καπιταλισμό των χρηματιστηριακών παραγώγων και του τζόγου. Όχι άδικα τα κοινωνικά κινήματα εύστοχα, του έδωσαν το επίθετο¨ «καζινοκαπιταλισμός». Το παιχνίδι ξεκίνησε από την Αμερικάνικη Μητρόπολη του καπιταλισμού, και ακολουθείται με θρησκευτική ευλάβεια, από την Ευρώπη. Κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα ξεθεμελιώνονται. Οι δημόσιες επιχειρήσεις , ξεπουλιούνται σταδιακά στο μεγάλο κεφάλαιο, αφού έχει προηγουμένως κατασυκοφαντηθεί ο δημόσιος τομέας της οικονομίας από την καθεστωτική προπαγάνδα. Οι μισθοί μειώνονται τα κοινωνικά επιδόματα περικόπτονται. Ο ίδιος δρόμος ακολουθείται και στην Ελλάδα μετά το 1990, ανεξαρτήτως ποιο κόμμα του δικομματισμού βρίσκεται στην εξουσία. Τον τελευταίο χρόνο, οι ξένοι πιστωτές της χώρας μαζί με τους εγχώριους τραπεζίτες, ζητούν γη και ύδωρ, από το χρεοκοπημένο δημόσιο ,όπου οι ίδιοι το έσπρωξαν μαζί με την άφρονα πολιτική ελίτ στην χρεοκοπία. Η ανεργία καλπάζει, κοντεύει να φτάσει στο ένα εκατομμύριο ανέργους, η φτώχεια πλησιάζει σε όλο και περισσότερες ομάδες του πληθυσμού. Οι μικρές επιχειρήσεις φυτοζωούν και κλείνουν κατά χιλιάδες. Οι άνθρωποι απελπισμένοι προβαίνουν σε αυτοχειρίες με πρώτη σε ποσοστά την δική μας πατρίδα την Κρήτη,¨ το πάλαι ποτέ « νησί των γενναίων» όπου συντρίφτηκε από τον δυτικό καπιταλισμό. Η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού όπου ασκείται, έσπρωξε πολύ μεγάλο ποσοστό του ενεργού πληθυσμού , σε φτώχεια ανέχεια ,περιθωριοποίηση. Οι άνθρωποι αγανακτισμένοι βγαίνουν στις πλατείες . Στην Ισπανία ,στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη ολόκληρη. Σήμερα είναι θυμωμένοι , και εκφράζονται με το «όχι σε όλα». Αν όμως το κίνημα τους πάρει προοδευτική κατεύθυνση και δεν καπελωθεί από τις δυνάμεις της αντίδρασης , ίσως από εκεί να αντληθούν ηγετικά στελέχη , για να δώσουν την ελπίδα στη νέα γενιά. Από το Μάη του 68 στο Παρίσι, αναδείχτηκε μεταξύ άλλων και «ο κόκκινος Ντάνι», ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ επικεφαλής των πρασίνων στο ευρωκοινοβούλιο και θερμός φίλος του Ελληνικού λαού.