Πόσα χρόνια είχαμε να μυρίσουμε την άσφαλτο να τρίβεται με τόσες αγαπημένες σόλες αποφασισμένων παπουτσιων..
Παπούτσια αναστατωμένα μα και γεμάτα δικαια οργη μέσα σε πόδια που κατανοούν τις ευρύτερες αλήθειες του ανθρώπου…
Όχι γιατί η πόλη είναι απλά δικιά μας.
Αλλά κυρίως επειδή είμαστε εμείς η πόλη..
Και συγκινείται βαθιά η άσφαλτος όπως κ ο κάθε δρόμος όταν πάνω του βαδίζουν όλο και πιο πολλοι, ανθρωποι ξυπνητοι, ανθρωποι- αντιστάσεις στην τόση επιβολή…
Και ναι αγαπημένοι συμπολίτες,ίσως χρειάζεται να ξεχειλίσει το παράλογο,για να μπορέσουμε όλοι να θυμηθούμε τους χίλιους δυο λόγους που έχουμε να τρέξουμε στους δρόμους..
Κι όχι μόνο επειδή διωξανε τα παιδιά που κρατούσαν τον λόφο ανοιχτο,κ προσκαλούσαν τους ανθρώπους σε μια γιορτή συνύπαρξης..
Και όχι μόνο επειδή τα διωξανε τόσο άγρια ενώ ήταν κοιμισμένα κ άοπλα εντελώς,ενώ αυτοί,ένας τρομακτικός στρατός απ’ αυτούς που είχαμε να δούμε από την χούντα που υποτίθεται ότι είχε περάσει…
κ όχι μόνο επειδή θέλουνε τον λοφο κατάδικο τους, πληρωμένο εμπόρευμα στον άθλιο τουριστικό πολιτισμό τους,
και όχι μόνο επειδή,κάτι τέτοια τα κάνουν πια παντού,και έχουν συννενοηθει σε όλη την Ευρώπη να μην υπάρχουν ελεύθεροι χώροι..
γιατί όσο υπάρχουν,οι άνθρωποι σκιές,
θα φοβούνται τους ανθρώπους φως,
τους ανθρώπους που αγωνίζονται και βγαίνουν όλο και πιο μαζί στους δρόμους…
Όμως οι άνθρωποι φως είναι ακόμα εδώ ευτυχώς.
Και η πόλη τους θαυμάζει και τους καμαρώνει και όλο και περισσότερο θυμώνει με αυτούς με τις σκιές…
Που θέλουν έναν κόσμο φτιαγμένο μονάχα από ανύπαρκτο χρήμα κ αυτό το ονομάζουν ανάπτυξη,ενώ οι φωνές των παιδιών απ’ τον λόφο αντηχούν ακόμα πιο δυνατά τώρα πια σε ολής της πόλης τα αυτιά,την λέξη “Ζωή”.
Και κλαίει ο δρόμος καθώς υποδέχεται τα παπούτσια τους.. κλαίει η πλατεία της αγορας που τα είχε πάνω της χθες απ’ το πρωί ως το βράδυ να χοροπηδούν για χάρη μιας βαθιάς ιδέας που όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν τι σημαίνει..
Και κλαίμε κ εμείς ανυπόμονοι και με έναν ευτυχισμένο πυρετό για την συνέχεια..
Καλούς αγώνες παιδιά του λόφου, παιδιά γεμάτα φως,
Και μην φοβάστε κανένα μασκαρεμένο αστακό του χρήματος.
Όσο είναι εδώ ο τρόμος,
είναι εδώ κ ο δρόμος.
Κ ο δρόμος,ο λόφος αλλά και κάθε πολη, είμαστε εμείς που αναζητάμε ακόμα μυρωδιες Ελευθερης Ζώης.
Με την ευχή μου παιδιά,
γιαγιά Φιλίτσα
Το ξέρουμε…
Το να βλέπετε αυτά τα μηνύματα μπορεί να είναι κουραστικό. Και να είστε σίγουροί ότι ούτε κι εμείς βρίσκουμε κάποια ευχαρίστηση από το να τα γράφουμε... Όμως αυτό το μήνυμα δεν αφορά εμάς. Αφορά κάτι πολύ πιο σημαντικό: την επιβίωση της ανεξάρτητης, μαχητικής δημοσιογραφίας στην Kρήτη.
Η στήριξη σας είναι σημαντική γιατί μας επιτρέπει να:
- - Κάνουμε ρεπορτάζ χωρίς φόβο και εξαρτήσεις. Κανείς δεν μας υπαγορεύει τι να πούμε ή τι να αποσιωπήσουμε.
- - Κρατάμε τη δημοσιογραφία μας προσβάσιμη σε όλους, ακόμη και σε αυτούς που δεν έχουν την ικανότητα να πληρώσουν. Χωρίς paywall, χωρίς προνόμια μόνο για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Η απλή αλήθεια είναι ότι τα έσοδα διαρκώς συρρικνώνονται. Αν πιστεύετε ότι μια πραγματικά ελεύθερη ενημέρωση είναι ζωτικής σημασίας για τη δημοκρατία και τον έλεγχο της εξουσίας, τότε δώστε μας τη δύναμη να συνεχίσουμε.
Σας ευχαριστούμε θερμά.
