Αν και είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών, η Μάνια Μπικόφ δεν έμεινε αδρανής όπως παρακολουθούσε όσα συμβαίνουν στη Μυτιλήνη. Πήρε την (ναυαγοσωστική) ομάδα της και μετακόμισε εκεί όπου μπορεί να προσφέρει βοήθεια.
Η Μάνια Μπικόφ ένιωσε την ανάγκη να πάει στη Μυτιλήνη, για να βοηθήσει στην περισυλλογή και τη διάσωση των προσφύγων που προσπαθούν να περάσουν με “τσακισμένες” βάρκες στη χώρα μας. Μίλησε για όσα βλέπει, όσα αντιμετωπίζει και όσα πρέπει να γίνουν, για το καλό όλων.
Είναι η πρώτη γυναίκα που ασχολήθηκε με τη ναυαγοσωστική, στην Ελλάδα. Πριν 20 χρόνια, πήρε το δίπλωμα, αλλά πολύ νωρίτερα είχε ξεκινήσει τη σχετική δραστηριότητα. Ως μαθήτρια λυκείου. Το ημερολόγιο έδειχνε 1991, όταν είχε πάει με την παρέα της στην παραλία της Νέας Κυδωνίας, στα Χανιά (το μέρος όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε) και κουβέντα στην κουβέντα, αποφάσισαν όλοι να γίνουν εθελοντές ναυαγοσώστες, για να προστατεύουν τα καλοκαίρια τους λουόμενους από τον κίνδυνο του πνιγμού.
“Τα νερά σε αυτές τις παραλίες είναι πολύ απότομα, για όσους δεν τα ξέρουν καλά“, είχε σχολιάσει, προσθέτοντας πως “δεν είχαμε τον απαραίτητο εξοπλισμό. Ούτε την κατάλληλη εκπαίδευση. Ξεκινήσαμε με ένα σωσίβιο και στην πορεία πήραμε μια βάρκα“. Ήταν όλοι αυτοδίδακτοι και στην αρχή… ήταν οι τρελοί του χωριού. Αυτό θα άλλαζε μέσα στα χρόνια, δεδομένης της αποτελεσματικότητας τους. Και τότε θα προθυμοποιούνταν ο Ναυτικός Όμιλος Χανίων να τους εκπαιδεύσει, σε συνεργασία με τον Ερυθρό Σταυρό και την αμερικανική βάση της Σούδας. Η Μάνια είχε ήδη διακριθεί στο πόλο (ήταν μέλος των Χανίων, της Βουλιαγμένης και του Ολυμπιακού, ήταν και διεθνής) και ξεχώρισε αμέσως.
Οι Αμερικανοί εκπαιδευτές της πρότειναν να μείνει στη βάση και να πάρει δίπλωμα, πρόταση που αποδέχθηκε και κάπως έτσι έγινε η πρώτη γυναίκα της χώρας, με πιστοποίηση από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ναυαγοσωστικής. Έκτοτε έχει αναλάβει την εκπαίδευση εκατοντάδων ναυαγοσωστών, από όλον τον κόσμο, οι οποίοι φοιτούν στη σχολή Life Guard Hellas. Παραδέχεται πως δεν είναι η πιο… χαλαρή δασκάλα (“τούς φτάνω στα όρια τους μερικές φορές“), αλλά από ό,τι φαίνεται ουδείς ενοχλείται. “Μετά το μάθημα, έρχονται και μου λένε ότι τους άρεσε, παρ’ ότι κουράστηκαν πολύ“.
Μια από τις διασώσεις που δεν θα ξεχάσει ποτέ, ήταν εκ των πρώτων της και αφορούσε την αγαπημένη της παραλία και μια οικογένεια Τσέχων. Είχε φουρτούνα -9 μποφόρ-, τους έκανε σήμα να επιστρέψουν στην ακτή, δεν υπάκουσαν και για τα επόμενα σαράντα λεπτά προσπαθούσε να τους σώσει. “Δεν μπορούσα μόνη μου και ήλθαν ενισχύσεις“, πριν βγουν όλοι σώοι στην ακτή, δεμένοι με σκοινιά για να μην τους παρασύρει το ρεύμα. Ώρες αργότερα διαπίστωσε πως αυτό που είχε κάνει ήταν τρελό. Ο σύζυγος της, Σπύρος Μητριτσάκης είναι επίσης ναυαγοσώστης και μαζί δημιούργησαν την πρώτη εθελοντική ομάδα, πριν δημιουργήσουν και -εξαμελή- οικογένεια.
Τον περασμένο Οκτώβριο ήταν μεταξύ των 12.000 ανθρώπων, από 27 διαφορετικές χώρες, που μετείχαν στο 5ο Spetses Mini Marathon, του οποίου χορηγός επικοινωνίας είναι το Sport24.gr και τερμάτισε πρώτη, στην κατηγορία της. Ακολούθως, πήγε στη Μυτιλήνη. Ήταν από τους ανθρώπους που δεν θέλησαν να μείνουν άπραγοι, βλέποντας ανθρώπινες ζωές να “χάνονται” καθημερινά. Όπως είπε στο Αθήνα 9.84 “ήταν μια εθελοντική απόφαση της ναυαγοσωστικής σχολής Life Guard Hellas, όταν πια το πράγμα είχε αρχίσει να ξεφεύγει. Ξεκίνησε ως ιδέα, προσεγγίσαμε τοπικούς φορείς για να δούμε πώς θα γίνει η μετάβαση στο νησί και ταξιδέψαμε 12 άτομα, με ένα σκάφος, ένα jet ski και τον απαραίτητο εξοπλισμό”.
Καθημερινά, έρχεται αντιμέτωπη με μια σκληρή και άχαρη πραγματικότητα. Είναι τέτοια που “μας έχει αναλάβει ο σύλλογος Ελλήνων ψυχολόγων, με συνεδρίες. Μας καθοδηγούσε μέσω Skype και μας προετοίμαζε για όσα θα αντικρίσουμε”. Όσο ο καιρός ήταν καλός, η κατάσταση ήταν ελεγχόμενη. “Τώρα που θα χαλάσει, είμαστε θωρακισμένοι για αυτό που θα αντιμετωπίσουμε, αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι θα δούμε μπροστά μας”.
Ο αριθμός των προσφύγων είναι τεράστιος. “Ανά λεπτά και τη νύχτα ακόμα, φτάνουν βάρκες με μωρά, με τραυματίες. Όταν φτάνουν στην ακτή, άλλοι ευχαριστούν το Θεό τους, κάποιοι φυλούν το χώμα, αγκαλιάζονται, μας αγκαλιάζουν. Όλοι ωστόσο, παραμένουν φοβισμένοι. Δεν μπορούμε να μπούμε στη ψυχολογία αυτών των ανθρώπων που από τη μια μέρα στην άλλη, αφήνουν οικογένειες και δουλειές, παίρνουν μια πλαστική τσάντα (που να μη βραχεί) στην οποία βάζουν τα άκρως απαραίτητα και ξεκινούν ένα ταξίδι ζωής. Είναι συγκινητικό αυτό που ζούμε. Να τους βλέπουμε να νιώθουν ασφάλεια που φτάνουν στην Ελλάδα, αφότου έχουν περάσει απέναντι τα χειρότερα. Είναι άνθρωποι που τους εκμεταλλεύονται, τους παίρνουν τα χρήματα και τους στοιβάζουν σε βάρκες που θαλασσοδέρνονται“.
Αν μπορούσε να στείλει ένα μήνυμα, αυτό θα ήταν “να έλθουν και άλλοι εθελοντές. Οι πιο πολλοί τώρα, είναι ξένοι. Όποιος έχει διάθεση και χρόνο, ας έλθει. Υπάρχουν τεράστιες ανάγκες σε χέρια. Είμαστε και εμείς λαός που έχει δοκιμαστεί στην προσφυγιά. Είμαστε λίγοι οι Έλληνες εθελοντές. Ας έλθουν περισσότεροι“. Ξεκαθάρισε πως όσο υπάρχει βοήθεια, η ομάδα της θα μείνει “έως τον Μάρτιο και ακόμα παραπέρα“.
