Η δημοσιογράφος Ευτυχία Πενταράκη, εργάστηκε στο Star ως παρουσιάστρια ειδήσεων αλλά και ως πολεμική ανταποκρίτρια στην κόλαση του Ιράκ. Μετά από αυτή την εμπειρία αποφάσισε να αλλάξει ριζικά τη ζωή της και σήμερα εργάζεται στη Νέα Τηλεόραση Κρήτης αλλά ασχολείται και με το υποβρύχιο ψάρεμα.
Πριν λίγες ημέρες δημοσίευσε μία σειρά φωτογραφιών από την περίοδο που διετέλεσε πολεμική ανταποκρίτρια, όταν ο αγώνας όλων, αλλά και των δημοσιογράφων και τεχνικών ήταν “να μείνουμε ζωντανοί και να κάνουμε τη δουλειά μας”.
Γράφει σχετικά:
Η φωτογραφία που ανέβασε ο φίλος μου ο Ismail Balli γυρισε το χρόνο πίσω…Τετοιες μερες πριν 16 χρόνια μόλις είχαμε γυρίσει στα σπίτια μας, μετά από 3 μήνες στο Ιράκ.
Σοκαρισμένοι από το θάνατο φίλων, δεν χαιρομασταν που εμείς τα είχαμε καταφέρει…
16 χρόνια μετά τα κρατάω ολα. Τη φρίκη του πολέμου και τις σχέσεις που μας έδεσαν για πάντα. Έλληνες, Τούρκοι, Αμερικανοί, Ιρακινοί. Όλοι δημοσιογράφοι και τεχνικοί, προσπαθούσαμε να μείνουμε ζωντανοί και να κάνουμε τη δουλειά μας.
Σ ευχαριστώ φίλε μου που μου θύμισες όλα αυτά για τα οποία πρέπει να είμαστε ευγνώμονες.
Δείτε τις φωτογραφίες:
"google ad"
Δείτε και το συγκλονιστικό βίντεο με μια ανταπόκριση της Ευτυχίας Πενταράκη από το Ιράκ:
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=UrSiH1b5sx4″]
Σε παλιότερη συνέντευξή της στο “Πρώτο Θέμα” η Ευτυχία Πενταράκη είχε αναφερθεί στην οριακή κατάσταση την οποία βίωσε στο Ιράκ το 2003,
“Άνετα θα μπορούσα να γράψω βιβλίο γι’ αυτά που βίωσα εκεί” λέει σήμερα η Ευτυχία, τονίζοντας: “Παρόλο που το μικρόβιο του ρεπόρτερ βρίσκεται στο αίμα μου, υπάρχουν βιώματα και καταστάσεις που σε αναγκάζουν αν αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα. Το Ιρακ έπαιξε για εμένα τέτοιο ρόλο. Θυμάμαι πως όταν γύρισα ήμουν διαφορετική. Έβλεπα τους ανθρώπους γύρω μου να αγανακτούν με την κίνηση στους δρόμους και σκεφτόμουν: “Πως κάνουν έτσι; Ούτε φαντάζονται πόσο χειρότερα πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο”.
Από τις λίγες γυναίκες ανταποκρίτριες ενός τόσο σκληρού πολέμου, έπαιξε το παιχνίδι με τους δικούς του κανόνες για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Φόρεσε μαντήλα και κελεμπία και αναμίχθηκε με τους ντόπιους. “Και δεν ήταν οι μόνες υποχωρήσεις που έκανα” εξομολογείται. “Για τρεις ολόκληρους μήνες τρεφόμασταν αποκλειστικά με κονσέρβες. Ήταν χαρακτηριστικό πως, όταν μετά το τέλος του πολέμου βρέθηκα στη Συρία και έφαγα ξανά μαγειρευτό φαγητό, η γεύση μου φαινόταν άγνωστη”.
“Το ριψοκίνδυνο με τραβούσε πάντα. Από μικρό παιδί ακόμα έβλεπα ανταποκρίσεις από πολέμους και το βλέμμα μου δεν ξεκολλούσε από την τηλεόραση. Βρέθηκα στον πόλεμο από προσωπική μου ανάγκη, κάτι που το σεβάστηκε απόλυτα το φιλικό και οικογενειακό μου περιβάλλον. Οι γονείς μου ήταν ψύχραιμοι- έως τη στιγμή που άρχισαν οι βομβαρδισμοί…”.
Όταν οι καταστάσεις δυσκόλεψαν και η Βαγδάτη μπήκε στη δίνη του πολέμου, το συνεργείο του Star έφυγε για την Ελλάδα, η Ευτυχία, όμως, προτίμησε να μείνει στη θέση της, καθώς της ήταν αδιανόητο να φύγει πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους έστω και αν οι συνθήκες είχαν γίνει πια εξαιρετικά δύσκολες. Ήταν υποχρεωμένη να κάνει οικονομία ακόμα και στο νερό, μάζευε όσο υπήρχε στην μπανιέρα του ξενοδοχείου της και έτρεχε στους βομβαρδισμένους δρόμους επιμένοντας να κάνει τη δουλειά της. Ήταν οι πιο έντονες στιγμές της ζωής της.
“Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα εξοικειωθεί περισσότερο με τον θάνατο. Υπήρχαν νεκροί παντού. Το συνεργείο του Star, μην αντέχοντας άλλο την κατάσταση, επέστρεψε στην Ελλάδα. Μου άφησαν μόνο μια φορητή ψηφιακή κάμερα υποχρεώνοντάς με να παίξω και τον ρόλο του οπερατέρ. Εκείνος που με δίδαξε πως να τη χρησιμοποιώ ήταν ένας καμεραμάν του CNN, ο Τάρας Πρότσνικ. Σκοτώθηκε λίγες μέρες αργότερα, όταν βομβαρδίστηκε το ξενοδοχείο “Palestine” στο οποίο μέναμε. Εγώ γλίτωσα κατά τύχη. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεββάτι και ένιωσα κάτι σαν σεισμό. Ξάφνου άκουσα φωνές και κόσμο να τρέχει. Βγαίνω στον διάδρομο σαν τρελή και… τι να δω; Μετέφεραν τον Τάρας και έναν άλλο δημοσιογράφο, τον Χοσέ Κούσο, που έμενε στο διπλανό από εμένα δωμάτιο μέσα σε σεντόνι”.
Έπειτα από αρκετές περιπέτειες, η Ευτυχία ολοκλήρωσε την τρίμηνη αποστολή της και επέστρεψε στην Ελλάδα. Από τότε ξεκίνησε η προσπάθειά της, ίσως εξίσου επίπονη με την παραμονή στη Βαγδάτη, να προσαρμοστεί στην παλιά καθημερινότητα.
“Η επανένταξη δεν ήταν εύκολη υπόθεση” θυμάται. “Τα πρώτα βράδια κοιμόμουν με τη μητέρα μου στο ίδιο κρεββάτι. Όπως και να το κάνεις, ύστερα από τέτοιες καταστάσεις ο ψυχικός σου κόσμος είναι ταραγμένος. Κάποιο βράδυ ακούστηκε θόρυβος από ένα μηχανάκι που περνούσε κάτω από το σπίτι μας. Πετάχτηκα από τον ύπνο φωνάζοντας “Πάμε να φύγουμε, μας βομβαρδίζουν”.