Η Ρόζα δεν είναι σπίτι των 16 που βρέθηκαν μέσα στις 5 το πρωί του Σαββάτου…

Της Πέγκυς Κυνηγάκη

Η Ρόζα δεν είναι σπίτι των 16 που βρέθηκαν μέσα στις 5 το πρωί του Σαββάτου…

Ένα καλοκαιρινό απογευματάκι 10 χρόνια πριν, συνάντησα στις εικόνες της αγοράς την αγαπημένη μου δασκάλα. Ήταν παρέα με μερικούς άλλους που κρατούσαν κουβάδες, βούρτσες και κάτι χαρτιά.

Πλησίασα για να χαιρετήσω και όταν την ρώτησα τι γινόταν μου είπε οτι κολλάνε αφίσες για τα γενέθλια της Ρόζας που θα γίνονταν σε λίγες μέρες.

Μετά απο μια σύντομη συζήτηση για το τι ακριβώς θα πει γενέθλια κτηρίου, (διόρθωση) γενέθλια κατάληψης, (διόρθωση) γενέθλια πολιτικής κατάληψης, (σημείωση) και αυτή η Ρόζα ποια είναι τελικά; και ίσως βλέποντας οτι δεν θα έβγαζε άκρη με τις ερωτήσεις μου και αφού με είχε φάει η περιέργεια με κάλεσε για να δω απο κοντά.

Είχα ήδη επισκεφθεί το ‘’απαγορευμένο’’ μέρος ένα μεσημέρι μετά το σχολείο αλλά μόνο για λίγο, στην αυλή.

Φυσικά αυτή η σύντομη επίσκεψη ή μια αφίσα γενεθλίων κολλημένη στο δρόμο δεν συγκρίνονταν με εκείνη την ‘’επίσημη’’ πρόσκληση σε ένα τέτοιο γεγονός και μάλιστα απο ενα άτομο που εκτιμώ και εμπιστεύομαι (κοινωνική απεύθυνση φίλοι μου), οπότε όπως καταλαβαίνετε δε γινόταν να μη πάω.

Τα έκτα γενέθλια της κατάληψης το καλοκαίρι του 2010 ήταν λοιπόν η πρώτη μου επαφή με τη Ρόζα σε ηλικία 14 ετών.

Δυο χρόνια μετά είχα τη χαρά να γνωρίσω απο κοντά άτομα που είχα δει στους κοινωνικούς αγώνες και στους δρόμους τα χρόνια των πλατειών, των μεγάλων συνελεύσεων και των καταλήψεων της νομαρχίας που μεσολάβησαν και που δεν ήξερα οτι δραστηριοποιούνται εκεί. Είδα τους ανθρώπους που ‘’βρίσκονταν πίσω’’ απο το πολυσυζητημένο κτήριο, τους γνώρισα, τους αγάπησα, έγινα ένα με αυτούς, κάποιες φορές μαλώσαμε κιόλας, ξενέρωσα και απομακρύνθηκα.. Ξέρετε όπως συνήθως συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες… Και εκει όπως σε κάθε οικογένεια μπορεί να υπάρχουν και οι συγγενείς που δε χωνεύεις αλλά υπάρχουν και αυτοι που εμπιστεύεσαι, που αγαπάς, που σε παίρνουν μια αγκαλιά όταν το έχεις ανάγκη, που σε ξυπνάνε να πας σχολείο… Αυτοί που κάνεις παρέα, που γελάς, που μοιράζεσαι ιδέες και προβληματισμούς, που σου μαθαίνουν πράγματα, που είναι πρόθυμοι να μάθουν απο εσένα και ας είσαι πιτσιρίκι, ακόμα και αυτοί που ίσως σε πληγώνουν χωρίς να το θέλουν αλλά είπαμε έτσι είναι οι οικογένειες…κι έτσι συμβαίνει σε όλα τα σπίτια…

Όμως η Ρόζα δεν είναι απο τα σπίτια που προσφέρουν απλά μια ζεστή στέγη (που ακόμα και αυτή κερδήθηκε με τον προσωπικό κόπο τω ανθρώπων που πέρασαν απο εκει, οι οποίοι φρόντιζαν διαρκώς για τη συντήρηση του κτηρίου παρεπιπτόντως).

Είναι απο τα σπίτια που προσφέρουν αξίες και ιδανικά που θα μείνουν ακόμα κι αν ο λόφος του Καστελίου γκρεμιστεί και χτιστούν νεροτσουλίθρες.

Δεν είναι από τα σπίτια που περιορίζονται σε τοίχους και κουφώματα και αυτό είναι που ξενίζει όσους πιστεύουν οτι με την εκκένωση απλά όσοι έμεναν τόσα χρόνια εκεί χάσανε τη βολή τους.

Αυτοί οι άνθρωποι που ψάχνουν να βρουν το λογικό μέσα στην καταπάτηση των ελευθεριών μας, δίνουν άφεση αμαρτιών στη καταστολή στην προσπάθεια τους‘’να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους’’, είναι εκείνοι που εστιάζουν επιφανειακά, στα κατειλημμένα ντουβάρια και οχι στο τι μπορεί να συμβαίνει μέσα σε αυτά.

Αυτοί οι άνθρωποι θα βασανίζονται πάντα αιωρούμενοι ενοχικά ανάμεσα στους απροσδιόριστους ορισμούς του σωστού, του λάθους, του νόμιμου, του ηθικού και του δίκαιου. Θα αρνούνται να δουν οτι η πραγματικότητα ίσως δεν ειναι μια και μοναδική τελικά, οτι δεν υπάρχει μια σωστή απάντηση για το τι σημαίνει κατάληψη 16 χρόνων..ότι στη Ρόζα δε μένουν τόσο καιρό οι ίδιοι άνθρωποι που είναι κλωνοποιημένοι και προγραμματισμένοι να καταλαμβάνουν δημόσιες περιουσίες ‘’γιατί έτσι’’ αλλα οτι μια ολόκληρη πόλη ζει και αναπνέει εκεί και δημιουργεί νέα νοήματα με κάθε νεο πρόσωπο που εισχωρεί, ακόμα και αν δεν ειναι μέλος της συνέλευσης, ακόμα κι αν δε μιλάει την ίδια γλώσσα, ακόμα κι αν είναι απλά περαστικός, ταξιδιώτης, ακόμα κι αν έχει φύγει ή θεωρείται ‘’εχθρός’’…Οτι ο κάθε ένας αφήνει το δικό του στίγμα, δίνει και παίρνει διαφορετικά πράγματα και πολλές φορές απο ίδιες διαδικασίες φεύγουμε με διαφορετικά συμπεράσματα και νοήματα…γιατι; γιατί τέτοιοι περίεργοι, είμαστε οι άνθρωποι.

Μα έτσι είμαστε, έτσι ωριμάζουμε και έτσι μεγαλώνουμε…έτσι κι εγώ νιώθω οτι μεγάλωσα εκει μέσα. Αυτό δεν θα αλλάξει και είναι μεγάλη μου τιμή… Τιμή που δε μεγάλωσα σε ένα σπίτι με 4 κλειστούς τοίχους αλλα σε ένα σπίτι ελεύθερο και ζωντανό και ακόμα πιο μεγάλη τιμή που δε μεγάλωσα μόνο εγώ εκεi αλλά και όλοι όσοι βρίσκονταν στο χώρο μεγάλωναν και μεγαλώνουν μαζί ο ένας με τον άλλο. Η τουλάχιστον ετσι θα έπρεπε να γίνεται…

Στα δικά μου μάτια κάθε μέρα αλλάζουμε και διαπλασσόμαστε και αυτη την αλλαγή και συν δημιουργία αγκαλιάζουν και ‘’στεγάζουν’’ τα κοινωνικά κέντρα και αυτό είναι που αδυνατούν ίσως να καταλάβουν όσοι προσπαθούν να προσδώσουν μια ιδιότητα στο κτήριο και στον κόσμο που το πλαισιώνει με τον κάθε τρόπο: ότι δεν είμαστε ίδιοι και ότι αν υπάρχει κάτι κοινό που μας διέπει είναι η ιδιότητα των ανθρώπων που αγαπούν τη ζωή, και αυτή είναι που πλήττεται αυτή τη στιγμή, μέσω της καταστολής αυτού του κτηρίου.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν που συνειδητά εδώ και χρόνια ‘’κοιτάτε τη δουλειά σας και τα σπίτια σας’’, χρησιμοποιήστε αυτη την ιδιότητα για να δείτε τι μπορεί να υπάρχει πέρα απο τα ντουβάρια αυτών των σπιτιών και αν καταφέρετε να δείτε κάτι πέρα απο τούβλα, μπορεί τελικά να καταλάβετε γιατί αυτή η επίθεση αφορά όλους μας, ακόμα και αυτούς που δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους εκεί ή και αυτούς που διαφωνούσαν με τον τρόπο λειτουργίας του χώρου…και πιστέψτε με είναι πολλοί αλλα είναι στο δρόμο.

Το απόγευμα μετά την εκκένωση βρέθηκα στην πλατεία της αγοράς για τη συγκέντρωση αλληλεγγύης. Καθώς μιλούσα ξανά με τη δασκάλα μου ήρθε στο μυαλό μου εκείνη η συνάντηση και η αδυναμία μου να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί νομίζω νίκησε εκείνη τη στιγμή. Τελικά κοιτώντας γύρω μου είδα οτι δεν ήμασταν δυο που λησμονούσαν κάτι περασμένα καλοκαίρια αλλά δυο χιλιάδες, που ζούμε στο παρόν και διεκδικούμε το δικαίωμα στη ζωη και την αξιοπρέπεια πάνω στην οποία πέσανε οι πρώτες σιδεριές για να χτιστούν πολυτελή ξενοδοχεία που ταίζουν το φασισμό με την ανάπτυξη….2 χιλιάδες.. οπότε τελικά νικήσαμε εμείς.

Γιατί η Ρόζα δεν είναι σπίτι των 16 που βρέθηκαν μέσα στις 5 το πρωί του Σαββάτου, είναι το σπίτι όλων αυτών που βρεθήκαμε στους δρόμους της πόλης

Και μαντέψτε τωρα που το σπίτι είναι πνιγμένο στα συρματοπλέγματα και τις κάμερες που θα μας βλέπετε κάθε μέρα….

Τα λέμε λοιπόν…