Του Εγελιανού σχολιαστή
Και ω εκ του θαύματος τα καταφέραμε! Κυβέρνηση, συγκυβερνήτες, αντιπολίτευση, πολιτικοί και πολιτικάντηδες, δεξιοί και αριστεροί, καθαρίστριες, σχολικοί φύλακες, απολυμένοι γενικώς, λογιστές, επιχειρηματίες, φοροφυγάδες, κομπιναδόροι, πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και γέροι, όλοι μαζί τα καταφέραμε.
Διώξαμε τον κατ’ εξοχή μισητό άνθρωπο. Αυτός που ευθύνεται για όλα μας τα δεινά, αυτός που μας έφερε στη δυστυχή κατάσταση να μην έχουμε μία, τον άνθρωπο που ήταν ο εκφραστής και ο εντολοδόχος των ξένων, των ημεδαπών, του κεφαλαίου και όποιου άλλου οργανωμένου και ανοργάνωτου προσώπου και χώρου μπορούμε να φανταστούμε ή να του προσάψουμε. Ο Θεοχάρης έγινε μέσα σε ένα και κάτι χρόνο ο δικός μας Λουδοβίκος, ο δικός μας Ρωμανόφ ή εν τέλει, κάτι αντίστοιχο απεχθές και μισητό με τους προηγούμενους.
Οι νικητές χαμογελάνε αυτάρεσκα και έχουν «στρώσει το χαλί» για το διάδοχο πρόσωπο ή είναι στα μαγειρέματα (παλιά μου τέχνη κόσκινο!). Έχουν βγάλει χαρτί και μολύβι, σβήνουν και γράφουν, συζητούν και παζαρεύουν για το ποιος θα είναι αυτός που θα αναλάβει το πόστο του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων, έτσι ώστε να υλοποιήσει μια προαποφασισμένη και συμφωνημένη πολιτική, χωρίς όμως να μιλάει, δίχως να προσπαθεί να «σπάσει αυγά» και το πιο σημαντικό, να είναι ανίκανος για να ενοχλήσει το εγχώριο πελατοκρατικό, ρουσφετολογικό, συντεχνιακό και εξόχως αναποτελεσματικό και υποκριτικό πολιτικό σύστημα, που είναι, παραμένει και συνεχίζει να μάχεται για το ιδιοτελές του συμφέρον.
Οι ξένοι, η Κομισιόν και οι τροϊκανοί «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου». Είτε είναι αφελείς, είτε τα «έχουν κάνει πλακάκια» με την ντόπιους εξουσιαστές. Οι ξένοι δείχνουν ότι φοβούνται το αυτονόητο. Την μπαμπεσιά του Ρωμιού. Ο Έλληνας ζυγό δεν δέχεται, αρκεί να έχει αυτός το ζύγι και να ορίζει το μέγεθος της αλυσίδας και το εύρος της του κελιού. Και προπάντων, εκείνος που θα φοράει την αλυσίδα και θα είναι μέσα σε ένα στενάχωρο κελί να είναι ο διαχρονικός και αέναος Καραγκιόζης.
Για αυτό μην ξεχνιόμαστε. Οι δικοί μας ξεπάστρεψαν τον Καποδίστρια, φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη και έστειλαν στο πυρ το εξώτερο τον Βενιζέλο (τον Ελευθέριο, όχι την συνεπώνυμή του καρικατούρα). Ο Θεοχάρης εφάρμοζε μια προαποφασισμένη και ψηφισμένη από την πλειοψηφία της Βουλής των Ελλήνων (αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει ή να το αμελούμε) πολιτική που έχει το όνομα «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα» 1, 2 και 3. Έκανε αυτό που τον πλήρωναν να κάνει, ευσυνείδητα, οργανωμένα και συστηματικά. Και όταν τον αξιολογούσαν εκείνοι οι οποίοι τον έλεγχαν, του έδιδαν υψηλό βαθμό. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ο Θεοχάρης εκτέλεσε ένα πρόγραμμα με ακρίβεια, δουλεύοντας πολύ και ξέροντας (εκτός και εάν είχε άγνοια κινδύνου) ότι το σύστημα ξέρει μόνο να ξερνάει. Το μόνο παραπάνω που έκανε ήταν ότι μιλούσε, επικοινωνούσε και κυκλοφορούσε. Ενώ οι άλλοι, εκείνοι που νομοθετούσαν και ψήφιζαν τα Μνημόνια, κρύβονται ή μιλάνε σε στημένα πάνελ στα διαπλεκόμενα μέσα μαζικής αποχαύνωσης ή κάνουν αυτό που ξέρουν πολύ καλά ή το έχουν μάθει από τους πολιτικούς τους μέντορες: συκοφαντούν, διασπείρουν φήμες, τάζουν και προσφέρουν, σκύβουν και υποκλίνονται.
Έλληνες και Ελληνίδες! Τα καταφέραμε! Διώξαμε τον εκφραστή του αυτοκρατορικού συστήματος, μόνο που άλλο κεφάλι έπεσε. Για μια ακόμη φορά, έτσι για να αποδεικνύουμε την κοντή μας μνήμη (το είχε πει άλλωστε και ο Μητσοτάκης ο πρεσβύτερος), η λαιμητόμος της υποτελούς νεοδημοκρατικής ελιάς, προσέφερε στον οργισμένο, αμόρφωτο και απαίδευτο όχλο αυτόν που ήθελε. Έδωσε βορά στο διαμαρτυρόμενο και κραυγάζον πλήθος, τον υπεύθυνο για τις απολύσεις των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των δημοσιογράφων και τεχνικών της ΕΡΤ, των δασκάλων και καθηγητών, και όλων των απολυμένων, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα! Και έτσι το πολιτικό σύστημα, κυβερνητικό και αντιπολιτευτικό, μεμιάς ξεμπέρδεψε. Πάρτε το κεφάλι του και σκυλέψτε το!
Έτσι κι αλλιώς, το σύστημα φροντίζει να μας υπενθυμίζει: «εμείς είμαστε εδώ για να σας ελέγχουμε, να σας προστατεύουμε, να σας καθοδηγούμε, μα πάνω από όλα, να ορίζουμε το μέλλον σας». Οι δυνάμεις της αντίδρασης, του σύγχρονου Μεσαίωνα, της στασιμότητας, της διαπλοκής και της διαφθοράς παραμένουν δυνατές και σφιχταγκαλιασμένες. Πίνουν τον καφέ τους στο Κολονάκι και στήνουν την επόμενη ημέρα πίσω από τα κλειστά γραφεία τους που εκτείνονται από τα ψηλά της Βασιλίσσης Σοφίας έως τα χαμηλά του Συντάγματος. Μαζί με αυτούς, σε ρόλο «πτωχού συγγενούς», είναι οι κρατικοδίαιτοι και συστημικοί συνδικαλιστές που «τρέφονται» με ταξίματα και δοσίματα, οι διευθυντές που Υπουργείου που κουβαλάνε όπου και να πάνε την καρέκλα τους κάνοντας ότι δουλεύουν και ότι εκτελούν τις άνωθεν εντολές και τελευταίοι έρχονται οι υπάλληλοι που κουρνιάζουν πίσω από τις εντολές και τις εγκυκλίους αποστεωμένοι και αναποτελεσματικοί, ενώ οι πολιτικοί αντίπαλοι και οι «εραστές της εξουσίας» ετοιμάζονται να ράψουν κοστούμια για να κάνουν με άλλον τρόπο «τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου» (και η αναφορά δεν έχει να κάνει με την εφαρμογή ή όχι των Μνημονίων, αλλά με τις πρακτικές άσκησης εξουσίας και επιβολής της στους αυτόχθονες και ετερόχθονες γηγενείς).
Σε ένα τέτοιο θλιβερό και αποκρουστικό κοινωνικό και εργασιακό τοπίο, καλούνται οι υγιώς σκεπτόμενοι να αντιδράσουν, να σταθούν ορθοί και να διεκδικήσουν την χειραφέτησή τους. Ο τύποις παραιτηθείς και ουσιαστικώς εκπαραθυρωθείς Θεοχάρης, μίλησε φωναχτά για την χειραφέτηση των υπαλλήλων του και την αλλαγή της φορολογικής συνείδησης και νοοτροπίας των πολιτών. Αυτά από μόνα τους ήταν ικανά για να του «τραβήξουν το χαλί», να του «βάλουν τρικλοποδιές» και να του φορτώσουν όλα τα κρίματα των ξενόδουλων πολιτικών που ανερυθρίαστα ψηφίζουν ότι τους σερβίρουν.
Κλείνοντας το εν θερμώ συγγραφέν άρθρο, ο Θεοχάρης ήταν αυτός που ήταν. Από σήμερα επιλέχθηκε από το σύστημα να ανήκει στο παρελθόν του Υπουργείου Οικονομικών και η αποτίμηση του έργου του πρέπει να γίνει με ψυχρό μυαλό και από απόσταση. Τον τιμάει η δική του υποβολή παραίτησης και η σιωπή του (τουλάχιστον για τις πρώτες ημέρες). Δείχνει ήθος και πολιτισμό. Προς το παρόν, τον χορό σέρνουν οι ύαινες και οι συκοφάντες των υπουργικών διαδρόμων. Οι τιμητές απουσιάζουν ή φοβούνται τον μιντιακό εξοστρακισμό. Όμως ένα πράγμα μην ξεχνάμε. Μπορεί η Βαστίλη να έπεσε και τα μισητά πρόσωπα να εκτελέσθηκαν, τα Χειμερινά Ανάκτορα να πατήθηκαν και η Αγία Τσαρική Οικογένεια να έσβησε, αλλά το απολυταρχικό σύστημα δεν κατέρρευσε. Ο Λουδοβίκος έφυγε, αλλά η Τρομοκρατία και ο Ναπολέοντας σάρωσαν τα πάντα. Ο Ρωμανόφ έφυγε, αλλά ο Στάλιν και τα Γκούλαγκ κυριάρχησαν. Ο Θεοχάρης έφυγε, η πολιτική άλλαξε; Η απάντησή δική σας…
tvxs.gr
